Reisverhaal «Frans Polynesië: Bora Bora»

Rond de wereld in 10 maanden: Toernee general | Frans Polynesië | 0 Reacties 09 Januari 2017 - Laatste Aanpassing 10 Januari 2017

5 jan. Frans Polynesië vanuit de lucht, Bora Bora

Er zitten maar enkele mensen op het propellervliegtuig dat 68 passagiers kan vervoeren en we mogen ons plaatsje aan de ramen zelf uitkiezen. Bovendien vliegen we met een tussenstop in Huahine zodat we dit eiland ook goed kunnen bekijken. Vervolgens verder via het wondermooie Tahaa om even later Bora-Bora in zicht te krijgen: het is volledig omringd door rif op één doorgang na. Daarom hebben de Amerikanen dit eiland na de aanval op Pearl Harbour ook voorzien van een luchthaven. Het is immers goed verdedigbaar. Deze luchthaven ligt op het rif, dus niet op het hoofdeiland. In het ticket van de vlucht is een tocht met de ferry doorheen de lagune naar Viatape, de hoofdplaats van het eiland inbegrepen. We worden er opgewacht door Marc-Andre Zani: hij is de eigenaar van de bungalow die we gehuurd hebben. Deze rondborstige man is ook schilder en auteur van een roman ( Bora Bora my love) en hij gaat met ons winkelen en geeft ons meer dan voldoende informatie om de volgende dagen in te vullen. De bungalow is gewoonweg prachtig: hij is afkomstig van een hotel dat een orkaan niet goed verteerd heeft en per boot naar de baai gevoerd waarin ze nu staat, met de voorpoten van het terras in het zeewater. De bungalow iswel 50 m² groot ( 20 m² terras niet inbegrepen). Ik hoor je al denken, wat moet dat wel kosten... euh 217€/nacht. De optrekjes die je in de boekjes ziet van bungalows op het rif kosten minstens 600 €/ nacht. Ons huisje staat in een gebied waar nauwelijks hotels staan en waar veel eilandbewoners zelf een bescheiden huisje hebben. Leuk om zo contact met hen te hebben.

Uiteraard zoeken we het zilte nat op om een bezoek te brengen aan de lokale onderwaterwereld.

Vanmorgen deden we dit nog in Moorea en nu in Bora Bora.

Ik val in herhaling maar ook hier is de zonsondergang met de bewolkte hemel schrikwekkend mooi. Het lijkt alsof de hemel in brand staat. Als er ooit een dag des oordeels komt vermoed ik dat deze zal eindigen zoals met een gelijkaardige laatste zonsondergang.

Maar zover is het nog niet. Heb ik al gezegd dat we vanaf ons terrasje in de verte ook het eiland Maupiti kunnen zien liggen? In feite hadden we gehoopt dit eiland te kunnen bezoeken ipv het meer toeristische Bora-Bora maar dat paste niet met de vluchten. Trouwens we zien hier nauwelijks toeristen. Laag seizoen, dus als je nog vlug wil boeken.... ( hoog seizoen valt samen met de Europese zomer: mei – september, het is dan ook droog seizoen.

We eindigen de avond met een film: het eerste deel van Muiterij op de Bounty, een film uit 1960 die zich in deze contreien afspeelt.

6 jan. De ronde van Bora-Bora

Ik bedoel hier niet de vriendelijk eigenaar van de bungalow, wiens omtrek nauwelijks moet onderdoen voor zijn lengte, maar een fietstocht die we rond het eiland maken op deze driekoningen dag. Het is flink bewolkt, dit tempert de fotografische activiteiten wat, maar is ideaal om te fietsen. Op dit eiland is er maar 1 weg van 32 km die de grillige omtrek van het centrale eiland volgt. Het eiland met al even grillige bergspits is een vulkaan waarvan de krater onder water zit. Als je goed op Google Earth kijkt zal je de krater mogelijk wel vinden. Er zijn prachtige vergezichten over de lichtgroene ondiepe lagune op de rifeilandjes waar de hotels ( hutjes in het water met glazen vloer om zo de visjes te kunnen bekijken) voor de rijkere burgers staan. Ook de eilanden Tahaa en Raeatea kunnen we in de verte ontwaren.

We verfrissen ons aan een mooi zandstrand waar we opnieuw een kijkje onder water nemen. We zien er de dikke en de dunne (vis) en vele andere.

Na deze tocht vanaf ons terras opnieuw het 28 graden warme water in om ons te 'verfrissen': deze keer zien we een gele koffervis en zijn er mooie gele visjes die ons meevolgen. Ook twinkelen er kleine helblauwe visjes in het al even helblauwe water. Het rif gaat hier veel steiler de dieperik in dan in Moorea. Je zou bijna hoogtevrees krijgen als je over de rand zwemt, maar ik weet niet of dat eigenlijk wel kan onder zeeniveau.

7 jan. t' Is naar de haaien.......

dat we op zoek gaan vandaag. We hebben immers geboekt voor een boottocht doorheen de lagune rondom Bora Bora. Een tweede ronde dus maar nu op en in het water. Er zijn geen andere toeristen op de boot, we krijgen dus een privé rondvaart van onze kapitein, Will. Hij vaart eerst door de enige doorgang naar de zee buiten het rif en gooit vervolgens het anker uit. Tijd om te snorkelen in het 15m diepe water. We kunnen onze ogen niet geloven, we zitten tussen de haaien midden in dit heldere water. De zwartpuntrifhaaien cirkelen rond ons, terwijl er ook honderden zwarte vissen met een U vormige staart ronddartelen ( kunnen vissen eigenlijk wel dartelen?). We zwemmen wel 20 minuten tussen deze elegante 1m lange koningen van de lagune. Vaak zijn ze geflankeerd door 40 cm lange zuigvissen ( Remora's) die op hun kop een duidelijk zichtbare afplatting hebben waarmee ze zich onderaan de haaien kunnen vasthechten: zo liften ze soms mee zonder dat de haai daar voor of nadeel van heeft.

Plots daagt er een citroenhaai op uit de diepte: deze is een stuk langer en breder en ziet er ook vervaarlijk uit. Daar.. nog één. Het is moeilijk de emoties die we voelen door deze onderwater ontmoeting in woorden vast te leggen.

Vervolgens varen we de lagune terug binnen, het water is hier soms maar 1 m ( op bepaalde plaatsen nog minder) diep. Opnieuw gaan we het water in voor een tweede contact met de tropische waterwereld: pijlstaart roggen. Er zijn nog andere boten aanwezig en de bestuurders geven de roggen te eten. We kunnen ze makkelijk aanraken, strelen, maar om ze echt goed vast te nemen zijn ze te glad. Ik zie op een bepaald ogenblik dat Nadine gesandwiched wordt door twee pijlstaartroggen: Raie à l'Ostende? Ook hier cirkelen enkele haaien rond. We betaalden voor deze tocht, die nog niet afgelopen is, zo'n 65 € pp. Nog niet vaak heb ik meer emotionele waarde voor mijn geld gekregen. We varen een stuk verder waar het terug verschillende meters diep is. De kapitein heeft iets gespot. Een mantarog. We springen in het water maar kunnen hem niet volgen. Daarom klampen we ons vast aan de boot die de achtervolging op deze impressionante vis inzet. De rog met zijn typische voorsteven en een breedte van meer dan 2 meter is laat zich nu gewillig fotograferen en filmen. Hij blijft wel op de bodem zodat we niet bij hem raken.

De foto's die we onder water nemen hebben een lichte roodverkleuring. De filmpjes hebben dit niet en sommige zijn, al zeg ik het zelf, adembenemend. Dus zet die snorkel maar op als je ze ooit te zien krijgt.

Deel 3 van het onderwater avontuur bestaat uit het snorkelen tussen de koralen.We krijgen een stuk brood mee en blijkbaar lusten de vissen hier les baguettes. En worden gewoon aangevallen door duizenden vissen: ik denk dat er op een bepaald ogenblik meer volume aan vis dan aan water was.

Ik laat de foto's voor zich spreken.

Vervolgens gaat de boottocht verder rondom het met riffen omringde vulkanische eiland. Afhankelijk van de diepte en de ondergrond van de lagune varieert de kleur van het water van lichtgroen tot diepblauw. We zijn de koning van Spanje te rijk. Juan Carlos is hier vandaag ook en onze kapitein gaat hem vanmiddag begeleiden. Er is wel een andere boot voorzien...

Onze tocht eindigt met een vruchtenpicknick op een wit strand, waarna we aan ons hutje afgezet worden. Heb ik dit eigenlijk gedroomd of hebben we dit echt beleefd?

Na de middag rustig foto's selecteren, terwijl de hemelsluizen even opengaan. Juan Carrlos zal nat worden tijdens het snorkelen.

Als de horizon zich voorbereidt op alweer een prachtige zonsondergang, neem ik de kayak en vaar richting eilandje op het rif: ik word nog even geflankeerd door een meisje dat meepeddelt op haar surfplank. Nadien helemaal alleen in mijn knalrode kayak op het diepblauwe water: een zalig gevoel op zulk een mooie plaats. Na zo'n half uurtje bedenk ik dat ik beter een flesje water had meegebracht en even later begint het te druppelen. Ik moet hier oppassen met wat ik denk. Op het eiland wonen hoofdzakelijk lokale mensen, opnieuw in karige huisjes, maar een locatie om van te watertanden. Op de de terugweg zie ik een fles drijven. Message in a bottle? Neen, gewoon een lege plastieken sprite fles. Ik moet zeggen dat in Polynesië alles veel properder is dan in ZO Azië. Ik vis de fles op en draag zo mijn steentje bij aan het milieu.

Het is al donker als we ons stukje beefsteak op ons terrasje naar binnen werken terwijl lichtjes aan de overkant van de baai en op de rifeilandjes weerkaatsen in de vlakke waterspiegel...

8 jan. Bounty strand

Marc-André heeft kunnen regelen dat we gratis een dag in een luxe hotelcomplex (Pearl Beach) op het rif, dat we vanop ons terrasje op enkel km zien liggen, kunnen doorbrengen. We moeten er dan wel een middagmaal nemen.

Dit is één van die complexen waarvan een deel van de hutten soms meer dan 100 m in de lagune staan. Het valt ons op hoe weinig toeristen er zijn.

Frans Polynesië ontvangt jaarlijks 180000 toeristen ( alle eilanden tesamen). Dat is evenveel als Hawai op 1 dag. Bora Bora neemt hiervan 110000 gelukzakken voor zijn rekening.

We vinden een leuk plekje onder de palmbomen. Nadine, wier billen meer weg hebben van een gekookte kreeft, verkiest de schaduw. Ze poseert wel gewillig in haar pas gekochte pareo in een hangmat of tegen een palmboom op het creme kleurig fijne zand strand. Het is bijna alsof je door bloemsuiker loopt als je over het bijna verlaten strand wandelt en het valt op dat ondanks de brandende zon dit kalkzand helemaal niet te heet aanvoelt. We snorkelen wat en genieten van de mooie omgeving waar de rijkeren der aarde hun tijd doorbrengen. Leuk voor één dag, maar wij zijn geen strandliggers.

9 jan.     vaarwel Polynesië

 Na een laatste kano tocht ( Dirk) en snorkeling ( Nadine) worden de rugzakken gepakt en brengt Marc-André ons naar het haventje van waar de catamaran ons naar de luchthaven voert. Vanuit de lucht krijgen we nog een mooi zicht op Bora- Bora en zien we goed waar we gefietst, gevaren en gesnorkeld hebben. Opnieuw een vlucht met tussenstop, deze keer in Raiatea, Zodat we deze buur van Bora-Bora ook eens kunnen bekijken. Tijdens ons verblijf  was dit een silhouet in de verte, nu hebben we van daar nog een laatste blik op Bora-Bora dat 50 km verder ligt. Verder naar Tahiti waar we omstreeks 17 uur toekomen. Onze vlucht naar Paaseiland vertrekt vannacht om 2u30 ( wie bedenkt dit) dus we gaan dit luchthaventje grondig kunnen onderzoeken. Gelukkig goede Wifi ( man wat is dat weeral lang geleden) zodat we vlot wat achterstand kunnen inhalen en wat aan de verdere planning werken. Dit is een aspect  dat in de blog nog niet veel aan bod kwam, maar waar we toch af en toe ook eens aan moeten denken. Limieten van credit kaarten, worden we opgehaald in de luchthaven van Paaseiland of moeten we zelf ons plan trekken,hoe zat dat weeral met die wicked camper in Chili, dat hoort er ook bij... maar we doen het met plezier, er volgen immers weeral nieuwe avonturen.

Mijmeringen over Frans Polynesië

We hadden verwacht in het hoogseizoen terecht te komen onder een zwaarbewolkte hemel. Er zijn hier echter weinig toeristen en je kan makkelijk contact hebben met de lokale bevolking die in kleine huisjes woont. Hier staan geen kasten van villa's. Blijkbaar is er de afgelopen maand uitzonderlijk weinig regen gevallen. Goed voor ons. Uiteraard is Polynesië niet goedkoop, maar als je wegblijft uit de luxe hotels zit je aan prijzen die je waarschijnlijk in Zuid Frankrijk ook betaalt ( vlucht niet inbegrepen). De prijzen in de winkels en op restaurant zijn lichtjes duurder dan bij ons maar met uitzondering van de wijn niet om achterover van te vallen. De muziek schalt hier regelmatig luid uit boxen, meestal leuke melodiën die je honderden meters verder nog kan horen. Dit komt van de lokale bevolking, maar ze kruipen wel vlug in hun bed. De dag begint hier voor de meesten rond 6 uur.

Dat de onderwaterwereld fantastische is heb je ondertussen al wel door en blijkbaar is er dagelijks een competie voor de mooiste zonsondergang.

Naast het Frans wordt hier toch nog veel Polynesisch gesproken

Io Rana: goeie dag

Maururu: bedankt

Maeva: welkom

Zeker de moeite waard om in de voetsporen van Gauguin te treden en hier wat tijd door te brengen.

Hoe groot is Polynesië eigenlijk?

Wel als je Tahiti op Parijs zou leggen liggen er eilanden in Spanje, Zweden, en in Oost- Europa tot in Bulgarije.

Enkele eilanden zijn vulkanisch en hebben bergen van verschillende honderden meters hoog maar er zijn ook veel atollen: ringvormige eilanden met een lagune binnen in. Bij dreigend onweer weerkaatsen deze lagunes op de donkere wolken en geven ze een groene tint. Zo vonden de vroegere bewoners deze eilanden, die niet boven zee uitsteken. Wij hebben dit fenomeen gezien toen we hier toekwamen.