Reisverhaal «Love is in the Lao air»

Het jaar van de glimlach | Laos | 5 Reacties 14 Februari 2011 - Laatste Aanpassing 22 Maart 2011

 

Herinneringen aan een mooie zomeravond lang geleden. Het is een van die eerder zeldzame dagen. Alhoewel de zon bijna de horizon raakt rust mijn arm in het open raam van mijn wagen. De wind, die zelfs nog warm voelt, speelt een spel met mijn haren. De laatste zonnestralen wijken voor oranje neonlicht aan de rand van de weg.
Weer wordt ik bevangen door dat verlangen. Ik wil blijven rijden. Zonder te weten waarheen. Tot ver voorbij dat wat ik ken. Tot de wereld vreemd en magisch wordt. De vrijheid tegemoet.
Maar het kan niet omdat, ...redenen genoeg...

Jawel het kan wel! Ik blijf nu rijden. Niet voor uren of dagen maar voor weken en maanden. Een vreemde en magische wereld om me heen en het mooiste van al, ik ben niet alleen!

  Love is in the Lao air. Bijna Valentijn. Tijd dus om voor een mooie en romantische bestemming. 

Waarom is niet erg duidelijk ("not allowed" horen we iemand zeggen) maar internet hebben ze niet in Sekong. Of toch? Na heel wat arm gezwaai belanden we in het kantoor van Lao Telecom. "Internet?" vragen we. De dame achter de ' jaren 50 balie' gebaart dat we tot bij haar moeten komen. Een bediende wordt van de computer gejaagd. We voelen ons een beetje als indringers en houden het kort.
Het is al donker in de straten. Een man roept vanuit een deurgat. In moeilijk verstaanbaar Engels vraagt hij of we even de tijd hebben om zijn les bij te wonen. "Natuurlijk, heel graag zelfs." De jongeren zijn door het dolle heen. Engels praten met falangs. De ultieme praktijkles. Whats is your name? How old are you? Waar we wonen, of ze goed kunnen voetballen in België? "Nee, maar wel goed tennissen". Of we mogen trouwen met iemand van een ander land? Om de beurt lezen we woordjes op het bord. In koor roepen ze ons na. Voor we afscheid nemen noteren ze ons e-mail adres. Van zodra internet arriveert in Sekong mogen we een mail van hen verwachten.

Van Sekong gaat het naar Salavan. Een leuk maar ook weer internetloos stadje. Een lange busrit brengt ons de volgende dag helemaal terug naar het Westen. Naar Savannakhet aan de Mekong. Oude bouwvallige huizen zijn de laatste herinneringen aan het Franse koloniale verleden. "Oh tof, een bioscoop!" De deur staat open. Oude bruine velouren zetels wachten op kijklustigen. Aan de kassa wordt een spel kaarten gespeeld. 't Zal nog te vroeg zijn zeker, of misschien al te laat. We vragen het aan de jongen van het toeristen bureau. "Hmm" zegt hij en schudt van nee. "Cinema is niet erg populair in Savannakhet. Enkel met een nieuwe film komt er al eens iemand kijken." "Wanneer is er nog eens een nieuwe?" vragen we hem. "Weet ik niet. Als er een is roepen ze het af via de luidsprekers." 
Met technologie uit het heden (wel internet hier) kiezen we ons Valentijnnestje voor de volgende dagen. 'Sala Kong Lo' lodge in het piepkleine dorpje Ban Tiou. Niet zo ver van de befaamde Tham Kong Lo grot in het karstgebergte van de Khammuan provincie. Een hutje met 'superior river view' aan de oever van de Nam Hinboun rivier. Hmm klinkt als muziek in de oren maar eerst moeten we wel zien daar te geraken natuurlijk. Na iets meer dan vijf uur bussen in noordelijke richting via 'road 13', bereiken we Vieng Kham op de kruising met 'road 8' die naar Vietnam in het Oosten gaat. Nog geen half uur later laden we onze rugzak in de sãwngthãew en beginnen we aan de 40 km lange klim. Links in de verte, het Nam Kading nationaal park. Rechts van ons rijzen scherpe rotspunten op uit de wouden van het Phu Hinboun NPA. We komen ogen tekort. Al om 15.30u arriveren we in Ban Khoun Kham. Besluiten het erop te wagen en zoeken vervoer naar Ban Tiou. Niemand heeft er ooit van gehoord tot we, na enkele pogingen, de juiste uitspraak te pakken hebben. Rond een uur of vijf zet de vrouwelijke (is de eerste keer) chauffeur ons af aan een zandweg. Onze Lao medepassagiers wuiven ons uit. De riempjes van de rugzak worden strak getrokken en we volgen het pad langsheen de opgedroogde rijstvelden. Na een kilometer is er teken van leven. Een houten plankje wijst de weg en niet veel later staan we op het terras van ons liefdesnestje aan de Hinboun rivier. 'Superior river view!'

In het restaurant, dat met zijn voeten bijna het water raakt, stilt gestoomde vis en kip met curry onze honger. Een wijntje (het eerste sinds we België verlaten hebben) lest onze dorst. Het dessert, 'Banana in flames', is de voorbode voor wat komen gaat.
   censuur 

Van onder ons donzen deken (ja, het kan hier behoorlijk frisjes zijn) kijken we door het open raam naar de nieuwe dag. De veertiende dag van de tweede maand van het jaar tweeduizend en elf. Of 2554 volgens de boeddhistische jaartelling.
Voor de dorpsbewoners geen romantiek want de tabaksbladeren moeten geoogst worden. Iedereen, groot en klein, helpt mee. We stappen naar de Kong Lo grot enkele kilometers verder. Waar loodrechte wanden een einde van de vallei betekenen duikt de Hinboun rivier op uit een donker gat. Miljoenen jaren heeft ze erover gedaan om zich doorheen de berg te worstelen en een grot te beeldhouwen van maar liefst 7,5 kilometer lang. Gewapend met een hoofdlamp nemen twee jongens ons mee in de donkere muil. Ze scheppen water uit een kano, starten de motor en varen met ons de duisternis in. De ene keer schijnt het licht in het niets wanneer we door gigantische kathedralen varen. Een andere keer duiken we veiligheidshalve toch maar even weg voor overhangende rotsblokken. Nu en dan moeten we eruit en duwen de boot naar dieper water. Dan weer vraag ik me af hoe ze in hemelsnaam met zo'n rotvaart kunnen navigeren in de (bijna) volslagen duisternis.  

Halfweg gaan we 'aan land'. Met een knip van de schakelaar wordt de duisternis verdreven en een deel van het ondergrondse geheim onthult. Na zeven kilometer is er licht aan het einde van de tunnel en varen we over het turquoise water langs wanden van groen. We trakteren de jongens op een pepsi en doen de tocht nog eens over in omgekeerde richting.



Terug naar de lodge volgen we de kronkelende Nam Hinboun. De tocht brengt ons in dorpjes die de meeste bezoekers links laten liggen. Wevende vrouwen, spelende kinderen. Mooie beelden, klimmen en klauteren om ze te schieten. Het is al donker wanneer we op onze thuisbasis arriveren.
 


Na het Valentijnsdiner danst licht van een kaars uit het survivalsetje een ijle dans op ons terras. De bijna volle maan breekt door het wolkendek terwijl LaoLao onze gewillige lippen voorverwarmt.
   censuur 

Onze haren wapperen in de wind wanneer we de volgende dag na vijf kilometer stappen worden opgepikt door een pick-up. Eenmaal terug in Ban Khoun Kham gaan we te rade bij de toeristische dienst. Wanneer we vragen of er trekkings worden georganiseerd is het antwoord negatief. "Nee, dat hebben we niet." Een beetje verbaasd kijkend blijven we nog even staan. "Of misschien toch" vervolgt hij na wat denkwerk. 't Klinkt zelfs goed wat hij te vertellen heeft en na het nodige telwerk spring ik achterop de bromfiets van zijn vrouwelijke collega zodat we nog net voor sluitingstijd  van de bank het nodige geld kunnen bemachtigen. Het briefje van honderd dollar wordt eerst niet goed bevonden wegens een bijna onzichtbaar scheurtje. Vervolgens gaat het van hand tot hand. Telkens een stapje hoger in personeels hiërarchie. Wanneer uiteindelijk de grote baas van "ja" knikt daalt het weer af tot de laatste in rang. Na dertig minuten heb ik eindelijk mijn geld. Rond een uur of tien de volgende ochtend nemen we samen met onze lieftallige gids Lamphoun, de sãwngthãew naar het dorpje Ban Na Phoua. Het is even zoeken maar van zodra onze begeleidster een bootman gevonden heeft kan onze tocht beginnen. Stroomafwaarts door de vallei van de Nam Hinboun.
 


Grillige blanke rotsen wellen op uit het cyaankleurige water dat meandert doorheen bergkloven van karst. En of dat 't schoon was!
Nu en dan schuift een troosteloos dorpje voorbij. Met de komst van de dam heel binnenkort zullen ze allemaal verdwijnen. Gedwongen verhuis naar een getto. Enkel een woonst. Geen land meer, geen werk, geen toekomst. We hebben het erover met Lamphoun. "En als ze nu niet willen?" vragen we naïef.
Een drietal uur later meren we aan bij het dorp Ban Na Khok (groot). We maken even kennis, dumpen onze grote rugzak, halen er nog twee lokale gidsen bij en steken opnieuw de rivier over. Na twee kilometer door een verzengende hitte vinden we schaduw in het woud. We volgen een rivier en houden halt aan een grote grot. Net voor de ingang, op een strandje van keien, vullen we onze energie reserves aan. 't Zal nodig zijn want wat nu komt zal niet zo makkelijk zijn.

Na de heerlijke picknick in idyllische setting binden we onze schoenen op de dagrugzak en stappen de duisternis in. Op onze slippers waden we doorheen de frisse ondergrondse rivier. Achter ons is de ingang niet meer dan een stip in de duisternis. Het water reikt tot aan ons middel. Twee houten palen rijzen schuin op uit het water. Voetje voor voetje klimmen we omhoog tot we boven het water staan. We moeten een overhangende rots voorbij. Achter de bocht is er geen houvast meer en balanceren we, als alles behalve ervaren koorddansers, over de houten balken boven het water. Gelukkig is vaste grond niet ver af meer. We voelen ons als ontdekkingsreizigers in een vreemde onderaardse wereld maar zijn toch maar wat blij dat we gidsen mee hebben die feilloos hun weg weten in dit duister labyrint. Na enkele keren het koude water te hebben getrotseerd stijgen we. Een pad leidt ons in de hoogte tot het oplost in het niets. Links een loodrechte wand. Onder onze voeten een afhellende richel van misschien een meter breed die wegduikt in obscuriteit. Niets meer, enkel een donkere leegte. "Shit!", dit had ik niet verwacht. Tijd om die knop in mijn hoofd een kwartslag naar rechts te draaien. Lichtjes door de knieën gebogen begeven we ons op glad hellend terrein. Onze handen zoeken grip aan de wand tot ook die verdwijnt. Ik voel me onzeker op mijn teenslippers. Het lijkt wel of de donkere spelonk naar me lonkt. Gelukkig is het enkele meter verder terug vlak. We halen opgelucht adem. Ik durf terug voor me te kijken. "Shit!", dat had ik niet verwacht. In het licht van mijn hoofdlampje liggen twee houten planken van twintig centimeter breed over een kloof van iets meer dan een meter wijd. Onder en naast is er enkel duistere leegheid. Nog een flinke draai aan dezelfde knop in m'n hoofd, blik gericht naar de overkant en gaan met die banaan. Na 1,5 km van donkerte klimmen we over grote rotsblokken omhoog, het licht tegemoet.


Ons doel ligt vijf kilometer verderop. Ban Na Khok (klein). Een dorp met zes hutjes. Volledig omsingeld door het karstgebergte en enkel bereikbaar via de route door het berghol van daarnet. Voor alles en iedereen. In het regenseizoen staat het water in de grot tot tegen het plafond. Drie tot vier maanden zijn de dorpelingen compleet van de buitenwereld afgesloten. "Geen elektriciteit, geen toiletten en vrijwel geen water" laat onze gids weten. "De meeste bezoekers keren dezelfde dag nog terug om in het grote dorp te overnachten." "OK, dan slapen wij in het kleine dorp" antwoorden we spontaan. Iets zegt mij dat Lamphoun dat liever anders had gezien... We volgen onze gidsen via een kronkelend pad door het woud. Plots is er een open plek. Het woud is opengereten. Grote machines hebben een snede gekerfd van wel drie tot vier meter breed. We stappen over de bloedende aarde. "Hoe kan dat nu?" vraag ik aan Lamphoun. "Ik weet het niet" antwoord ze, "ik snap het niet." De gidsen blijven een beetje vaag. Blijkbaar hebben ze een deal gesloten met Vietnamese houthakkers. "Het gebeurt nog" zegt Lamphoun. "Soms gebruiken ze gigantische helikopters." "Is het legaal?" vraag ik naïef. Het is zo triest. Om de kostbare bomen te bereiken trekken de houthakkers een spoor van vernieling doorheen het woud. De dorpelingen, die denken dat ze een goede zaak hebben gedaan, krijgen wat overschot en een handvol geld. En allemaal omdat wij in het westen zo nodig dat hardhouten tuinsetje willen hebben...


Zodra we het dorpje bereiken gaat het nieuws van de komst van twee falangs als een lopend vuurtje. Nu ja, 't zijn maar zes hutjes dus de tijding is vlug rond. In een mum van tijd zijn we omringd door kinderen die geen meter meer van ons wijken. We maken kennis met de vrouwen van ons gastgezin. De mannen zijn voor enkele dagen op jacht.
De kinderen zitten in een halve cirkel om ons heen. Niets ontsnapt aan hun aandacht. Elke beweging elk gebaar. Anita haalt ballonnen boven. Het wordt stil. Ze voelen dat er iets wonderlijk te gebeuren staat. Sprakeloos van verbazing volgen ze de geboorte van het roze hondje. En toen was er een ballonnen festijn...

Niet zo heel lang meer voor de duisternis intreedt. Samen met Lamphoun en een zwerm kinderen gaan we naar de waterput. Deze keer moet ook ik een sarong ombinden. De kinderen tonen ons hoe het moet. Een emmer voor elk. Eerst komen handen en gezicht aan de beurt. Dan wijkt de sarong even van de borsten om het bovenlichaam met een kommetje nat te gieten. In gehurkte houding verdwijnt het tussen de benen, om daar met een beetje geluk en oefening de edele delen nat te pletsen. Alsof dat niet genoeg is moet je de natte sarong voor een droge verwisselen zonder ook maar iets prijs te geven. En of dat we gelachen hebben! Op de terugweg trachten we onze voeten proper te houden en koeien vlaaien te ontwijken. Omdat het logischerwijs niet echt lukt volgt er nog een voetwas ritueel in de hut. In het licht van een petroleumlamp wordt het avondmaal bereid. 't Is primitief maar rein  want de hond heeft net het snijblok voor vlees en groeten helemaal proper gelikt. Omdat niets mag verloren gaan, ook het bloed niet, sterft de onfortuinlijke kip een redelijk trage en pijnlijke dood. Van de geplette lever wordt een pikant maar overheerlijk dipsausje gemaakt. Dat het kippehoofd me vanuit de soep beschuldigend aankijkt zal wel pure verbeelding zijn denk ik terwijl ik de poot met lange teennagels maar even uit de tom yum gai (spicy kippensoep) en uit mijn gezichtsveld schuif. En of dat 't lekker was!
Na het avondmaal zijn de oudste kinderen er weer. Deze keer is het Engelse les en komen alle lichaamsdelen aan de beurt. Veel later dan anders kruipen ze onder de wol. We wuiven ze welterusten. Genieten van hun brede glimlach en de fonkelende lichtjes in hun ogen. We voelen ons super. Misschien hebben we vandaag in dit dorpje, waar de kinderen zelfs geen school hebben, een klein verschil gemaakt.


Aan de rand van het woud wacht ik even op Anita die wat verderop haar avond plasje doet. Plots is er heel wat beweging in het struikgewas. Op de voet gevolgd door een heel dik varken spurt Anita de bosjes uit. 
We staan dicht tegen elkaar aan. Onze handen rusten op de houten balustrade enkele meter boven de grond. Blikken naar de hemel gericht. 't Is een perfecte avond. 't Is de avond van de volle maan.

In het Oosten priemen de eerste zonnestralen door ijle sluiers die de bergtoppen omsluiten. Hanen kraaien, varkens knorren. Het duurt niet lang of de kinderen zijn er weer. Jammer genoeg is het weer tijd om afscheid te nemen. We blijven zwaaien tot ze voorgoed uit ons leven verdwenen zijn. Zoals we erin gekomen zijn moeten we er ook terug uit. Met dat verschil dat we nu weten wat ons te wachten staat... Eenmaal in Ban Na Khok (groot) gaan we op zoek naar vervoer. De prijs is veel te hoog. Ze staan sterk en ze weten het. We houden echter voet bij stuk. Letterlijk zelfs en beginnen aan de 15 km lange tocht... te voet. Het is bloedheet en nergens is er schaduw. Na zes kilometer bereiken we een dorpje. Lamphoun vindt een tractor. De prijs is fair. Het ietsje meer maakt hen oprecht blij. Bus en sãwngthãew brengen ons terug naar Ban Khoun Kham.

'What ever you do, don't miss the Sala Viewpoint' staat er in de Lonely Planet te lezen. In de vooravond vinden  we een sãwngthãew die ons tot daar en terug wil brengen. Er is niemand, alleen wij. Sprakeloos zijn we getuige van een schoonheid die geen woorden heeft.


 

Extra foto's bij dit verhaal
Extra filmpje bij dit verhaal: Boottocht naar de Tham Kong Lo grot
Extra filmpje bij dit verhaal: Ban Na Khok
Extra filmpje bij dit verhaal: Ballonnen festijn in Ban Na Khok
Extra filmpje bij dit verhaal: Bij ons gastgezin in Ban Na Khok

 

 

 

 

Fotoalbums van Laos

Amazing Lao (20)

11 Maart 2011 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 23 Mei 2011

  • Nam Ou
  • Luang Prabang

Phongsali - Akha-trekking (15)

05 Maart 2011 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 23 Mei 2011

Phonsavan - Plain of Jars (6)

24 Februari 2011 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 23 Mei 2011

Ban Khoun Kham en omgeving (16)

15 Februari 2011 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 23 Mei 2011

Sekong (12)

07 Februari 2011 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 23 Mei 2011

Attapeu (8)

04 Februari 2011 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 23 Mei 2011

Ban Mai - Tat Saepha (5)

03 Februari 2011 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 23 Mei 2011

Trekking Xe Pian NP (9)

28 Januari 2011 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 23 Mei 2011

Phu Asa (10)

27 Januari 2011 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 23 Mei 2011

Kiet Ngong 2 (13)

26 Januari 2011 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 23 Mei 2011

Pakse (3)

24 Januari 2011 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 23 Mei 2011

Varia (19)

27 Oktober 2010 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 27 April 2011

  • lokaal vervoer
  • DSC_1221

Nam Ha NPA (8)

24 Oktober 2010 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 06 Maart 2011

Nong Khiaw (11)

19 Oktober 2010 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 26 April 2011

Luang Prabang (4)

17 Oktober 2010 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 26 April 2011

Tha Khaek (4)

10 Oktober 2010 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 10 Mei 2011

Kiet Ngong (15)

07 Oktober 2010 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 10 Mei 2011

Don Det (10)

04 Oktober 2010 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 10 Mei 2011

Champasak - What Phu (18)

02 Oktober 2010 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 23 Mei 2011

 

Plaats een Reactie

Padje Een mens moet wel afzien om dat liefdesnestje te bereiken seg! Wie haalt het in zijn/haar hoofd om dat überhaupt daar te creëren, met een astublieft donske nog dankuwel! Foto 3 van 18, daar kan ik uren naar zitten staren, het geeft me zo'n "subiet komt er nen dino in beeld"-gevoel. Blijven gaan met die banaan(-enboot) ;-) Geplaatst op 27 Maart 2011
cami Wat moois weeral, en hoe blij ik ben dat ik voor een stukje, tenminste, mee mag genieten! De filmpjes zijn suuuuuper! Geniet verder en dikke kus! Geplaatst op 26 Maart 2011
Jelske Bade Wat een prachtig verhaal weer! Ongelofelijk romantisch en de rest van ballonnen blazen tot enge paadjes is om weer helemaal in in te leven! Ik ga langzaamaan ook sparen voor een volgend mooi zuid-amerikaans spektakel en mijn doel is ook uiteindelijk jullie weg te volgen door Azie! Geweldig!! Geniet! Geplaatst op 21 Maart 2011
luc Dag Anita en Nath bedankt voor de leuke verhalen en mooie foto's - ik voel dat jullie 2 genieten met volle teugen van wat er op jullie weg op jullie wacht. Weer zien hoe jullie zich gooien in het leven aldaar met de nodige respect voor wat ze doen - hebben - vooral zijn. Houden zo. Wij zelf vertrekken binnen een maand voor een zeer kort verblijf nr Honduras in een klein dorpje - waar ons dochter zit voor school. Zo zie je waar het leven je soms kan brengen. We kijken er naar uit zoals jullie dat ginder ook elke dag doen. Doe het goed - blijf genieten en kom met nog veel mooie verhalen terug :-) Schatten van elkaar. Luc Geplaatst op 21 Maart 2011
Leen ik blijf genieten van jullie reisverhalen, maar als bezorgde moeder kan ik het niet laten "voorzichtig zijn hé" Geplaatst op 20 Maart 2011

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking