Reisverhaal «Arequipa, Misti vulkaan en Colca canyon trekking»

Rond de wereld in 10 maanden: Toernee general | Peru | 4 Reacties 20 Mei 2017 - Laatste Aanpassing 21 Mei 2017

Arequipa - Misti vulkaan- Colca canyon

10 mei 3M: Mega Mystiek Monasterie

De nachtbus levert ons stipt op tijd om half zeven af in Arequipa waar we al snel ons hotelletje vinden vlakbij de Plaza de Armas ( elke stad in Zuid Amerika heet een centraal plein dat men Plaza de Armas of wapenplein gedoopt heeft). Dit plein is omringd door witte gebouwen met galerijen en één zijde is volledig gevuld door de grote basiliek, ook wit. Men heeft voor veel gebouwen in de stad een vulkanisch gesteente gebruikt dat hier beschikbaar is. De 'witte stad' is nog grotendeels in slaap als we er tussen 7 en 9 in rondwandelen. Dat valt een beetje tegen, in vergelijking met Cusco, maar later op de dag begint het toch te bruisen en ontdekken we enkele aangename straatjes en leuke bars, restaurantjes en dakterrasjes. Ik schrijf deze blog trouwens vanop het dakterras van ons hotel waar we kunnen ontbijten. Zicht over de stad en over enkele besneeuwde vulkanen van rond de 6000 m hoog. De stad zelf ligt op 2300 m hoogte.

We gebruiken de dag ook om onze volgende trektochten al geheel of gedeeltelijk te regelen. We gaan de uitdaging aan om de Misti vulkaan ( 5825m) te beklimmen. We ontmoeten de gids die ons zal begeleiden want we hebben wel wat extra materiaal nodig. Slechts 50 % van wie aan deze tweedaags begint bereikt de top. Ze gaan van ons niet kunnen zeggen dat we het niet geprobeerd hebben ( 70 $ pp)

Ook voor de trekking door de Colca vallei worden de eerste hotelletjes geboekt ( met dank aan Ferre en Dany voor alle info over deze trekking).

Bij valavond ( en ook daarna) bezoeken we het Domincanen convent Santa Catalina. Normalerwijze sluit dit om 17 uur maar vandaag blijft het langer open en we hadden gelezen dat een bezoek in de vroege avond een aanrader was. Dit is werkelijk een stad in de stad, en de sfeer door de aanwezige lantaarns ( electrische in de straatjes en met kaarsjes in de cellen, keukens enz) en is miraculeus mystiek. We bezoeken de cellen waar de nonnetjes in leefden, de keukentjes, gebedsplaatsen en zo meer. Dit monasterie ( dat nog deels in gebruik is, maar dat deel kan je niet bezoeken) is ongeveer 20 hect. groot en je kan er in verloren lopen. De gezangen die op bepaalde plaatsen uit luidsprekers weerklinken maken het plaatje compleet. Na twee uur toeven in de 16de tot 19de eeuw tussen kruisbeelden, cellen, muziekinstrumenten, steegjes, trapjes zoeken we een leuk restaurantje uit de 21ste eeuw. De wereldse piña colada smaakt er heerlijk.

Ben je in Arequipa dan is een bezoek aan dit monasterie zeker een aanrader ( 40 sol of zo'n 12 € pp) 2 dagen per week ( dinsdag en woensdag) kan je het bezoeken tot 19u30 en met sfeerverlichting.

11 mei Het ijsmeisje

Het gaat hier niet over onze dochter Line die graag ijsjes eet maar over het bevroren lichaam van een jong meisje dat door El Niño in 1995 vrijgekomen is uit een gletsjer. Men heeft haar Juanita gedoopt en ze werd geofferd om de goden goed te stemmen na een vulkaanuitbarsting, aardbeving of een El Niño effect ( dat bestond 500 jaar geleden blijkbaar ook al). We zien haar in een museum waar ze bij -20°C bewaard wordt. Dit is een temperatuur die ze gewoon is en die ervoor gezorgd heeft dat haar kleding, maar ook haar lichaam ( huid, haar, ingewanden) goed bewaard zijn.

Verder rusten we om zo goed mogelijk voorbereid te zijn voor onze tocht naar het ijs op de Misti vulkaan, morgen.

12 mei Misti vulkaan deel 1    met 12kg op de rug van 3400 naar 4500 m

(Nadine) Misti - Gemist

Mooi weer, geen wolkje aan de lucht!

Om 8u staan we klaar met wat eten en veel drinken en een kleine hoeveelheid extra kledij, maar dan worden de rugzakken nog bijgevuld met jas, extra broek, slaapzak, slaapmat en bij Dirk nog de tent!

Zó gepakt en gezakt zijn we nog niet aan zo'n klim begonnen...

Na nog een uurtje met de auto, zien we ons doel heel helder voor ons liggen, met een blinkende ijsmuts op.

Samen met Rus, onze gids, Nico, een jonge arts uit Barcelona en Roni, een jonge vrouw uit Regensburg, beginnen we vol moed heel langzaam aan de grote klim vanaf 3400m.

Eerste stop: wat water drinken, babbelen, alles ok.

Maar op 4000m heb ik het zitten! Verdomme, hoogteziekte slaat toe!

Misselijkheid, wegdraaien, kortom, ik moet terug naar beneden, ondanks wat pilletjes. Vorige week nog zonder moeite de Salkantay pas van 4600m genomen!! Dat is balen - om het eens met de Nederlanders te zeggen.

De anderen gaan door naar het basiskamp, en Rus keert met mij terug.

Een speciaal voor mij opgeroepen 4x4 taxi brengt me voor een hoge prijs terug naar het hotel.

Hopelijk lukt het Dirk wel, hij is er zo op gebrand zijn hoogterecord te breken!

(Dirk) Calvarietocht zonder kruis maar met rugzak.

Terwijl Nadine 600 m naar beneden daalt moeten wij nog 500 m klimmen, De gids heeft ons verteld hoe we bij het basiskamp dat op 4500 m hoogte ligt kunnen geraken. Het is enorm zwaar met de 12 kg op de rug en de lucht die almaar dunner wordt. Na in totaal 6 uur klimmen bereiken we het kamp. De haringen van mijn tent blijken te ontbreken en we stellen de kleine tent van Nico op. We eten al wat en wachten op Russ die gezegd had dat hij omstreeks 17u30 zou toekomen. Ondertussen genieten we van het prachtige uitzicht, de mooie zonsondergang en de lichtjes van Arequipa die aanfloepen. Als Russ om 19 uur, het is al volledig donker nog steeds niet toegekomen is maken we ons echt wel zorgen. Zou hem iets overkomen zijn? We bespreken al wat we gaan doen als hij niet meer zou opdagen.... maar iets voor 19u30 komt hij toe. Wij hebben ons al met zijn drieën in het tentje van Nico geïnstalleerd in onze slaapzakken. De temperatuur is ondertussen al tot rond het vriespunt gedaald. We besparen Russ het bereiden van de spaghetti en gaan ( proberen te) slapen.

Wat een koude nacht, weer met al onze kleren in de slaapzak, op een dun matje. Niemand van ons heeft meer dan een uur geslapen als we gewekt worden .... om 1 uur s'nachts.

13 mei.            vijfduizend achthonderd meter boven zeeniveau: persoonlijk record.

Na een karig ontbijtje en met achterlating van de spullen die we niet nodig hebben in het basiskamp vertrekken we vóór 2 uur voor de tocht naar de top. Het is erg donker, dus klimmen met kleine hoofdlampjes. Voor 3 uur komt de maan op, gelukkig is het volle maan, die ons wat bijlicht.

Ondanks het trage tempo is het hijgen en puffen om voldoende lucht binnen te krijgen. Uren zie ik enkel de voeten van Russ voor mij. Misschien maar best, er is flink klauterwerk bij en zo zien we niet goed wat er ons nog te wachten staat en hoe diep we naar beneden kunnen storten.

Als de zon rond zessen opkomt zien we een grote nagenoeg perfect driehoekige schaduw van de Misti vulkaan op de vallei diep onder ons. We zijn allemaal erg vermoeid, als we op 5200 m hoogte aan de eerste ijzige sneeuw toekomen. Even verder moeten we de crampons, stijgijzers , onder onze schoenen binden en diagonaal een ijsvlakte ( met een hellings graad van zo'n 45 ° ) oversteken. Ik denk dat we zo een uur stappen tot we totaal uitgeput rond 8u30 boven komen. Ik ben nog nooit zo moe geweest en denk dat ik wel tien minuten gedaan heb over de laatse 200 m.

Uiteraard overheerst de trots de vermoeidheid. Na 6 uur klimmen gisteren en 7 uur vandaag hebben we 2400 m hoogteverschil overwonnen op een afstand van 12,5 km. Wij zijn de enigen die hier vandaag toekomen. Tijdens onze klim hebben we vernomen dat maar weinigen (enkelen per dag) deze tocht aanvatten omdat deze veel lastiger is dan de klim naar de 6200 m hoge Chachani waar je veel hoger met de wagen wordt afgezet.

Telefonische laat ik Nadine weten dat het gelukt is.

Ik klim samen met Roni naar de kraterrand. Uit deze immens diepe put komen onderaan nog zwaveldampen vrij.

Nico en de gids gaan nog hoger naar de echte top die op 5825 m ligt, maar ik ben tevreden met 5800 m.

Voor de afdaling worden we met touwen per twee aan elkaar gebonden, we moeten immers een bevroren sneeuwhelling van minstens 45° recht naar beneden afdalen; uiteraard terug met de stijg ( eu daal) ijzers onder de schoenen. Als we vertrekken kunnen we de helling niet zien, zo steil is het. Je kan het vergelijken met een heel zwarte piste die je recht naar beneden afwandelt. Na de eerste schrik wat overwonnen te hebben lukt het best. Ik denk dat we zeker een half uur naar beneden stappen om zo'n 600 m lager onze stijgijzers uit de doen. We komen nu op een echte zwarte piste terecht. Zelfde helling, geen sneeuw meer maar vulkaanas waar je schoen diep inzakt en dat met elke stap met je naar beneden schuift. Dit is wel leuk maar toch ook wel erg vermoeiend. Na een goede 2 uur verder komen we al schuivend aan het basiskamp aan waar we alles moeten opuimen, eten en vervolgens met gevulde rugzak verder naar beneden schuiven en wandelen. Wat ben ik blij als we rond 15u 30 bij de auto komen. Net als de anderen heb ik nog nooit zulke een lastige 25 km afgelegd.

Een douche en het bed helpen me er wat boven op.

Ik ben dringend toe aan wat vakantie... maar we hebben een vierdaagse trekking door de Colca canyon gepland. Gelukkig begint die pas echt over twee dagen...

14 mei              moederdag tot op 4800 m met de lijnbus

We nemen vanmorgen de bus van Arequipa naar Chivay, op weg naar de Colca canyon. Omdat het zondag is blijkt de busregeling anders te zijn dan voorzien (zon en feestdagen zijn vervelend als je lang op reis bent) zodat we de bus later moeten nemen dan voorzien.

Nadeel: we zullen te laat toekomen om de omgeving van Chivay te verkennen.

Voordeel: we kunnen wat uitslapen op deze moederdag.

De bus naar Chivay moet over een pas van 4800 m hoogte. Het panorama onderweg is dan ook geweldig en eenmaal de vierduizend meter bereikt ( Nadine heeft helemaal geen last meer van deze hoogte) verschijnen de alpaca's, lama's en vicuña's weer ten tonele.

In de verte spuwt een vulkaan ongeveer elk half uur dampen kilometers in de hoogte. Een spectaculair fenomeen.

Chivay, waar ons bedje vannacht staat, ligt op 3700 m hoogte. Men is het stadje aan het heraanleggen. Er zijn wel wat toeristen maar het is toch nog erg authentiek. Vooral de lange dikke kledij van de vrouwen die vaak ook witte glinsterend versierde hoedjes dragen, valt op.

Eenmaal donker wordt terug erg fris, maar dat weerhoudt de mensen er niet van om deuren er ramen en ramen steeds open te laten, vaak ook in restaurants. Dit vreemde fenomeen hebben we al overal in Peru gezien. Blijkbaar kleden ze zich graag erg dik.

We eindigen deze moederdag in een leuk restaurantje waar ze alpacasteak en forel serveren op hete lavasteen.

15 mei              1961 Dirk - 2017 Lukas - 2016 Savankay

Het zijn vroege vogels in Chivay. Ontbijt enkel tussen 5 en 7 uur. Dit laat ons toe om de bus van half acht naar Cabandoconde te nemen. We komen terecht tussen de lokale, kleurrijke bevolking. De bustocht verloopt opnieuw hoog door de bergen, langs kleine dorpjes en met de vallei diep onder ons.

De plaatselijke fanfare in een van die dorpjes op is stap en zo kunnen we zien hoe het authentieke leven er hier aan toe gaat.

In Cabanaconde , waar de diverse Colcatrekkings vertrekken, worden we onthaald door een vriendelijke rasta man van het hostal Pachamama. Hij geeft ons de nodige uitleg voor onze vierdaagse die we morgen willen beginnen. Ook enkele slaapplaatsen onderweg worden geregeld.

Het is snikheet ondanks het feit dat we nog steeds boven de 3000 m zitten. We moeten zelfs een terrasje ontvluchten en binnen ontmoeten we andere vijftigers uit Nederland en Nieuw -Zeeland die ook voor enkele maanden op weg zijn.

We ontvangen ook het leuke berichtje dat onze buren voortaan als opa en oma door het leven gaan. Hun eerste kleinzoon, Lukas, is daarmee op dezelfde dag jarig als ik.

Na de middag wandelen we samen met 'Bobby' naar enkele uitzichtpunten op de Canyon. Zo kunnen we stukken zien van de paden die we de volgende 4 dagen gaan bewandelen. Ziet er uitdagend uit, wetende dat de canyon zo'n kilometer lager ligt. De hond die we Bobby gedoopt hebben volgt ons de ganse namiddag.

Opnieuw zijn we getuigen van de uitbarstingen van de Savankay vulkaan die sinds eind vorig jaar actief geworden is. Vandaag was de kilometers hoge eruptiewolk wel erg donker gekleurd. Heel speciaal om een vulkaan op je verjaardag te zien uitbarsten, zo elke 30 minuten.

Zoals reeds eerder vermeld is het s'avonds overal erg frisjes en laat men deuren en ramen open staan. Vandaag hebben we echter geluk. We zitten voor het avondeten in een kamer van het hostal Pachamama vlakbij de brandende pizza-oven. Dat doet deugd zeg.

De Alpaca steak is sappig en het wijntje maakt de rest van de verjaardagsavond goed.

We zitten samen met Nederlandse vijftigers aan tafel die zich waarschijnlijk hebben laten belazeren door een fake reisorganisator ( een Nederlander nog wel). Ze hebben geen voucher gekregen nadat ze betaald hebben voor oa de Colca trekking en zitten nu door hun geld. Als er morgen niemand opdaagt is het terug naar Arequipa om samen met de politie de betrokken man op te sporen. Regel: steeds een voucher vragen als je betaalt en in detail laten opschrijven.

O ja, leuk detail: we hebben vandaag vernomen dat een deel van het geld ( dat van Bank F) dat in Argentinië geskimmed werd in een ATM vandaag is terug gestort. Als bank A het zelfde doet hebben we de meer dan 2000 € die men ons onrechtmatig heeft afgenomen terug ter onzer beschikking. De16 mei                 De dieperik in

Even na zevenen zijn we gepakt en gezakt ( we gaan immers gedurende 4 dagen trekken) op weg naar LLahuar dat meer dan 1000 m dieper in de canyon ligt. Alle begin is moeilijk en eerst komt er een vrouw achter ons lopen: ze wil vermijden dat haar hond met ons meetrekt voor vier dagen en uitgehongerd terugkomt. We zijn wel even bezig om de schichtige herdershond te pakken te krijgen, maar het lukt me. Opmerking, deze hond heet echt Bobby....

Vervolgens blijken we aan de Mirador het juiste pad moeilijk te vinden, we verliezen hier ook nog eens meer dan een half uur, maar dan begint de afdaling.

Beiden vinden we het een moeizame wandeling, veel losse stenen en steentjes waardoor we vaak uitschuiven en dat terwijl de afgrond naast ons gaapt, in het begin wel een kilometer diep. Wel krijgen we het gezelschap van vele kleine citroengele vlindertjes die nectar zoeken in boterbloemgele, paarse en mauve bloemen langs de weg.

Tegen de middag breekt de zon ook volledig door en is de hitte soms verzengend.

We raken heelhuids tot op een grotere weg waar een busje met Franse toeristen ons fris water aanbiedt. Dat slaan we niet af. Merci beaucoup! We zullen dezen zestigers en zeventigers straks treffen in de Llahuar Lodge.

De Llahuar Lodge is een verademing. We krijgen er een rond bamboe hutje met centraal een dubbel bed.

De lodge ligt tientallen meters boven een samenvloeïng van 2 bergrivieren, maar nog leuker : er zijn thermale baden aan de oever van de rivier.

Daarin laten we onze gepijnigde knoken en spieren lang weken in het 39° C warme water terwijl we bewonderend naar de duizend meter hoge bergen kijken en ons afvragen hoe we daar afgeraakt zijn..... en vooral hoe we daar terug op geraken over enkele dagen.

Terwijl we rustig genieten van een Arequipeña ( bier van de streek) op het terras dat uitziet over een stuk van de prachtige Colca vallei komt de baas even bij ons zitten.

Hij vertelt dat deze lodge in 2001 gebouwd werd. De grond was van zijn vader die er cactusvruchten kwam oogsten. Op een dag was hij bezig om de bevloeïng te verbeteren en stootte hij op de warmwater bron.

Hij legde een bad aan voor de lokale bevolking. De lokale bevolking komt echter amper, meer dan 95% van de bezoekers zijn toeristen. De aanvoer van eten, drank en andere spullen moet via muilezels, ezels of paarden gebeuren. Er komt een weg in de buurt, maar de laatste kilometer moet met de benen- of potenwagen.

Na het eten genieten we nog even van de prachtige sterrenhemel alvorens ons ovalen hutje te verlichten met enkele kaarsjes die we meegebracht hebben.

17 mei                 terug 900 m omhoog op haast onbetreden paden

Al vroeg verlaten we Llahuar lodge om naar Fure te klimmen. Dit deel wordt nauwelijks door toeristen bezocht en de diep ingesneden vallei is er weer eentje om in te kaderen. De eerste helft van de klim tot Llatica verloopt ontspannend. We ontmoeten een ventje dat wel honderd jaar lijkt te zijn. Hij brabbelt wat zonder tanden en lijkt geen moeite te hebben met deze weg.

Onze frêle gele vriendjes zijn er weer. Soms zijn het er zoveel dat we in een geel fladderend wolkje lijken te wandelen. Af en toe zien we ook een donkerbruine kolibri tussen de steevast aanwezige cactussen vol vruchten vliegen.

Vanaf de brug over de rivier volgen we de instructies van 'rastaman' uit Cabanaconde.

"zeker links afslaan na de brug"

Een Duits koppel dat ook richting Fure wandelt slaat echter rechts af.

Vanaf het ogenblik dat we links inslaan merken we dat deze weg weinig gebruikt wordt. Hier en daar zijn er aardverschuivinkjes geweest. De afgrond is erg diep en we hebben wat adrenaline stoten nodig om bepaalde stukken te overbruggen. Ik heb wat last van 'vertigo' op sommige plaatsen: mijn schoenen geven niet veel grip meer ( ik moet eigenlijk nieuwe 'banden' laten steken. Nadine huppelt als een berggeit over de smalste paadjes en langs de diepste ravijnen. " Hoogtevrees, wat is dat?)

We konden niets reserveren in Fure maar men had ons gezegd dat we wel iets zouden vinden. Inderdaad, net voor we Fure bereiken komt een jonge vrouw met baby op ons af gestapt. We kunnen bij haar overnachten. Ze wandelt voor ons met teensletsen en ik heb moeite haar met mijn meer dan 300 euro kostende bergschoenen te volgen.

Deze keer slapen we in een adobe ( gedroogde klei) hut met een vloer van gestampte aarde. Het bed is in orde en het panorama is 'maravillosa'. Dit dorpje werd zo'n 5 jaar geleden getroffen door een aardbeving en daarna op aanraden van de overheid verlaten. Slechts onlangs zijn een paar gezinnen teruggekeerd om een tweetal hostalletjes te openen voor toeristen. Nagenoeg alle huizen en stallingen zijn verlaten en de tuintjes zijn overwoekerd

Na een lekkere vegetarische almuerzo vertrekken we voor een wandeling naar de waterval van Huaruro.

We ontmoeten het Duitse koppel van vanmorgen dat reeds terugkomt van deze tocht en ze zeggen dat de 'sendero' 'challenging' is. In trekkerstaal betekent dit dat je aandachtig moet zijn en geen pech mag hebben of anders kan je op een plaats terechtkomen diep onder je waar je liever niet wil terechtkomen.

We kunnen de waterval tot op 300 m naderen. Daar is er weer een 'challenging' stuk en we besluiten de uitdaging om dat te overbruggen niet aan te gaan.

Op de terugweg moeten we opnieuw een rivier oversteken en aangezien we geen water of badkamer hebben in ons hostal besluiten we onze kleren uit te trekken ( ik laat het aan jullie verbeelding over in welke mate ) en ons in de ijskoude rivier te wassen. Vanaf nu betekent "een colca doen": je wassen in ijskoud rivierwater.

We zijn echter wel goed verfrist en hebben ook wat kledij kunnen wassen zodat we tocht niet als ' die stinkers uit Europa' de Colca trekking verder kunnen zetten.

.

18 mei                    afdalingnaar het aards paradijs. 

afgelopen avond en nacht hebben we een echte kerststal ervaring in de Andes:

we gaan in ons stalletje, waar de kribbe wel vervangen is door een behoorlijk bed, slapen terwijl talrijke sterren aan de hemel blinken. We werden ontvangen door een jonge vrouw met een baby en even later zien we haar man met een mooi witte ezel toekomen. Op de weg terug van de waterval hebben we een stier ( OK, geen os) ontmoet.

We worden gewekt door kwetterende engeltjes ( of waren het vogeltjes)

Na een stevig ontbijt, rijst, gebakken aardappeltjes, stukjes vlees en tomaten, zijn we alweer vroeg op stap. We beginnen vrij hoog in de canyon en dalen slechts langzaam af, zodat we hem in al zijn glorie en vanuit diverse standpunten kunnen aanschouwen.

Na 3 uur belanden we in Malata, dat uitgestorven lijkt. Dan is het nog maar een uurtje afdalen om in Paraiso de las Palmeras te belanden.

Het karige hutje vervult onze basisbehoeften, maar het zwembad, de palmen en het zonnetje zorgen voor een paradijselijke belevenis.

Aangezien we in een diepe canyon zitten gaat het licht hier al omstreeks 15 uur uit, als het zonnetje achter de hoge bergwanden verdwijnt. Eéntje daarvan moeten we morgen beklimmen.

We hebben vandaag deze zigzag weg al van de overkant van de canyon kunnen bewonderen.

Hopelijk wordt het een vlotte hemelvaart.

Tijdens het avondmaal - ook hier is het frisjes!- zitten we naast twee dames die een voor ons onbekend koeterwaals spreken. We kunnen het niet thuis brengen. Als we vragen van waar ze afkomstig zijn.... België - Sankt Vith. De rest van de avond dan maar in het Frans geconverseerd.

De kaarsjes komen opnieuw van pas in ons toegewezen hutje onder de palmbomen.

19 mei geen rijstpap met gouden lepeltjes....

maar broodjes met ei en pannenkoeken met confituur.

Het is negen uur en onze ten hemel opneming is een feit.

Maar eerst even enkele uren terug in de tijd.

We laten de jonge meute vanuit Sangalle eerst vertrekken en even na vijf uur beginnen we aan onze klim van 1300m. Het is nog donker, maar daar beginnen we ervaring mee te krijgen. De tocht naar boven is inspannend, maar verloopt toch vlotter dan verwacht en na iets meer dan 3 uur hebben we de 9 km afgelegd.

We zijn nog op tijd voor het hoger beschreven ontbijt in hostal Pacha Mama.

De rest van de dag nemen we vrijaf. Het wordt een hemels genieten op het zonnige, lichtjes ongeordend, dakterras van het hostal. We zien enkele besneeuwde bergtoppen en ook bergwanden waar we de afgelopen dagen over smalle paadjes tegen hebben geklommen.

Na de middag gaan we terug naar een uitzichtpunt op de canyon. We krijgen er immers niet genoeg van. We hopen ook nog enkele uitbarstingen van de Savankay te kunnen zien. Hij houdt het op één keer en neemt blijkbaar vervolgens ook vrijaf.

Morgen gaan we naar het Titicaca meer, maar dat is een nieuw hoofdstuk.