Reisverhaal «Het uiterste Noorden van Chili + MIJMERINGEN.»

Rond de wereld in 10 maanden: Toernee general | Chili | 1 Reacties 31 Maart 2017 - Laatste Aanpassing 01 April 2017

28 maart: Bij den Brusseleer in Arica

Overnachten in een bus op 3700 m is niet echt ideaal voor de nachtrust. Er zijn ondertussen tientallen bussen en vrachtwagens bij gekomen in de wachtrij. Gelukkig staan we vrij ver vooraan en voor 9 uur zetten we de afdaling van de Altiplano richting Iquique in. Hier is het terug woestijn en in de verte nog even enkele besneeuwde bergen.

We bekijken de map eens goed en merken dat we vlugger in Arica, ons einddoel voor vandaag zijn, als we ons ergens voorbij halverwege, ter hoogte van Ruta 5, laten afzetten.

Zo gezegd, zo gedaan. Daar staan we in het midden van de woestijn, maar na minder dan 5 minuten zitten we al op een aircobus naar Arico. Het zit soms ook wel eens mee.

Via internet vinden we een Belgisch hostalletje (le petit clos) waar de franstalige Belg ons ook nog eens helpt om een auto te reserveren voor de volgende twee dagen. Zo kunnen we Putre en de natuurparken in de omgeving toch nog bezoeken voor we naar Peru trekken.

Zonder auto is reizen in Chili, zeker als je natuurparken wil bezoeken, toch wel een uitdaging.

We zitten terug aan de oceaan en de zee en visgeur komt ons tegemoet. Het is stralend weer en als we de eigenaar van het hostal vragen hoe veel/weinig het regent in Arica zegt hij:

"een kwartiertje"

"euh, per dag of per week"

"non, non, per jaar..."

We laten de paraplu dus in de kamer als we het stadscentrum, dat mooi aangelegd is, verkennen. We merken snel dat de voetbalploeg van Chili vanavond Venezuela op bezoek heeft. Overal troepen mensen samen op terrasje en restaurants bij vaak grote tv schermen. Deze schermen zie je ook bij de beenhouwer, de kledingwinkel of de apotheker. Vanavond is iedereen hier gelukkig want in tegenstelling met vorige week in San Pedro, toen Chili verloor tegen Argentinië, winnen ze vandaag met 3-1

Tot zover het sportnieuws uit ZA.

Voor het slapen gaan toont de Brusselse hoteleigenaar ons zijn dakterras. Zo zien we dat Arica erg groot is en kunnen we in de verte zelfs de lichtjes van Peru zien.

Peru moet echter nog even wachten op onze komst.

29 maart : 4 X 4 tweedaagse - van 0 naar 4500 m

We trekken met onze gehuurde 4 X 4 Mitsubishi ( alweer, maar niet wicked) Katana terug naar hogere oorden. We willen immers de omgeving van Putre en NP Lauca en Vicuna bezoeken. Al snel rijden we door een Egyptisch Nijl landschap maar de Nijl is hier maar 5 m breed. De heuvels/bergen zijn dor en soms met zand bedenkt en in de vallei is het groen en wordt er van alles geteeld.

Als we op 2500 m toekomen is het alweer dor en verschijnen er kandelaarcactussen: ze zijn enkele meter hoog en vertakken enkel bovenaan als een soort kandelaar ( ik zie er eerder een paraplu in).

Op 3100 m vinden we een speciaal gebouwtje dat deels uit een houten wagon bestaat. Er woont een vriendelijke oudere man die ons geen eten maar wel een Mate de coca kan voorschotelen. Een thee van coca bladeren die door een metalen pijpje dient opgezogen te worden.

Er verschijnen boven de bergen wolken ( dat kwartiertje regen per jaar geldt enkel voor Arica) maar voorlopig blijft het zicht goed terwijl we in een groener gebied komen ( grassen, plantjes). Als we Putre bereiken zitten we op 3600 m en zijn de valleien diep en de bergen hoog. We slaan er wat proviand in en rijden verder naar het Chungara meer.

Daarvoor moeten we echter nog bijna 1000 m klimmen. Ondertussen neemt de bewolking toe en zien we de bergtoppen, soms meer dan 6000 m, niet meer.

Op 4500 m komen we plots in een file van vrachtwagens terecht. Velen vervoeren brandstof van Arica naar Bolivië, dat hier vlakbij ligt. De file wordt veroorzaakt door wegenwerken over meer dan 10 km. Om beurt mogen de vrachtwagens door, dat betekent wel een uur of vier wachten. We mogen met onze auto de file voorbij steken en als we tegenliggers, ook allemaal vrachtwagens, tegenkomen zoeken we een plaatsje waar we kunnen wisselen.

Zo komen we bij het hoogste meer van Chili, op 4500 m, terecht.

Zonder wolken had het mooier geweest met de 3 vulkanen in de buurt.

Dan maar terugkeren. We tellen bijna 100 vrachtwagens die nog steeds staan te wachten. We slaan van de hoofdweg af naar Parinacota, een onooglijk klein dorpje, met een kerkje uit de 16de eeuw. Erg leuk. Er wonen slechts 30 zielen.

Nadine kruipt door het 1 m hoge deurtje van de apart staande kerktoren in de klokketoren die minder hoog is dan ons huis en poseert er onder een klok. Ze verkiest om dit slaperige dorpje niet te wekken met klokkengelui.

Dit dorp, we zijn nog steeds op 4400 m hoogte, ligt aan een brede groene valei met water, veel lama's en schapen.

Plotseling zien we een vizcacha ( springkonijn met langer krul/pluimstaart), daar nog één en nog één en even later wemelt het van deze leuke diertjes die blijkbaar niet bang zijn van Belgische toeristen in een rode wagen.

We rijden verder, terug naar Putre, waar we een klein hotelletje vinden.

Van hieruit gaan we morgen het NP Lauca langs de grens met Bolivië verkennen.

29 maart hoge waterstand in de woestijn

We willen vandaag de nationale parken Vicuña, Lauca en de Salar van Surire met de auto verkennen.

Na contact met Line die de laatste voorbereiding treft om ons in Costa Rica te vervoegen, verlaten we onze slaapplaats op 3600 m in Putre. De eigenares begrijpt niet dat we geen hoofdpijn hebben door het snelle stijgen gisteren. Wij weten beter.

Ook vandaag stijgen we om een hoogvlakte op zo'n 4400 m te bezoeken. Er zijn nog steeds wolken, maar we zien dat de vulkanen een nieuw en langer wit sneeuwjasje gekregen hebben. De hoogvlakte varieert tussen eerder dorre gebieden die wat hoger liggen en groene valleien met riviertjes en waterpoelen. Hier zien we voor het eerst alpaca's.

Dat zijn eigenlijk kleine neefjes van de lama's met een dikke wollen winterjas. Het zijn leuke knuffeldieren ( moesten ze niet gaan lopen als je ze dichter dan 5 meter wil benaderen) en hun jasjes variëren van wit over bruin naar zwart en zijn egaal of gevlekt. Uiteraard zijn de lama's, vicuñas en nandu's ook weer van de partij. We rijden eigenlijk honderden km door een dierentuin met prachtige achtergronden en geen kooien. Af en toe moeten we door grote plassen of kleine riviertjes rijden en spat het water op, leuk.

Bij een politiepost horen we dat we het circuit dat we wilden doen niet te doen is door de regen van de afgelopen dagen maar dat Salar de Surire ( niet verwarren met soeur Sourire) wel te bereiken is met een 4 X 4 . Enkele kilometers verder is de rivierdoorgang ( het engelse woord is 'Ford', ik weet niet of er een nederlands woord voor bestaat) weggespoeld. We zien wel sporen van auto's die wat verder door de rivier gereden zijn, maar hij lijkt tientallen cm diep en is zeker 20 m breed. We picknicken in de hoop dat er een andere wagen komt om samen er doorheen probreren te rijden, maar vandaag zijn we weer alleen op de wereld.

We besluiten dan maar om terug te keren en onze laatste volledige dag in Chilli niet te eindigen midden in een riviertje.

De terugtocht betekent een afdaling van 4400 m naar zeeniveau. We worden voorbijgestoken door vrachtwagens die hun brandstof hebben afgeleverd in Bolivie en die vlotjes tegen 90 à 100 km per uur naar beneden denderen.

Onderweg komen we er wel eentje tegen die de eindmeet niet gehaald heeft en vandaag in een bocht gekanteld is.

Als we terug in de buurt van het droge Arica komen willen we petrogliefen op een berg bezoeken maar daarvoor moeten we opnieuw door een snelstromende rivier. Nooit gedacht dat dit mogelijk was in de woestijn. Opnieuw keren we terug, maar wat verder is er een brug zodat we die oude afbeeldingen van lama's op een heuvel toch kunnen bewonderen.

De afgelopen 2 dagen hebben we 600 km afgelegd en ondanks bewolking en tegen avond regen toch weer veel moois kunnen zien. We moeten wel toegeven dat we de ritjes met Wica leuker vonden. Hier pink ik even een traantje weg.

Laatste avond in Chili in het hotelletje "le petit clos" bij 'den Brusseleer

Mijmeringen over Chili en Argentië

--------------------------------------------------------

Zowel wat betreft stedenbouw, milieu als mens en dier zijn de streken in Chili en Argentinië heel goed vergelijkbaar.

De dorpen en steden hebben een dambord layout: de wegen staan dus loodrecht op elkaar en zijn vaak éénrichting ook al zijn ze meer dan breed genoeg voor 2 wagens.

Veel wegen, zowel in als buiten de steden en dorpen zijn nog onverhard, maar dat hadden jullie al wel begrepen uit de verslagen.

Naar milieu toe is er nog een hele weg af te leggen. Afval, vooral plastiek zien we buiten de NP nog veel rondslingeren en we waren getuigen van mensen die hun leeg cola flesje zo maar op straat gooien.

De toiletten en douches zijn euh matig ( we hebben erger gezien in Azië) en er is bijna nooit wc papier.

Na gebruik het WC papier zeker niet in het toilet gooien, maar in een mandje.

Wij hebben geen groot verschil gemerkt in vriendelijkheid tussen zuid en noord Chili en Argentinië.

Het is belangrijk om steeds goeiedag/nacht te zeggen. Doen ze zelf ook en als je het vergeet word je er soms op attent gemaakt.

De mensen wonen in vrij kleine huisjes.

In benzine stations, winkels enz. zijn steeds veel mensen aan het werk ( vaak dus aan het wachten op werk/klanten)

Ze kunnen niet hoofdrekenen. Moet je 82 betalen en je geeft 100 dan wordt steevast het rekenmachientje boven gehaald. Ook wat betreft het vragen van informatie zoals afstanden naar een bepaalde plaats moet je goed oppassen. Ze zullen je meestal een antwoord geven, ook al kennen ze het antwoord niet. Kaart-lezen is ook niet aan hen besteed. Sommige mensen kunnen absoluut niet traag spreken, ook al vraag je het. Ze gaan ervan uit dat iedereen Spaans spreekt. Anderen doen dit dan weer erg goed.

Chili en zeker ook Argentinië is duurder dan we verwacht hadden. Dit geldt meer voor restaurants, hotels en campings dan voor de winkels, bakker enz.

Een kamer met privé badkamer kost al vlug 30 à 50 Euro.

Benzine kost iets meer dan 1 Euro, diesel 0,75 €

Het valt ook op dat het noorden en het zuiden veel gelijkenissen vertonen: zo komen dezelfde dieren zoals vicuñas, guanaco's en nandu's terug op de noordelijke hoogvlakten.

Het centrum van Chili is uiteraard het groenst en daar wonen ook de meeste Chilenen. In het merengebied hebben we ondervonden waarom er zo veel meren zijn. Daar hadden we af en toe regen, op de andere plaatsen nauwelijks tijdens de periode januari- maart.

We waren een beetje bevreesd dat het te warm zou zijn, vooral s'nachts maar dat was gelukkig in deze periode niet het geval. Er is hier dan ook vrijwel nergens airco ( dat gold ook voor Wica).

Kortom we hebben 2,5 maanden door Chili gereisd en hadden deze tijd zeker nodig ( zonder binnenvluchten te nemen). We hebben erg veel gezien en beleefd. We zijn echter nooit lang op 1 plaats gebleven voor trekkings of een strandvakantie. Dan heb je meer tijd nodig of moet je vliegen ipv rijden. Wij vonden dat de vrijheid die we hadden door te beschikken over een kleine camper van erg groot belang en zouden het opnieuw doen.

 

 

 

 

 

Plaats een Reactie

Line Straf dat jullie inderdaad voor water moesten wijken in de woestijn! Ik ben blij dat ik niet met jullie op die hoogten moet meereizen, de hoofdpijn zou mij wel te pakken krijgen vrees ik. Ik wist niet dat het daar ook toch tamelijk duur was voor een kamer...? Altijd fijn om jullie algemene bedenkingen over het land te lezen ^^ Tot snel!! Geplaatst op 01 April 2017

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking