Reisverhaal «The forgotten gods of San Agustin»

Het jaar van de zomer: deel 1 | Colombia | 0 Reacties 24 Maart 2008 - Laatste Aanpassing 25 Augustus 2010

We gaan terug in de tijd. Ver terug, tot ongeveer 3300 jaar voor onze tijdrekening. Want zo oud zijn de oudste sporen tot nu toe gevonden van het volk dat hier ooit leefde. Weinig is over hen geweten, niemand kent hun naam. De honderden grote mysterieuze beelden, hier in het hartje van de Andes in een spectaculair landschap, lichten een tipje van de sluier op. De grootste groep van religieuze en mythische beelden in Zuid Amerika. Goden, mytische beelden, bewakers van de doden, sommige meer dan 4 meter hoog, van abstract tot realistisch zijn de stille getuigen van weleer...
Daar willen wij natuurlijk meer over weten en nemen daarom in Bogotá de nachtbus naar San Agustin. Het is altijd druk in de busterminal maar deze keer is het niet normaal. Of misschien net wel. Het is semana Santa en het paasweekend staat voor de deur. Colombia is on the move... Gelukkig vinden we nog een plaatsje op de bus van 22.30u. We zitten een beetje benepen maar slapen toch redelijk. In de vroege ochtend stoppen we in Pitalito. Omdat we slechts met z´n vieren verder moeten naar San Agustin worden onze rugzakken overgeladen in een pickup. We zitten volop in het groen, omringd door het indrukwekkende Andes gebergte. San Agustin is een gezellig koloniaal stadje. Na een ontbijt vinden we met behulp van de dame van het infobureau een plaatsje om te slapen in de heuvels even buiten het centrum. Enkele kamers, een klein restaurant waar de vers gevangen forel boven het smeulende vuur hangt te roken en een vriendelijke Colombiaanse familie. Meer moet dat niet zijn. Na een kleine siesta vliegen we er meteen in en nemen een taxi naar het Parque Arqueológico en zijn Fuente de Lavapatas. We lopen Luis Alfredo Salazan (Jerry Lee Lewis voor de vrienden) tegen het lijf. Een gids met 40 jaar ervaring en wereldberoemd in San Agustin. De drie uur die daar op volgen luisteren we met volle aandacht naar zijn passioneel verhaal. Dit is een man met liefde voor zijn vak! Hij leent ons zijn ogen zodat we de beelden "echt" kunnen zien. Neemt ons in onze verbeelding mee naar een ver verleden. Naar een volk dat perfect de anatomie van het menselijk lichaam kende, naar een volk dat op een of andere manier connecties had met Afrika en Azië. Getuige de realistische afbeeldingen van olifanten, cobra´s en andere beestjes die hier nooit hebben geleefd... Hij toont ons de waterval waar de menselijke offers plaats vonden. In de rotsen waarover het water stroomt zijn honderden figuren gekerft. Ooit kleurde het water hier rood van menselijk bloed. Hoe belangrijker hoe hoger in de waterval je geofferd werd. Het was een eer en alleen kinderen uit belangrijke families waren uitverkoren en werden voorbereid. Alé, soms is het beter om van niet al te goede komaf te zijn blijkbaar . Jerry Lee Lewis toont ons de graven en zijn wachters. Als een belangrijk man stierf volgde een heel deel van zijn entourage hem in zijn graf. Kwestie van niet eenzaam naar het volgende leven te moeten reizen waarschijnlijk. Hij toont ons de symboliek en erotiek van vreemde figuren. Slechts 10% is reeds ontdekt. De rest van deze wereld ligt nog verscholen in de wouden en onder de akkers hier in de Andes. Straf, heel straf is dit allemaal.
De volgende dag trekken we er zelf op uit en maken een grote wandeling doorheen het gebied. We zoeken en vinden de sites van El Tablón, La Chaquira, La Pelota en El Purutal. Straf allemaal, heel straf...

