Reisverhaal «Oye Lena project in Curahuasi»

Rond de wereld in 10 maanden: Toernee general | Peru | 1 Reacties 29 April 2017 - Laatste Aanpassing 29 April 2017

Cusco en Casa Oye Lena

22 april                 van 35 naar 5 en van 0 naar 3300

De 3 vluchten die ons naar Cusco brengen verlopen vlot. In Panama hebben we een mooi zicht op de moderne hoofdstad met zijn vele torengebouwen. We zien ook het begin van het Panama kanaal aan de Pacific waar vele schepen op hun beurt liggen te wachten.

Als we in Cusco landen is het al donker en we vinden onze B&B in één van de smalle steegjes. Cusco ligt op 3300 m en s' nachts is het er 5°C. Wat een verschil met de zwoele 35°C van de vorige dagen. Voorlopig hebben we geen last van de hoogte.

In een piepklein kelder pizzeria met een oven die het eetzaaltje lekker verwarmt genieten we van een veel te grote pizza en krijgen we 'echte' limonade, gemaakt van limoen.

De eerste indruk van Cusco is alvast positief. Morgen gaan we op ontdekkingstocht. We hebben immers nauwelijks iets gepland in Peru en Bolivië, er is dus nog 'werk' aan de winkel.

Ondertussen bericht gekregen dat Line en Thomas goed thuis geraakt zijn.

23 april                  Liefde op het eerste zicht

We wandelen naar het oude centrum rond de Plaza de Armas en de straatjes, pleinen, gebouwen bekoren ons meteen. Dit is een stad naar ons hart. Op een plein is een klein orkestje muziek aan het maken terwijl mannen en vrouwen in traditionele kledij spontaan beginnen te dansen. Wat verder staan er kraampjes waar men geroosterd cuy ( cavia) verkoopt. Op de Plaza de Armas, met minstens 4 kerken speelt een fanfare terwijl studenten/s in maatpakken op de muziek ludiek marcheren gevolgd door soldaten geschminkt zijn in camouflage kleuren.

Boven de bergen rond de stad hangen dreigende wolken en plots knalt er een donder door de stad die alarmsystemen activeert. Het blijft droog.

Na de middag gaan we op zoek naar reisbureautjes die allerlei trekkings, waaronder die naar Machu Pichu aanbieden. Cusco en de ruime omgeving bieden enorm veel en we zullen onze conditie wat moeten aanscherpen na 3 weken luilekker leven in Costa Rica.

Na opnieuw een donderende knal begint het toch wat te regenen en we zoeken onderkomen in het chocolade museum dat gratis te bezoeken is en waar we verschillende soorten chocolade kunnen proeven. Als we er buiten komen ontmoeten we Remi, de jonge Franse lifter die we samen met zijn vriendin Marion 2 dagen meegenomen hebben in onze wicked camper van Calafate naar El Chalten in Argentinie zo'n kleine 3 maanden geleden. Van toeval gesproken.

Vervolgens verder op ontdekkingstocht in de stad, waar we oa. de bekende Inca muur met nauw aansluitende en soms veelhoekige natuurstenen bewonderen.

Zachtjes valt de avond en de gele straatverlichting vlakbij maar ook op de omringende heuvels creëert een sfeer die ons aan kerstmis doet denken. Het trouwens best frisjes als de zon achter de wolken of achter de bergen verdwenen is.

Na deze eerste dag zijn we er al helemaal verliefd op geworden. Morgen verlaten we ze maar we komen er binnen een weekje of zo ZEKER terug.

24 april                 Project Oye Lena

Onze B&B ligt naast een kleuterschool en tijdens het ontbijt (buiten) horen we de kleuterjuf erg goed: ze spreekt immers de kinderen op de speelplaats toe door een microfoon. Eerst wordt het wees-gegroetje gezongen, daarna het bombastische volkslied en vervolgens klinkt er marsmuziek. We zien de kinderen niet maar gaan er vanuit dat ze op de speelplaats rond marcheren. Qua entertainment tijdens het eten gesproken....

We verlaten Cusco in een overvol busje en rijden naar Curahuasi langs de Panamericana ( ja de weg die we duizenden km meer naar het zuiden ook meermaals hebben gevolgd)

Eerst rijden we door een hoogvlakte (3500m) en vervolgens wordt de hoogvlakte ingesneden door steeds diepere valleien. De bergen lijken dan ook hoger te worden. Veel landbouwperceeltjes op de bergen.

In Curahuasi, waar we gletsjers op de bergen zien, staat Gilder, de man van Stefanie die het project 5 jaar geleden opgestart heeft, ons op te wachten. Hij brengt ons naar Casa Lena, een B&B die aanleunt tegen het schooltje dat Stefanie uit Grimbergen opgericht heeft.

Ze geeft ons een rondleiding door de 5 klasjes voor 25 kleuters waaronder verschillende gehandicapte kindjes. Ze vertelt ook over de moeilijke situatie in verschillende gezinnen met drankmisbruik, huiselijk en sexueel geweld. Dit is iets dat we vernomen of gemerkt hebben in meerdere landen die we bezocht hebben.

Het project kan enkel bestaan via fondsen, hoofdzakelijk uit België. Men kan bvb Peter of Meter worden van één van de kindjes en maandelijks een bedragje storten. Een school heeft tijdens de afgelopen vasten zo 4000 € opgehaald.

Door hier te verblijven en deel te nemen aan activiteiten, trektochten steunen we dit project en met de centjes die we vorig jaar in augustus tijdens ons afscheidsfeestje in de tuin hebben bijeen gesprokkeld gaan we deze gedreven jonge vrouw zeker ook steunen.

Voor wie zelf dit project wil steunen: zie website van Oye Lena.

Vanop het terras hebben we een zicht op een bergketen waarvan verschillende toppen voorzien zijn van een gletsjer.

Morgen gaan we samen met Gilder, die gids is, deze van naderbij bekijken.

Met een BBQ voor de vrijwilligers en een ander koppel, gevolgd door een kampvuur sluiten we de dag frisjes af.

De sterrenhemel is opnieuw om van te snoepen als we naar ons bedje stappen.

25 april.               Conditie test op hoog niveau

Samen met het andere koppel ( Belgisch/Pools) en met Gilder als gids gaan we op verkenning naar de begletsjerde Humantay. Daarvoor moeten we eerst 2 uur rijden, een stuk terug naar Cusco om vervolgens een wegeltje in te slaan richting Mollepata. De bergen zijn hier indrukwekkend en het wegeltje slingert en kronkelt zo'n 800 m naar boven.

In Mollepata vertrekt de Salkantay trekking ( 5 daagse die we ook willen doen) maar vandaag rijjden we verder, nu over onverharde wegen, soms zie je nog de schade van landverschuivingen, diepe ravijnen naar Soray.

We zitten nu bijna op 3800 m en van hier trekken we te voet verder. Het weer zit mee en we hebben een prachtig zicht op de besneeuwde Humantay maar ook op de verder gelegen Salkantay. Beide giganten zijn iets meer dan 6000 m hoog.

De hoogte laat zich wel voelen maar al bij al raken we vlot tot bij het (weeral) appelblauwzeegroene gletsjermeer vanwaaruit de Humantang, bedekt met een dikke sneeuw/gletsjerlaat,nog hoog boven ons uittorent alhoewel we ondertussen al op 4200 m zitten.

We picknicken aan het bergmeertje, tussen de (berg)koeien met een prachtig panorama. Als de zon schijnt is het warm, verdwijnt ze even achter een wolk dan daalt de temperatuur fiks en moeten wer wat laagjes kleding toegevoegd worden. Gelukkig is de zon meestal van de partij en wordt er fiks gezweet.

Uiteraard moet de weg zowel te voet als met de wagen in omgekeerde richting afgelegd worden.

We hadden deze dag gezien als een test voor de conditie en om eens te bekijken we we te verwachten hebben van de Salkantay trekking. De conditie is al redelijk en we kijken al uit naar de vijfdaagse trekking die we nog moeten zien te regelen in Cusco. Het landschap is fenomenaal mooi en indrukwekkend.

26 april               op stap naar de Apurimac canyon, de diepste ter wereld...

althans zo beweert men hier.

Om deze canyon te bereiken kunnen we gewoon vanaf Casa Lena vertrekken en de berg aan de andere kant van de vallei, de San Cristobal beklimmen. Dat is rapper geschreven dan gedaan aangezien het wegeltje bijna constant erg steil is. Op een goede 2 km stijgen we 450 m . Af en toe komt de zon door de wolken en onze T-shirts krijgen opnieuw een lading zweet te verwerken ( als ze vanavond niet wassen kunnen we ze gewoon rechtzetten tegen de muur denk ik)

Maar zoals zo vaak worden de inspanningen beloofd. Op de top van de berg staan grote met borduurwerk versierde kruisen om de vallei te zegenen. In de vallei wordt oa. graan, couscous, vlas en anijs geteeld.

Als we echter over de afgrond naar beneden kijken zien we de diepe canyon meer dan een kilometer onder ons en de bergen aan de overzijde zijn nog 3 km hoger dan de San Cristobal die 3100 m hoog is.

Indrukwekkend. Op de rivier die we op de bodem van de canyon zien stromen gaan we morgen raften. Ziet er spannend uit. Op de terugweg wandelen we nog langs enkele grote rotsblokken, monolieten die men Capitan Rumi gedoopt heeft ( met een beetje fantasie en vanaf het juiste punt in de vallei lijkt deze berg immers op het hoofd van een liggende Inca met de naam kapitein Rumi Naui)

Als we terug in Curahuasi toekomen hebben onze spieren er alweer een heftige dag opzitten. De conditie zou in orde moeten komen voor de nog geplande en te plannen trektochten.

27 april                   Geflipt door 'God die spreekt'

Samen met Gilder als gids, enkele van zijn familieleden als passagier of begeleider rijden we naar de Apurimac rivier: Apurimac is Quetcha ( lokale taal) voor ' God die spreekt'. Deze rivier stroomt door de gelijknamige canyon ( zie gisteren) en het water staat vrij hoog net na het regenseizoen. De rivier is wel 50 m breed en gelijkt wel wat op diegene die we in Nepal bevaren hebben, alleen is de stroming wel sterker.

Om bij de rivier komen moeten we ongeveer een km dalen, een half uurtje van Curahuasi, richting Cusco. De temperatuur van het water is fris te noemen ( 15°C of zoiets) en we krijgen een wetsuit, helm en reddingsvest.

We krijgen veiligheidsinstructies en vertrekken met zijn vijven in de kleine rubberen raft begeleid door Victor in een piepkleine wendbare kayak . Is dat wel nodig?

Al snel worden we gedoopt door het opspattend water dat soms in grote gulpen op ons neerdaalt ( Nadine en ik zitten vooraan en we krijgen soms de volle lading). Het is licht bewolkt en het zonnetje verwarmt ons regelmatig.

Na een kwartier komen we terrecht in een erg grote golf die ons bootje helemaal achterover flipt. We komen allemaal in het snel-stromende frisse water terecht. Dat is wel even schrikken. Gelukkig weten we hoe we moeten drijven met de voeten vooruit. Victor snelt toe in zijn kayakje met handgrepen voor- en achteraan, en ook daarvoor waren de veiligheidsinstructies erg nuttig. Ik grijpt me vast aan een handgreep vooraan de kayak, met mijn voeten op de kayak ( dus achterste voren) . Even later wordt Nadine, die goed van het water geproefd heeft, opgepikt: ze hangt achteraan de kayak. Met deze Belgische lading vaart Victor naar de kant. Gilder heeft ondertussen de boot terug omgekeerd en zijn jongere broer en neef uit het water gevist.

Een heerlijk avontuur dat we niet licht zullen vergeten en waar de adrenaline het toch haalde van de initiële schrik.

We vervolgen onze weg door de diep ingesneden vallei, geen enkele andere toerist of rafter te bespeuren. Na 2 uur en 20 km komen we bij het eindpunt waar er ook nog warmwaterbronnen zijn. In de thermale baden ( 30°C) kunnen we nog wat nagenieten.

Deze tocht hadden we voor geen geld willen missen en onze kreupele onderwatercamera heeft nog eens goed dienst gedaan...

28 april                      Op den boerenbuiten

Casa Lena ligt op de helling van een berg die we vandaag, nog net voor ons vertrek willen verkennen. We zien verschillende mensen aan het werk op het veld: onkruid weghalen met hakjes met veel te korte stelen ( dat is blijkbaar de mode in Azië en Z-A), graan dorsen op het veld met een dorsmolen aangedreven door een benzine motor.

Een vrouw op een muildier in lokale klederdracht ( alleen de vrouw) vragen we of we een foto mogen nemen. "si pagas" als je betaalt. Omdat ze zeker niet opdringerig was zoals op toeristische plaatsen stoppen we haar 2 soles toe ( zo'n 60 eurocent). Wat verder staat een man die ons onmiddellijk de hand schud, naar onze namen vraagt en met ons meewandelt. Hij is met een fles drank op weg naar het veld. Bij het erwtenveld aangekomen vraagt hij of ik van de chicha, een gefermenteerde maïsdrank, wil proeven. Uit beleefdheid zeg ik ja. Hij vindt op de grond een leeg waterflesje dat hij doormidden scheurt, spoelt het uit met water uit een irrigatiekanaaltje ( ps, zelfs water uit de kraan moet je hier nog 3 minuten laten koken) en giet er dan een drank in met een 'koffieverkeerd' kleurtje. Mijn darmflora heeft de laatste maanden al goed werk geleverd en ik reken erop dat het nu ook wel zal lukken en proef van het laagalcoholisch drankje. Het is te drinken, maar ik zou er geen fles van kopen.

Nadien wandelen we verder naar een eerste dorpje en vervolgens raken we de weg kwijt als we naar het volgende dorpje willen wandelen. We raken immers niet over een kloof. Een vriendelijke man ziet me, roept 'caballero caballero'

komt naar me toe en schudt me de hand. We zeggen hem dat we over de de kloof naar het volgende dorp willen en hij gaat met ons mee. Als we bij de kloof komen toont hij een wegeltje dat begint met 2 a 3 meter verticaal naar beneden. We zeggen dat we dit een beetje peligroso ( gevaarlijk) vinden en hij begrijpt dit en toont ons een andere weg. Ook hier zien we mannen, vrouwen (in kleurrijke klerendracht) en kinderen die ons vaak toeroepen, de hand opsteken of ons vriendelijk toelachen.

Aan verschillende huizen zien we een lange stok met een rode of blauwe plastiek zak of vlag aan. We zien een man bij een dergelijke vlag zitten en vragen wat dit betekent. Hij staat onmiddellijk op en waggelt naar ons. Hij ruikt naar de chicha die ik daarstraks gedronken heb en uit zijn gemompel begrijpen we dat op je op deze plaatsen chicha kan kopen. We hebben de indruk dat hij meer chicha drinkt dan hij verkoopt.

Alcoholisme is een grote plaag in Peru.

Na deze fikse wandeling van meer dan 3 uur worden de rugzakken terug gepakt en nemen we afscheid van Stefanie en Gilder.

Ons bezoek aan het Oye Lena project, waar Stefanie haar steentje tracht bij te brengen aan de opvoeding van jonge en /of gehandicapte kinderen en Gilder een vriendelijke gids is om de omgeving te ontdekken, zit erop.

We nemen een 'taxi' terug naar Cusco dat 125 km verder ligt om er in het donker en de regen toe te komen.

We kunnen iedereen die naar Peru komt een verblijf in Casa Lena aanraden! Ze zoeken trouwens vrijwilligers om er enkele maanden te komen helpen.