Reisverhaal «Van het strand naar de jungle en terug.»

Het jaar van de zomer: deel 1 | Costa Rica | 0 Reacties 08 Januari 2008 - Laatste Aanpassing 25 Augustus 2010

Een gelukzalige luxe is het. Reizen zonder een echte bestemming. 's Morgens beslissen of het 's avonds strand of jungle zal worden. De vrijheid nemen om de plannen in de loop van de dag nog te wijzigen. Geen haast, beslissen op gevoel, het toeval de kans geven.

Het moeten de aapjes geweest zijn in de bomen rondom ons die ons tijdens ons eerste ontbijt van 2008 deden beslissen om naar de jungle te trekken. Met de bus naar Cañas en vervolgens naar de vulkaan Tenorio. Een tweedaagse trekking tot de top met overnachting in een tent aan de rand van de krater... De bus bracht ons door Guanacaste. Het droge teritorium van de Costa Ricaanse cowboys. In de straten van Cañas zie je cowboys te paard langszij grote Amerikaanse pick-ups. Het nationaal park volcán Tenorio ligt op de grens tussen Guanacaste en de lower wetlands. Net omdat het op de grens ligt heeft het unieke fauna en flora. Iets moeilijk bereikbaar misschien maar we zijn er geraakt. Sven, een duitse geoloog die we in Playa del Cocos ontmoet hadden reisde met ons mee. Zijn spaans is na 11 maanden Latijns America een ietsie pietsie beter dan het onze, dus dat was mooi meegenomen. Het enige nadeel van een regenwoud is dat het er soms regent. En dat deed het ook. Stevig zelfs, maar het is er adembenemend mooi. Je voelt je meteem Mowgli in junglebook. Overnachten deden we bij een lokale Tico familie in een hutje in de wei, die we moesten delen met de koeien (de wei, niet de hut). Even afwachten wat het weer zou brengen en dan beslissen over de tweedaagse tocht. Gelukkig dat we niet in ons tentje lagen. Gieten deed het, de ganse nacht. Zelfs de lokale Ticos vonden dat het er over was. Om in de regen en de kou te zitten zijn we niet zover gekomen, dus wijle weg. Back tot the beach.
Tegen de avond zaten we al op de boot in ons T-shirtje te zweten en na een uurtje taxi delen met een koppel uit Tilli (Chili) kwamen we aan in Montezuma aan de Pacific. Een klein gezellig dorpje dat in de jaren 70 the place to be was voor alles wat een beetje op een hippie leek. De sfeer is er nog steeds en er dwalen zelfs nog een paar verloren gelopen exemplaren rond. Eerst iets vinden om te slapen en dan fiesta. En wat had je gedacht. Overal bordjes met no vacancy in het anders o zo rustige dorpje Montezuma. In het centrum echter zagen we een leuk gezellig hippie hotelletje. De eigenaar was een kleine, dikke, lelijke, arogante vetzak die recht uit een stripverhaal moet gestapt zijn. El Capitan wist maar al te goed dat er niets meer te vinden was dus dat werd afdokken voor een kleine, benauwde kamer met een gemeemschappelijke, vieze, vettige badkamer. Of toch iets wat daar op moest lijken. Onze vrienden van "Tilli" hadden de kamer naast ons. Zij hadden het dus ook vlaggen. De volgende dag meteen iets anders gezocht en gevonden en eigenlijk achteraf gezien toch blij dat we El Capitan hebben meegemaakt.
Omdat de hoogste berg van Costa Rica op ons verlanglijste staat werd het tijd om aan onze conditie te denken. Een fietstochtje om te beginnen. Naar euh ... Mal Pais bijvoorbeeld. Hoe ver? Geen idee maar het zal wel niet zo ver zijn. Het was uiteindelijk ook niet zo ver (ong 14km heen en nog eens 14km terug uiteraard) maar ze hebben daar bergen in Costa Rica. Als het bij ons wat steil gaat dan heb je bochtjes om de klim een beetje te doseren. In Costa Rica denken ze daar anders over. De snelste weg van punt A naar B is een rechte lijn, dus... Onze leuze "het ziet er erger uit dan het is" moest er weer aan geloven, evenals de definitie van een mountain bike. Vanaf nu is dat een ding op twee wielen dat je al stappend naar boven moet duwen. Het was al donker toen we terug waren. Zelfs de muggen moesten niet meer van ons weten. Blijkbaar hebben zij ook hun grenzen als het op geur aankomt. Maar het was de moeite. Heel mooi. In Cabuya hebben we vanop het cementerio (een begraafplaats in de zee die enkel tijdens laag tij te bereiken is) de zon zien ondergaan. Ah ja en we hebben ook ons tweede beestje gered. In Playa del Cocos een rog die de kluts kwijt was en de verkeerde richting was uitgezwommen. Misschien een Mexicaanse douanier of zo tegen gekomen en op de begraafplaats een leguaan die zichzelf had ingegraven... rare jongens die iguanas.