Reisverhaal «Born To Be Wild»

Het jaar van de glimlach | Laos | 2 Reacties 10 Oktober 2010 - Laatste Aanpassing 10 Mei 2011

Ook de burgemeester van Kiet Ngong is van mening dat het via de Oostelijke route naar Attapeu onbegonnen werk is of toch op zijn minst heel veel tijd zou vragen. Dus wijzigen we onze plannen en beslissen om meer noordelijk te trekken. Zo zitten we meteen ook al iets dichter bij China voor onze afspraak met Jos en Samorn. We nemen afscheid van onze gastfamilie en klimmen in de sãwngthãew die om 8u koers zet naar Pakse. Aan onze voeten staan tonnen met spartelende vers gevangen vissen. Met nog enkele dorpsbewoners erbij is het bakske weeral vol en kunnen we de onverharde weg op. De enige andere man in het gezelschap vraagt me, tenminste dat is wat ik afleid uit de bijhorende gebaren, of we samen geslapen hebben. Hilariteit alom wanneer ik ja knik. Hij lacht triomfantelijk, de oude vrouwen glimlachen geamuseerd en de jonge meisjes gniffelen bij het horen van zoveel vrijpostigheid. Ik voel hoe ongewild een beetje schaamrood mijn wangen kleurt.
Van Pakse gaat het met de 'regular' bus naar Tha Khaek. Regulars stoppen op ieders verzoek en pas na 10u rijden (met tussenstop in Savannakhet) hebben we de ongeveer 340 km overbrugt. We delen een tuk-tuk met enkele andere 'falangs'. Het hostel dat zij gekozen hebben ziet er zo gezellig uit dat we niet verder zoeken en ook onze intrek nemen in 'Tha Khaek Travel Lodge'. De provinciestad  Tha Khaek is gelegen aan de oostelijke oever van de Mekong in centraal Laos en de perfecte uitvalsbasis voor een ontdekkingsreis door het karstgebergte met zijn vele grotten en watervallen. Nergens in Laos is er meer woud dan hier. Dieren die elders in Zuid-Oost Azië al lang niet meer voorkomen zijn hier residentieel. Reden genoeg dus om de boel te verkennen. "En als we voor onze eerste verkenningsronde nu eens een brommerke huren?" "Goed plan!". We hoeven er zelfs niet ver de deur voor uit want aan het hostel is ook een verhuurbedrijf  verbonden. Kopij van paspoort afgeven, papier tekenen, even aandachtig luisteren naar de leraar, proefritje van 20 meter maken, Anita achterop en met de tonen van "Born to Be Wild" in mijn hoofd sjezen we de weg op. Ok, misschien verliep het in werkelijkheid iets minder spectaculair. Schokkend en pruttelend nemen we onze eerste (veel te grote) bocht en meteen kan ik al eens oefenen in het starten van dat ding omdat de motor is stilgevallen. Schakelen naar een hogere versnelling wil nog lukken. Naar een lagere kan niet zonder eerst even tot stilstand te komen. Die van het benzinestation hebben ons al in de gaten wanneer we de weg oversteken en zijn ook zo vriendelijk om onze Ferrari-rode tweewieler terug aan de praat te trappen. Helemaal mooi wordt het wanneer we halverwege een groot kruispunt stilvallen en het onding snel tot aan de middenberm moeten duwen om van daaruit een strategie te bedenken die ons aan de overkant moet brengen. Maar we kunnen er nog om lachen en de Laotianen nog veel meer. Enkele km verder heeft onze weerbarstige hengst al wat minder kapsones en kan ik zelfs al terugschakelen zonder te moeten stoppen. Stilvallen is ook al weer even geleden.

 
Het landschap verandert spectaculair wanneer de eerste grillige contouren van het Khammuan kartstgebergte in het vizier komen. In mijn hoofd zingen die van Steppenwolf weer uit volle borst. Om luidop mee te zingen is het nog iets te vroeg maar ik heb er alle vertrouwen in dat dit straks wel zal lukken. Achterop denkt Anita daar voorlopig nog even anders over. We rijden 18 km in oostelijke richting tot aan Tham Nang Aen (tham = grot). Ze heeft die naam te danken aan een leerling monnik die in het geniep aan de ingang met zijn liefje zat te knuffelen. Voor dat laatste zijn er iets teveel bezoekers vinden we maar de grot zelf is wel de moeite. De volgende 'Tham' op ons verlanglijstje is Tham Phanya. We vinden ze niet maar dankzij de zoektocht zijn we ondertussen al geëvolueerd van 'gesukkel op de weg' tot onvervalst 'offroad rijden' over smalle paden door struikgewas en modderpoelen. Terug op de weg stoppen we bij een kraampje op zoek naar iets eetbaars. 'Eten?' vraagt een meisje van een jaar of tien. 'Ja' antwoorden we. Prompt zoekt de kleine meid wat eetbaars (Aiki noedels, ei, instant soep, ...) bij elkaar en gaat aan het kokkerellen.  Na een poos haalt haar broer er toch maar de mama bij die het vandaar overneemt. Het is misschien niet onze beste maaltijd ooit maar 't was best gezellig. Tin, want zo heet het meisje, haalt een leerboek Engels boven en het duurt niet lang of we wisselen woordjes uit. Time to hit the road again en weg zijn we. Tijdens onze zoektocht naar een waterval tuffen we langzaam voorbij een dorp. Zwaaiend en vrolijk sabai-dii roepend lopen de kinderen een eindje met ons mee. Geflankeerd door bergen links en rechts van ons rijden we over rode aardewegen die omzoomd worden door rijstvelden en woud. Op een verhoogd platform onder hun hut schuilen bewoners voor de brandende middagzon. Terug op de weg stoppen we opnieuw aan het winkeltje van de kleine Tin. "Tham Xieng Liap?" vragen we. Tin en haar papa doen teken dat we aan de overkant van de weg moeten zijn. De ondernemende dochter klautert over een hek en doet teken dat we haar moeten volgen. Enkele honderden meters door het struikgewas en dan stroomopwaarts langs een riviertje. We klauteren over rotsen en wortels van hoge bomen en zien de rivier in een grot verdwijnen. Boven de opening schiet de weelderig begroeide rotswand loodrecht de hoogte in. Mooi, heel mooi. Op de terugweg naar Tha Khaek maken we nog een ommetje om de in 2004 ontdekte Tham Pha Pa (Boeddha grot) te bezoeken. Een man, op zoek naar vleermuizen voor het avondeten, vond op 15m van de begane grond een opening in de 200m hoge rotswand. Eenmaal in de grot trof hij 229 bronzen Boeddha beelden aan. De kleinste slechts 15cm hoog, de grootste tot 1m. Sindsdien is deze plaats een pelgrimsoord voor boeddhisten uit Laos en Thailand. Anita krijgt een rok om en via een stenen trap klimmen we omhoog. Op handen en knieën kruipen we de smalle opening in, dalen een stukje af en betreden het schaars verlichte heiligdom. Geknield vlechten twee vrouwen  kleine bloemstukjes die als offer worden gebruikt. Twee mannen houden de boel hier een beetje in de gaten. Foto's nemen mag niet. In een serene stilte dwaalt onze blik over de honderden beelden, omringd door brandende kaarsen en oranjekleurige offer dingetjes. Net voor we willen weggaan kruipen nog enkele andere pelgrims de grot binnen. Een van de heren spreekt ons meteen aan. Hij en zijn vrouw zijn Laotiaans van origine maar wonen al geruime tijd in Parijs. Ze zijn op familiebezoek en ondernemen een pelgrimstocht langsheen diverse bedevaartsoorden in Laos. De familieleden kopen kaarsen, offeren geld, bidden en declameren de teksten die door hun oude vader worden voorgezegd. Een voor een passeren ze bij de twee 'bewakers'. Het diepe indringende geluid galmt  wanneer de bedevaarders om beurt drie maal met een hamer het centrum van de grote gong beroeren. Het ritueel eindigt met een extra bandje om de pols als bewijs dat ze hier zijn geweest. En wij, wij stonden erbij en keken ernaar. Wanneer we de sacrale spelonk verlaten veroveren de avondkleuren stilaan de hemel. Hoog tijd om op te stappen want we hebben nog een heel eind  voor de boeg.  We zwaaien naar de Laotiaanse Parijsenaars en starten onze stalen ros. Een zwoele avondbries streelt onze haren. Het licht werpt een magische gloed over het landschap en de krekels schuren zonder ophouden hun vleugels over mekaar. Het leven is mooi, de bromfiets en ik hebben mekaar aanvaardt en alles gaat goed.

Tot ik mijn oog op de benzinemeter laat vallen. "Hoe is dat nu mogelijk? Voor we bij deze plaats aankwamen was de tank nog zo goed als vol en nu staat de meter warempel in de oranje zone!" 'keep your eyes on the road, your hands upon the wheel' zingen de Doors ... 'Hands upon the wheel'  dat wel maar mijn eyes zijn 'on the benzinemeter' en te laat terug 'on the road', om tijdig de put 'in the road' op te merken. Ik rem met alles wat ik heb maar blijkbaar toch iets meer met de voorrem. Het voorwiel blokkeert en het stuur komt onder een  foute hoek te staan. Mijn linkervoet tracht wanhopig de situatie te corrigeren maar de afdaling richting moeder aarde is onomkeerbaar ingezet en 'prabang', twee falangs tegen de vlakte. Snel terug recht want er lekt benzine en daar hebben we niet veel meer van. "Alles ok? Heb je je pijn gedaan?" "Ja, alles ok en nee niet pijn gedaan" spreekt Anita de waarheid "En jij?" "Nee hoor, alles ok" lieg ik een beetje. We rapen de zijspiegel van de grond en stoppen hem weer waar hij hoort te zitten. Gelukkig start het klereding vrijwel meteen en kunnen we onze tocht verder zetten. Pikdonker is het. Het zwakke licht van de koplamp danst maar enkele meters voor ons over de rode aardeweg. Ik knijp mijn ogen halfdicht omdat insecten van allerlei kaliber tegen mijn aangezicht knallen. Enorme vleermuizen - ik heb ze nog niet vaak zo groot gezien - scheren rakelings over onze hoofden. Vampieren die bloed hebben geroken? Slechts nu en dan komen we een schaars verlichte hut tegen. De nachtelijke tropenbries streelt niet meer maar prikkelt de gehavende huid van mijn linker arm en been. We zijn maar wat blij wanneer we de aardeweg verlaten en de asfaltweg naar de bewoonde wereld op draaien. Na nog een 5-tal kilometer bereiken we het hostel. In de douche kleurt het water dat naar de afvoer stroomt rood. Gelukkig is vooral de rode aarde die we van onze lijven wassen hiervoor verantwoordelijk. Het valt allemaal wel mee hoewel er hier en daar toch een stukske vel schijnt te ontbreken. We laten het niet aan ons hart komen en wanneer de schaafwonden rein en ontsmet zijn gaan we de stad in om een hapje te eten.Toevallig belanden we in een restaurant waar in het midden van elke tafel een rond gat gaapt. En zo ontdekken we de Laotiaanse barbecue. In het gat hangt een stenen pot. Met een tang wordt de gloeiende houtskool uit een metalen emmer in de pot gestopt. Een bolle metalen schotel met gaatjes in het midden en openstaande rand komt er bovenop. De bolvormige rooster wordt ingevet met een stukje eend zodat de dunne stukken vlees niet verbranden. In de opstaande rand wordt een bouillon gegoten waarin allerlei groenten worden ondergedomeld. Verder nog een kippenei dat rustig kan koken in het vocht, enkele BeerLao en het is feest.


Epiloog: Net voor de slaap mijn bewustzijn verdooft dwalen herinneringen ver weg in het verleden. Naar de vorige keer dat ik met een bromfiets heb gereden. Meer dan dertig jaar geleden.
Ik ben veertien en mag even de Honda Camino van mijn vriend lenen. Twee meisjes zitten op een dekentje in het gras. Op een ervan ben ik smoorverliefd. Tijd om indruk te maken. Ik zal even langsvoor scheren en laten zien wat ik kan. Op enkele meter van de schoonheden wacht onzichtbaar en geniepig een afgezaagde boomstronk me op. Mijn stuur slaat om, enkel mijn knieholte raakt het zadel nog. Ik steven recht op de meisjes af. Ze zijn jong, hebben goede reflexen en stuiven net op tijd uit mekaar. Ik slaag erin om recht te blijven.  Enkel het  profiel van de banden laat een blijvende indruk na, op het dekentje...

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Tha Khaek»

Tha Khaek (4)

10 Oktober 2010 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 10 Mei 2011

 

Plaats een Reactie

Piet en Dominique

Hoi Nat en Anita,

Wat leuke verslagen toch allemaal!! Hopelijk alles ok met verwondingen?
Wij beginnen ook serieus af te tellen (vertrek 2/12)...ik verlang al naar die vette slakken ;-) 

We kijken uit naar je volgende verslagen en wie weet kruisen onze wegen nog ergens in het verre oosten. 

Vele groetjes
Piet en Dominique 

Geplaatst op 05 November 2010
Arnold Thurkow

Beste Nat en Anita, tjonge............wat een mooi en neiuw avontuur! Wat hebben jullie gereisd sinds Costa Rica zeg! Leuk dat jullie ons weer deelgenoot laten zijn van jullie verhalen! We zullen er van genieten. En....niet lang meer (echt) en wij gaan jullie achterna! Ook wij hebben niet stilgezeten de afgelopen jaren. Recent nog in Chili/Argentinie en Peru geweest (2 maanden). Heel fijn!

Geniet ervan en we zien uit naar jullie verslagen! En..mooie foto's die mij erg doen denken aan mijn verblijf in Cambodja (1992, 6 maanden). Greetzzz ook van Marie-José,  Arnold

Geplaatst op 24 Oktober 2010

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking