Reisverhaal «Quest of the Ciudad Perdida»

Het jaar van de zomer: deel 1 | Colombia | 0 Reacties 04 Maart 2008 - Laatste Aanpassing 25 Augustus 2010

Als een voorbode van de Andes, die even verderop begint, rijst vanuit de Caraibische zee plots en majestueus een bergketen. Sierra Nevada de Santa Marta. De besneeuwde toppen van de  Pico Cristóbal Colón en Pico Simón Bolívar zijn slechts 42 km van de kust verwijderd en zijn maar liefst 5.770 meter hoog. Het gebied is 17.000 vierkante kilometer groot (Vlaams Brabant 2.106 ...). 36 Rivieren onspringen er. Indianen als de Tairona, Arhuacos, Koguis, Wiwas en andere hebben er hun thuis. De toppen worden zelden of nooit beklommen, grote delen van het gebied nooit bezocht omdat sommige indianen absoluut hun cultuur willen beschermen en niemand toelaten enerzijds en omdat bepaalde delen van het gebied jammer genoeg nog gebukt gaan onder de tereur van guerilla en paramilitairen anderzijds.
Ergens diep verscholen in de jungle zijn de restanten van wat ooit het belangrijkste sociale en religieuze centrum was van een bijzonder volk, de Tairona. Gesticht rond 700 na onze tijdrekening (650 jaar voor de bouw van de Machu Picchu!) en verlaten na de komst van de Spanjaarden. Niet dat ooit een conquistador tot in de stad geraakt is, maar omdat ze de doorgang tot de zee afsloten, had dit volk geen toegang meer tot het levensnoodzakelijke zout. Enkel de indianen wisten van het bestaan af van deze stad, die ze de naam Teyuna (moeder natuur) gaven. Tot in 1972 goudjagers in de jungle aan de oever van de rivier de stenen trappen vonden die naar de stad leiden. Het goud werd verkocht op de zwarte markten en de dronken plunderaars praten al vlug hun mond voorbij. In 1975 greep de Colombiaanse overheid in en stuurde onderzoekers en millitairen naar het gebied. Een deel van de 169 terrassen en bijhorende stenen paden en trappen werden vrijgemaakt. De jungle heeft echter nog een groot gedeelte in haar macht en beschermd met haar groene mantel de verborgen geheimen.
Teyuna, "The Lost City". Een bijzondere plaats, ver weg van de beschaving. Diep verscholen en moeilijk te bereiken. Dat is onze bestemming, het doel van onze quest.

We zijn vroeg wakker en hebben dus nog even de tijd om een laatste check te doen van onze rugzakken en om te ontbijten. Stan en Laura (het andere Belgisch koppel) twijfelen nog steeds maar een uur voor vertrek beslissen ze toch om mee te gaan. In aller haast zoeken ze hun spulletjes bij elkaar. Dit zou ons dus nooit lukken op zo n korte tijd. Het is ten slotte een zes daagse trekking waar het belangrijk is om licht te pakken maar tegelijkertijd voldoende bescherming mee te hebben tegen vocht en kou. Walter, onze gids die al meer dan 25 jaar ervaring heeft (hij heeft nog mee geholpen met de opgravingen) ontmoet ons in ons hostel en samen met hem gaan we een paar straten verder naar het kantoor van Turcol. Er zijn sinds gisteren avond nog heel wat avonturiers bij gekomen en we zijn nu met 17. Een beetje onverwacht en Walter vind dit niet echt leuk. Er staan twee jeeps klaar die ons naar een dorpje zullen brengen vanwaar de eigenlijke tocht begint. En lap, het is dus weer zover. Er is geen plaats genoeg voor iedereen dus krijgen wij twee en nog een kerel uit Engeland een ander vervoermiddel. Special first class zegt de bestuurder al lachend. Ja, ja dat kennen we ondertussen, denken we allebei. Gelukkig gaat Walter ook met ons mee. Met meer dan een half uur achterstand op de anderen vertrekken ook wij. Na een half uurtje rijden, net voor een controlepost van de politie, horen we een doffe knal. De vooruit ziet plots groen en er komt rook van onder de moterkap. We vallen stil en de agenten gebaren dat er een en ander niet pluis is. We laten ons wat achteruit bollen zodat de weg terug vrij is. Anita en ik kijken naar mekaar... Waarom moet ons dit nu altijd overkomen?! Die auto is er dus aan voor de moeite, daar valt niets meer aan te doen. Gelukkig zijn we in Zuid Amerika waar er zelden gepanikeerd- en altijd wel een oplossing gevonden wordt. Met de hulp van de politie wordt er een pick-up gestopt en aangezien die dezelfde richting uit moet, mogen we mee. Na nog een half uurtje zijn we op de plaats waar de jeeps staan te wachten. Vanaf hier is het ruw terein en moeten we in de jeeps. Voor iedereen is er een plaats behalve voor... Walter en ... biebie natuurlijk. Het dak ligt vol met materiaal, dus dat is geen optie. Dan maar achteraan. Walter staat op de achterbumper en ik krijg een plaatsje toegewezen op de ... reserveband. Meer dan een uur rijden we over een weg waar menig 4X4 amateur in extase van zou geraken. Het was een bijzondere ervaring moet ik zeggen en de view was geweldig. Alhoewel ik op het einde niet zo heel veel meer zag van het stof dat in mijn wimpers en wenkbrauwen plakte...Uiteindelijk bereiken we El Mamey, een klein en meteen ook het laatste dorpje. Vanaf hier gaat het te voet verder. We vullen onze magen met lekkere broodjes terwijl Walter ons al een en ander vertelt over de tocht. "No es facil pero no es imposible!". We verlaten het dorp, steken een riviertje over en zijn vertrokken. Aanvankelijk wandelen we door een gebied waar hier en daar nog een eenzame landbouwer woont en stappen we voorbij de akkers. Na wat lichte hellingen gaat het plots steil omhoog. De zon brand genadeloos op onze hoofden terwijl we de eindeloze helling opgaan. Er lijkt werkelijk geen einde aan te komen. We laten de beschaving steeds verder achter ons. Er wordt nog steeds aan landbouw gedaan, zij het dan van een speciale soort. Net voor onze eerste pauze stappen we langs een coca plantage... Ik had nooit kunnen denken dat van zo n banaal struikje cocaine wordt gemaakt. We klimmen en we dalen, steeds verder weg. Heel regelmatig komen we soldaten tegen. Ondanks dat het hier al jaren rustig is neemt de overheid geen risico en heeft hier heel wat soldaten die een oogje in het zeil houden. Na meer dan vier uren stappen en zweten, een laatste klim en afdaling, bereiken we ons eerste kamp. Twee huisjes waar de familie woont die voor het onderhoud zorgt en enkele afdakken waar straks de hangmatten worden opgehangen. Een kookplaats, een riviertje vol met leven dat wat verder in het groen verdwijnt en vervolgens een duik maakt van enkele meters om daar speciaal voor ons, een zwembadje te maken. We hebben nog even tijd voor het donker wordt (eenmaal donker is het te gevaarlijk door de vele slangen die er hier zitten) en duiken als uitgelaten kinderen het verkoelende water in. Het is fris maar zaaaalig. Er terug uit gaat via een touw dat naast de waterval is gespannen. De koks hebben ondertussen de maaltijd bereid en het is overheerlijk. Echt knap hoe ze het klaarspelen om met een primitief vuur zulke lekkere dingen te maken. De hangmatten worden opgehangen. Een muskietennet erover gespannen. Heel schoon, al die hangmatjes op een rij . De familie die hier woont heeft frisse pintjes die ons geweldig smaken. Moe maar voldaan kruipen we al vlug in ons hangmatje. De krekels, kikkers en zoveel andere beestjes zingen een slaaplied en het duurt niet lang voor we in dromenland zijn.
De volgende ochtend verwennen de koks ons met een ontbijt en overheerlijke Colombiaanse koffie en chocolademelk. Die Colombiaanse koffie is echt heel lekker. Ok, niet zo lekker als de kofie van de mama van Anita maar hij komt aardig in de buurt.
We kunnen het rustig aan doen. Een aantal van de groep gaan een cocaine fabriek bezoeken. Ja, dat is hier de gewoonste zaak van de wereld. Het maakt deel uit van het dagelijks bestaan van de mensen in de regio. Anita en ik hebben besloten om niet mee te gaan. We willen deze handel zeker niet rechtstreeks steunen door "inkom" te betalen. Het bleek trouwens ook niet zo veel zaaks wisten de anderen ons nadien te vertellen.
Rond 11u beginnen we dan aan onze tocht. Het gaat op en neer met vaak zeer pittige stukken. Het is bloedheet. Aanvankelijk zien we hier en daar nog wat akkers maar meer en meer neemt de jungle de zaak hier over. We zijn ver weg van de "beschaving". De weelderige vegetatie zorgt voor wat schaduw die erg welkom is. Het is nog steeds warm natuurlijk en we blijven ons te pletter zweten. De omgeving is adembenemend mooi. Alle schakeringen van groen met hier en daar het fel rood van prachtige bloemen. Kleine en hele grote keien en rotsen zorgen voor de bruine accenten terwijl de watervalletjes en rivieren verkoeling brengen. Doorheen het bladerdek het fel blauw van de hemel en de zonnestralen die een lichtspel spelen met de bladeren. Na enkele uren stappen komen we bij een kleine Kogui nederzetting. De indianen hier leven in hun eenvoudige hutjes net als honderden jaren geleden. Een oude vrouw maakt draden van vlas. Enkele kinderen spelen en we zien een jonge kerel met zijn poporo.
Na wat ballonnetjes voor de kinderen is het ijs gebroken en maken we wat contact.  Achteraf vertelt Walter ons over hun leven. Hard is het, keihard. Vandaag nog, wordt bij de geboorte van een tweeling een van de twee omgebracht. Ook voor een kind met een handicap is er geen plaats. Voor de indianen die wij ontmoeten is het waarschijnlijk nog harder omdat zij zien en beseffen dat er nog een andere wereld is. Voor we aan het kamp komen waar we de tweede nacht zullen doorbrengen komen we nog enkele dorpjes tegen. Heel bijzonder allemaal en het laat een diepe indruk na.
Ook bij het tweede kamp is er een natuurlijk "zwembad" waar onze warme lijven verkoeling vinden. We hebben heel wat om over te dromen en klimmen vlug in onze hangmat.
Dag drie zal niet van de poes zijn laat Walter weten bij het ontbijt. En gelijk heeft hij. We vertrekken vroeg. Klefferen en klouteren over rotsen. Het beeld vanop de smalle richels hoog boven de rivier is bijzonder maar jammer genoeg geen foto's hier. We hebben onze handen en al onze concentratie nodig. Acht keer moeten we door de rivier. Gelukkig is het droog seizoen en reikt het water maximum tot dijhoogte. In het regenseizien tot op schouderhoogte... En dan is het zover. Aan de oever van de rivier is te midden van allemaal groen het begin te zien van de stenen trap die ons naar de verborgen stad zal leiden. 1600 Treden begroeid met mos, bijzonder steil, bijna eindeloos en in een mystieke sfeer van groen, stappen we naar boven. Na 1200 treden zien we de eerste terassen, perfect rond en met elkaar verbonden door nog meer trappen. Walter licht een tipje van de sluier op en vertelt ons over wat we zien. Maar niet lang want we moeten verder. Na nog 400 treden bereiken we het centrum van de stad. Grote terassen waarop ooit de belangrijkste gebouwen van de deze stad stonden. Hier woonden de allerbelangrijkste sjamanen en leiders. We stappen voorzichtig rond, praten stilletjes en snuiven de mythische sfeer. Een bijzondere plaats is dit. Hier staan we dan, lopen rond op de plaats waar ooit een bijzonder volk leefde. Rondom ons, zover het oog reikt, niets anders dan bergen en wouden met gigantische palmen. 't Is hier wreed schoon! Onze slaapplaats is gelegen op een van de hoogste terassen vanwaar we een mooi zicht hebben over de stad. In een soort van open hut slapen we op matrassen. Moe en voldaan kruipen we na het avondmaal in ons beddeke. Blij dat we onze slaapzak mee hebben want van zodra de zon onder gaat is het hier een stuk frisser (en vochtig). Heel blij dat we dit mogen meemaken. Het was afzien maar meer dan de moeite waard. De vele muggen- en tekenbeten (gelukkig hier geen ziekte van Lyme) nemen we er bij. Die nacht voel ik trouwens een kanjer van een teek op mijn been die zich te goed doet aan mijn bloed. Ik ben te moe en het is allemeel veel te ingewikkeld om hem nu weg te halen. Ik zal morgenvroeg wel zien denk ik. De volgende ochtend ben ik hem jammer genoeg niet meer tegen gekomen...
Walter geeft ons de vierde dag een rondleiding en massa's informatie. Het respect en de bewondering wordt alleen maar groter. Na de middag kuieren Anita en ik nog wat rond om nog meer indrukken op te doen. Het vraagt wat tijd om dit allemaal te verwerken. We klouteren een heel stuk stroomopwaarts langs een waterval en vinden een plaatsje in de jungle waar we enkele uurtjes onder ons tweetjes blijven zitten ("de zit").
Dag vijf is zwaar. Niet alleen omdat we via 1600 trappen naar beneden moeten afdalen (wat nog moeilijker is dan naar boven). Acht keer door de rivier moeten. Acht uur moeten stappen om terug bij het kamp, waar we onze eerste nacht hebben doorgebracht, aan te komen. Maar ook omdat we afscheid moeten nemen van deze bijzondere plek.
Eerst een pintje of eerst zwemmen is ons dilemma wanneer we het kamp bereiken. De oplossing is simpel en we nemen ons pintje mee naar het "zwembad". Na het eten zitten we allemaal samen en Walter vraagt ons om onze indrukken. In het Spaans vertellen we om beurt wat we er van vonden, wat de meeste indruk op ons heeft gemaakt.
De laatste dag stappen we nog een viertal uren. Nemen af en toe een duik in de rivier en eenmaal in het dorpje ontmoeten we de volgende groep. Ik zou wel terug met hen mee willen maar mijn benen protesteren. Ok, de boodschap is begrepen. Het is tijd voor verwennerij. Het is niet van onze gewoonte om tweemaal naar hetzelfde restaurant te gaan, maar die avond gaan we terug steak eten bij Ben en Joseph. Een dagje later trekken we met ons tentje naar het bijzonder mooie Parque Nacional Tayrona. Drie nachten en vier dagen verblijven we in het paradijs. Hangen we rond op stranden die die tot de vijf mooiste van de wereld behoren. Ontmoeten we Martin, Stan en Laura, Stef en Marleen terug, die samen met ons de quest naar de verloren stad hebben beleefd. Met hen kijken we naar de (vallende) sterren, dansen we en slapen op het strand. Worden we meer en meer verliefd op dit bijzondere land...

 

 

 

 

Fotoalbums van Colombia

COLOMBIA- DEEL II (13)

21 November 2013 | On The Road up North | Colombia | Laatste Aanpassing 27 December 2013

  • Colombia - 11112013 - Vale de Cocora - IMG 6021
  • Colombia - 11122013 - Sincelejo (onderweg naar) -
  • Colombia - 11112013 - Vale de Cocora - DSC 0759
  • Colombia - 11112013 - Vale de Cocora - DSC 0687

Colombia - deel I (12)

20 November 2013 | On The Road up North | Colombia | Laatste Aanpassing 21 November 2013

  • Colombia - 11092013 - Desierto de la Tatacoa - IMG
  • Colombia - 11092013 - Desierto de la Tatacoa - DSC
  • Colombia - 11072013 - Tierradentro - DSC  0464
  • Colombia - 11072013 - Tierradentro - DSC  0550-1

Colombia 16-21 (6)

24 Maart 2008 | Het jaar van de zomer: deel 1 | Colombia | Laatste Aanpassing 24 Maart 2008

  • San Augustin
  • Bogotá - Catedral de Sal de Zipaquirá
  • Bogotá - Catedral de Sal de Zipaquirá
  • Bogotá - Catedral de Sal de Zipaquirá

Colombia 1-15 (15)

16 Februari 2008 | Het jaar van de zomer: deel 1 | Colombia | Laatste Aanpassing 23 Mei 2011

  • Ciudad Perdida
  • Santa Marta - Parque Nacional Tayrona
  • Ciudad Perdida
  • Ciudad Perdida

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking