Reisverhaal «Naar de top en terug?»

Het jaar van de zomer: deel 1 | Costa Rica | 0 Reacties 12 Januari 2008 - Laatste Aanpassing 25 Augustus 2010

Hola Amigos

We hebben ondertussen de Pacific achter ons gelaten en zijn de bergen ingetrokken. Een zalig land is het, Costa Rica. Niet groot maar wel erg verscheiden. Enkele uren reizen maken telkens een wereld van verschil. Het openbaar vervoer is spotgoedkoop (1,5 dollar bv. voor een boottocht van meer dan een uur). Vrijwel altijd is er wel iets moois te zien, dus vervelen doe je je absoluut niet tijdens de rit.
Misschien nog even een Montezuma tip. Net voorbij de dorpskern is er een pad dat je langs de jungle naar een reeks van drie watervallen brengt. Je kan er heerlijk zwemmen en als je het pad helemaal tot op het einde volgt (is wel wat klimmen en klouteren) kom je bij de pool van de derde waterval. Heb je voldoende lef (en ervaring) dan kan je van hieruit een sprong maken naar de pool van de tweede waterval. Tien meter de diepte in! Voor ons was op de rand gaan staan en een kijkje nemen voldoende... Met een touw dat in een boom hing boven de pool, Tarzan en Jane spelen en je van de rotsen met een flinke zwier in het midden van de pool laten plonzen was ook heel plezant. De fotos houden we voor ons want zo'n twee witte slingerapen is echt geen zicht. We waren hier al heel vroeg naar toe gekomen en hadden alle watervallen voor ons alleen. De max!

Entonces, de bus, de boot, de bus, slaapke in Quepos, de bus, proviant inslaan voor de bergtocht, gratis massage... in de bus van San Isidro de El General naar San Gerardo de Rivas. Hoe het ding nog de berg op kan is me een raadsel. Twee uur lang wordt je tegen een slakkengangetje door mekaar gerammeld. Gezond, relaxerend en het uitzicht is wouw.
Vergunning in orde brengen, iets zoeken om te slapen, de buurt verkennen, lekker gaan eten, mentaal voorbereiden, slapen, vroeg op (5u.) en dan naar de top van de Chirripo. Tenminste dat was het plan. Tot en met lekker eten klopt het maar ongeveer een uurtje na de maaltijd hoorden we in de verte gerommel. Onweer op komst? Nee, het geluid kwam van veel dichter bij. Het kwam van binnen... Was die homemade lasagne in dat leuke restaurantje dan toch niet helemaal koosjer? Ziek Maria, ziek, effenaf ziek! De ganse nacht geen oog dicht gedaan omdat onze maag en darmen blijkbaar niet door hadden dat er al lang niets meer in zat... No way dat we die berg zouden op geraken. Het lijkt wel of die rotberg niet wil dat we de top bereiken! Je moet namelijk weten dat we vorig jaar ook een poging ondernomen hebben. We zijn er toen net niet geraakt omdat we met de ganse groep enkele uren fout hebben gelopen omdat we in het donker het juiste pad hadden gemist. Wij hebben toen, met de top in het vizier, ons voorgenomen dat, "als we hier ooit nog eens zouden komen, we die top kost wat kost zouden bereiken!" Zie ons hier nu zitten/liggen... Blijkbaar hoe zieker hoe beter ons spaans want we hebben het voor mekaar gekregen onze vergunning naar de volgende dag te verzetten. moesten we ons wat beter voelen, dan misschien, toch nog... 
De volgende dag, na veel slapen en 1 boterhammeke (in meer dan 30u) zijn we er om 7u aan begonnen. Hoogte bij vertrek: 1300m. Doel: de berghut op 3400m. Afstand: 16,5 km. Hoogtemeters: eigenlijk veel te veel.
Zelfs met een goede conditie is het zwaar, heel zwaar. Met nog 1 boke, enkele stukjes chocola, onze rugzak met warme kleren en slaapgerief en liters water, kwamen we om 15u aan bij de hut. John, een Amerikaanse radioloog die we hadden leren kennen in het hostel, had, "nooit gedacht dat we het zoude halen na zo ziek te zijn geweest" en dat hij, "niet begreep dat iemand die op voorhand wist hoe zwaar de tocht was, het in zijn hoofd kon halen om het opnieuw te doen". John had in het hostel de kamer naast ons en aangezien de muren hier echt niets voorstellen... OK, zover zijn we dus geraakt. Nu, rusten, beetje proberen te eten, slapen en dan naar de top, maar eerst nog even ons beste spaans boven halen om te zeggen dat ze onze vergunning beneden vergeten zijn...
Na een slechte nacht - John sliep in dezelfde kamer en deze keer was het zijn beurt om ziek te zijn - om 2.15u eruit en om 3.10u begonnen aan de laatste 5 km naar de top. Donker, barkoud maar met een pracht van een sterrenhemel. En rond 5.30u, toen onze collega's van VDAB aan hun aperitief begonnen op het nieuwjaarsfeest, zagen we vanaf de top van de Chirripo op 3820m de zon opkomen boven de Atlantische oceaan... Wonderbaarlijk mooi...
Tijdens de afdaling zagen we hoe het witte ijskristallen tapijt zich in beweging zette. De nachtelijke kou weeft een tapijt van enkele centimeters hoge ijskristallen en de opkomende zon laat ze terug inzakken. Dan hier, dan ginder, steeds sneller, als een symphonie. 
Over de 5km naar de top en vervolgens de 21,5 km terug naar beneden deden we 12u. Van 3820 naar 1300m. De knietjes vinden dat niet plezant... Maar we zijn er geraakt en ondertussen zitten we in Puerto Viejo en snuiven we (niet letterlijk) de Caraibische vibes en laten we de zon onze pijnlijke kuiten verwarmen en denken we aan de collega's die (misschien ook met pijnlijke kuiten) terug komen van de ICT-shortski. En denken we aan John, die graag in Belgie wil komen werken om dan 6 maanden loopbaanonderbeking te kunnen nemen.
Hey John, did you made it to the top? Please let us know. It was nice meeting you. We'll realy hope to see you again one day.

Pura Vida, Maria, pura vida, effenaf pura vida!