De volgende ochtend zijn we vroeg op want we willen naar Popayán. Wat anders bijna nooit lukt, gaat nu wel en we zijn op het geplande uur uit ons bed. Wanneer we de weg willen opstappen met ons rugzakske komt er net een paasstoet langs. Er is geen doorkomen aan en dus sluiten we ons achteraan aan bij de groep. De bewoners van de huisjes die mooi versierd zijn worden beloond. De stoet stopt en de priester doet de nodige zegeningen. Er zijn heel wat mooi versierde huisjes en het duurt dan ook een hele poos wanneer we in het dorp arriveren. Aangezien we toch later zijn nemen we rustig de tijd om te ontbijten en het paasgebeuren te aanschouwen. Met een minibusje rijden we terug naar Pitalito en meteen vertrekt daar de laatste bus naar Popayán. Een gigantisch gedrocht is het. Hij lekt hier en daar wel wat maar ziet er stevig uit. We doen er zes uur over om de 120 kilometer te overbruggen... Niet vanwege druk verkeer ofzo, want we komen vrijwel niemand tegen, maar omdat de weg (of wat daar voor moet doorgaan) van die aard is dat 20 km/uur al wreed rap is... Het is een van de mooiste busritten (en terwijl u dit leest hebben we er al heel wat achter de rug) die we al hebben meegemaakt. Aanvankelijk nog wat landbouw, maar al vlug wordt het landschap puur. Een en al brok woeste Andes natuur. De weg gaat oa door El Parque Nacional Natural Puracé. Dit is het domein van de condor en van de zeldzame bergtapir. Plotst stopt de bus en de chauffeur laat ons weten dat er wat er te zien is. Blijkt het toch wel zo´n bergtapir te zijn zeker. We hebben er een foto van kunnen nemen maar jammer genoeg van slechte kwaliteit (zal van de opwinding zijn geweest). Het gaat hoog, heel hoog. Langsheen vulkanen en diepe kloven. Het is adembenemd mooi maar hier wil je echt niet zonder gids rondstappen. Enerzijds omwille van de woeste natuur en het grillige weer anderzijds omdat de kans vrij reëel is tegen de FARC aan te lopen. En doordat Colombia de laatste tijd nogal jacht maakt op die mannen is hun humeur er niet echt op gebeterd waarschijnlijk. Ook de mijnenvelden in deze regio zouden de vrolijk rondhuppelende wandelaar een knaller van een tocht kunnen bezorgen. Wij bekijken het vanuit onze stevige en droge bus. Wanneer de chauffeur nog eens teken doet is het wolkendek opengetrokken boven de besneeuwde toppen van de Puracé vulkaan en zijn makkers. Het is een schoon zicht, heel schoon... We passeren langs tientallen watervallen en net voor we terug de eerste akkers zien komen we in Yucca land terecht. De begroeiing is niet meer zo weelderig maar bestaat voornamelijk uit yucca achtige planten. Het is een schoon zicht, heel schoon... We rijden voorbij de warmwaterbronnen, stoppen bij een klein winkeltje waar we weeral iets eten waar we de naam niet meer van weten en nemen de aanloop naar Popayan. Winkelcentra, speeltuinen, mooie en minder mooie huizen, druk verkeer, wat een verschil... Net nadat we zijn uitgestapt gaan de hemelsluizen open. Een regelrechte wolkbreuk maakt in een mum van tijd van de straten kleine rivieren. De elektriciteit valt uit en het is donker. We doen een poging om een taxi vast te krijgen maar tevergeefs. Alles wat maar een beetje op een taxi lijkt is benomen. We zetten ons in de busterminal en wachten af. Het blijft regenen, de taxi´s blijven weg en wij, wij veranderen ons plan. Als we nu eens een bus nemen? Ok, maar naar waar? We horen iemand Cali roepen. Hoe lang duurt de rit vragen we. "Drie uur" zegt hij. Ok, dan gaan we naar Cali. En drie uur later zijn we er. Geen regen, het is warm en lekker zwoel. Ah ja, dat is niet moelijk, want we zijn in "de" salsa stad van Colombia. Een taxi brengt ons naar een hotel. We laten wat eten brengen omdat hun restaurant al gesloten is en zijn even later in dromenland. Verkenning van de stad is voor morgen.
Cali is een moderne levendige stad niet zo ver van de Pacific. Een beetje gevaarlijk naar het schijnt maar daar hebben wij niets van gemerkt. In tegendeel, we gaan naar de kapper en ik moet zeggen dat ik nog nooit met zoveel liefde en zachtheid geknipt ben geweest. Eigenlijk had ik moeten weten dat een zware stem, haar op de armen en een jurk een ietwat vreemde combinatie is. Maar hij/zij heeft zijn/haar best gedaan, ik zag er weer netjes uit en de prijs was heel redelijk. Mij hoor je niet klagen . Voor we Cali verlaten zetten we een heel klein stapke in de Salsa wereld en nemen de bus terug naar Popayan. Meteen op de volgende bus voor de 12 uur durende tocht naar Ipiales aan de grens met Ecuador. Door de Andes, langs een van de mooiste routes in Colombia. Het is een schoon zicht, heel schoon... Colombia bewijst nog naar eens dat ze er alles aan doen om het veiligheidsgevoel op te krikken. Naast de vele controleposten krijgen we op een bepaald gedeelte zelf politie begeleiding op de bus. Weer die vriendelijke agenten die met een glimlach en wat uitleg de passagiers op hun gemak stellen. Het gevaarlijkste op deze tocht zijn de rotsblokken die af en toe naar beneden donderen. De enige die we te zien krijgen ligggen al op de grond, dus dat valt mee. Ze zijn echter van een formaat om niet mee te lachen. Van het benzine station waarop ze zijn terecht gekomen blijft letterlijk niets meer van over... Veilig en wel bereiken we het grensstadje. Meteen ons bed in om vervolgens ´s morgen een bezoek te brengen aan de Las Lajas kathedraal. In een kloof van de Guaitara rivier hebben ze dit "kerkske" gebouwd. Alleen Lourdes heeft meer mirakels op zijn palmares! Getuige de duizenden gravures van dankbetuigingen in de rotswanden. We zien hier naast al dat religieuze ook onze eerste lama. Het is ook voor hem de eerste keer dat hij ons ziet (zie foto). En ons eerste lieve, schattige, weliswaar gebraden guinees biggetje. We hebben net ontbeten, dus dat zal voor een andere keer zijn .
In de taxi terug naar Ipiales hebben we een leuke babbel met een tof Colombiaans koppel en nemen we afsheid van hen en van Colombia (snik). We hebben al veel verhalen gehoord over deze grensovergang. Blijkbaar niet simpel... Wel na vijf minuten staan we met onze voeten op Ecuadoriaans grondgebied en een kwartiertje later wachten we in de taxi tot hij vol is om naar Tulcan te rijden...
Vijf weken hebben we in Colombia mogen zijn. Wat een land is dit! Zo anders dan we dachten, zoveel meer dan we dachten. Hier moeten we zeker nog eens terug komen want er is nog zoveel te beleven. Wat denk je, jij ook? Misschien niet te lang wachten want als Colombia er in slaagt de toestand wat stabiel te houden is dit land binnen vijf jaar een topper in toeristenland.

Chaucito

 

 

 

 

Fotoalbums van Colombia

COLOMBIA- DEEL II (13)

21 November 2013 | On The Road up North | Colombia | Laatste Aanpassing 27 December 2013

  • Colombia - 11122013 - Sincelejo (onderweg naar) -
  • Colombia - 11132013 - Sincelejo (onderweg naar) -
  • Colombia - 11112013 - Vale de Cocora - DSC 0796
  • Colombia - 11112013 - Vale de Cocora - DSC 0687

Colombia - deel I (12)

20 November 2013 | On The Road up North | Colombia | Laatste Aanpassing 21 November 2013

  • Colombia - 11092013 - Desierto de la Tatacoa - DSC
  • Colombia - 11072013 - Tierradentro - DSC  0495-1
  • Colombia - 11092013 - Desierto de la Tatacoa - IMG
  • Colombia - 11082013 - Desierto de la Tatacoa (onde

Colombia 16-21 (6)

24 Maart 2008 | Het jaar van de zomer: deel 1 | Colombia | Laatste Aanpassing 24 Maart 2008

  • Ipiales - Santuario de Las Lajas
  • Bogotá - Catedral de Sal de Zipaquirá
  • Bogotá
  • Bogotá - Catedral de Sal de Zipaquirá

Colombia 1-15 (15)

16 Februari 2008 | Het jaar van de zomer: deel 1 | Colombia | Laatste Aanpassing 23 Mei 2011

  • Santa Marta - Parque Nacional Tayrona
  • Santa Marta - Parque Nacional Tayrona
  • Cartagena
  • Ciudad Perdida

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking