Reisverhaal «Even een ommetje langs het paradijs»

Het jaar van de zomer: deel 1 | Panama | 0 Reacties 27 Januari 2008 - Laatste Aanpassing 25 Augustus 2010

Omdat het weer wat minder was (in Bocas Del toro is het nogal eens wisselvallig) besloten we de ochtend van de 5de dag op Isla Bastimentos toch niet naar Quebrade Sal (een indianendorp in het zuidoosten van het eiland) te gaan. Terug naar de Pacific leek ons een goed idee. Naar David (2de stad van Panama) en dan beslissen wat de volgende bestemming zou worden. Met de watertaxi naar het vasteland en daar aangekomen vonden we een taxi die ons aan de juiste bushalte zou afzetten. Enkele kilometer verder werden we gedropt aan een kruispunt. En daar sta je dan. Niets wijst erop dat er hier ooit een bus zal langskomen. Maar dan, uit het niets verscheen er een jonge kerel per fiets. "Naar David?" vroeg hij. "OK, de bus komt zo meteen, ga hier maar staan." En inderdaad, iets later kwam er een klein busje aangereden. De rugzakken op het dak en wijle weg. De vier uur durende rit bracht ons langs prachtige landschappen. Langsheen het Parque National La Amistad dat eveneens de leefwereld is van de Naso, Bibri en Ngobe-Bugle indianen. De weg gaat heel hoog door de nevelwouden om dan terug te dalen richting Pacific. De ruige ongetemde natuur met hier en daar een eenvoudig hutje van een indiaans gezin maakt plaats voor de stad.
David is een vriendelijke en warme stad (vooral letterlijk). Tijdens de busrit hebben we beslist dat onze volgende bestemming Punta Burica zal worden. Het afgelegen uiterste puntje van een schiereiland in de stille oceaan op de grens met Costa Rica. Niet makkelijk om er te geraken zegt het boek, dus is voor ons de motivatie eens zo groot om het te proberen. 's Morgens vroeg uit de veren om de bus te nemen naar Puerto Armuelles. Daar moeten we op zoek naar een pick-up of vrachtwagen die ons naar onze bestemming kan brengen. Niemand spreekt hier engels. Wanneer we te kennen geven dat we naar Mono Feliz in Punta Burica willen, beginnen ze allemaal door mekaar te roepen. Ieder heeft zowat zijn eigen idee over hoe er te geraken. En ze zijn het duidelijk niet allemaal eens met elkaar. Hier worden we geen snars wijzer van. Uiteindelijk komen we te weten dat er een vrachtwagen om 16u die richting uit gaat (het is nu 11u). Een taxi wil ons nu al wel tot Limones brengen, ongeveer halfweg onze bestemming. Kan het niet verder vragen we. Blijkbaar niet. Ok, we zien wel. Wat later begrijpen we waarom hij niet verder kan. Na 500m al, stopt het asfalt en maakt plaats voor zand, stof, putten en stenen. De ramen van de taxi kunnen niet meer dicht want het hendeltje is er niet meer, met het gevolg dat we mekaar soms bijna niet meer zien zitten van het stof. Ter hoogte van Limones kan hij echt niet verder. Gelukkig komt er net een kleine gammele pick-up langs. De taxi chauffeur heeft een korte babbel met de eigenaar en als we willen kunnen we mee. Vanaf hier gaat het via het strand. We moeten haast maken want hoog tij komt eraan. Als je niet op tijd weg bent ben je er geweest laat de bestuurder ons weten. Na een half uurtje rijden moeten we eruit. Hij moet vlug terug voor het water hem te pakken krijgt. Twee jongens te paard willen ons de weg wel wijzen en stellen voor om de rugzakken door de paarden te laten dragen. Vinden we niet nodig. 't Zal toch niet ver zijn denken we... Na een uur stappen langs het strand (in de volle zon en met volle rugzak!) en door het woud bereiken we onze bestemming. En we zagen dat het goed was!
Juancho, een aardige, oudere (kapitein Iglo) Amerikaan heeft hier een stukje woud van 6 hectaren op het uiterste puntje van het schiereiland, aan de oceaan, recht tegenover het eilandje Isla Burica. Hij en zijn lieve Panamese vrouw leven in een hutje. Hij heeft nog een hutje dat als keuken fungeert, enkele douches en enkele hutjes voor de bezoekers. Verder is er niets, geen deuren, geen ramen, geen electriciteit, geen waterleiding maar wel een bron met drinkbaar water en een zwembadje dat constant vers water krijgt van een rivier wat verder op. En een woud en een oceaan en palmbomen en een prachtig strand en een eiland en een griet van een zon en heel veel koddige, vrolijke aapjes. Vandaar de naam Mono Feliz (Happy Monkey)...
We vinden een leuk plaatsje voor onze tent. Aan de rand van het woud (net niet onder een cocospalm want naar het schijnt komen die dingen redelijk hard aan), op drie meter van de azuurblauwe oceaan met zicht op het eilandje. Waarschijnlijk begin je stilaan door te hebben waar dit verhaal zijn titel vandaan heeft .
Er zijn niet zoveel gasten maar wat blijkt, er is een Nederlands koppeltje die in Curacao wonen en wat verderop hebben Dirk, Martina en Indi hun kamp opgeslagen. Dirk en zijn zoon zijn afkonstig van ... Antwerpen. Hebben al zowat overal gewoond (laatst op Sint Maarten). Dirk's vriendin, Martina, is afkomstig van Zwitserland en reist al sinds haar 19de, meer dan 20 jaar ondertussen. Momenteel hebben ze hun catamaran ingeruild voor een stevige 4X4 en verkennen midden- en Zuid-Amerika nu te land. Geboeid en vol bewondering luisteren we naar deze bijzondere en bijzonder aardige mensen hun verhaal. Blij dat we hen mochten ontmoeten!
Tijdens ons verblijf hier maken we trouwens nog veel meer vriendjes. Eerst en vooral de aapjes. De kleine schattige squirrel monkeys. Er leeft hier een redelijk grote groep van de naar schatting 2000 die er nog over zijn op gans de wereld. De iets "frankere" white-faced capuchins en de brulapen, die hun naam echt niet gestolen hebben. Ook tijdens de dag, maar vooral 's avonds hebben we het gezelschap van duizenden heremietkreeftjes. Ze zitten overal en zijn steeds op weg naar ... tja naar waar gaan ze eigenlijk? 's Avonds eveneens de bijzonder schattige groene kikkertjes. En van die dikke domme vliegen die het nodig vinden telkens opnieuw een noodlanding te maken in je glas wijn of in je bord. Als je ze vastneemt maken sommige een GSM geluidje, andere weer niet. Blijkbaar zijn er dus met - en zonder ontvangst. Over eten gesproken, je leeft hier van wat de vissers uit de zee plukken. In ons geval was dat drie dagen na mekaar... kreeft! Om duimen en vingers af te likken.
De kakkerlakken rekenen we ook bij onze vrienden. Het is even schrikken als er een tegen je hoofd aanknalt want ze zijn redelijk groot maar doen voor de rest niemand kwaad. De relatie met de mieren is iets afstandelijker. Ze zijn ook groot en hun beet is, naar het schijnt, in verhouding. Anita roept me om met haar nieuw vriendje kennis te maken. Blijkt het een kanjer van een spin te zijn. Vieze goesting als je het mij vraagt... En natuurlijk niet te vergeten de pelikanen die gracieus over de golven vliegen en de zeeschildpadden die al miljoenen jaren naar hier komen om hun eieren in het zand te deponeren.
Overdag is het strand, zee, zon, wandelen, het eiland verkennen, paardrijden,... en 's avonds smikkelen en smullen in gezelschap van bijzonder interessante en aardige mensen. Wanneer we samen met Dirk en Indi ons beste Limburgs boven halen blijken de gelijkenissen met de taal van Yvonne bijzonder grappig. Die avond is de rust in het anders o zo vredige woud verstoord en hebben de brulapen concurrentie van de lachende belgen en de zweutse Yveunne.
De zonsopgang en zonsondergang (door de unieke ligging kan je beide zien) maakt je stil en vredig. De gouden schittering van de volle maan op de zachte golven van de oceaan is als een sprookje, de sterrenhemel adembenemend. Ongelooflijk toch he, eergisteren zagen we de bijna volle maan boven de Caraibische zee in Bocas Del Toro. Gisteren de volle maan boven een kleurrijke fontein in het stadje David en zaten even later in de bioscoop (American Gangster met Spaanse ondertiteling). Vandaag een volle maan boven de Pacific, ver weg van alles en iedereen. Wreed plezant zo'n lang weekend...
De laatste avond hebben we er nog een vriendje bij gekregen. Een schorpioen vond onze rugzakken (in onze voortent) de max en besloot er zijn intrek te nemen. OK, dat wordt dus (voorzichtig) eerst alles uitpakken en vervolgens terug inpakken. Maar dat is voor morgenvroeg. Eerst nog een nachtje slapen met het geluid van de ruisende golven en het geritsel van de duizenden hermiet kreeftjes.
Omdat die ochtend om een of andere duistere reden de vrachtwagen dan toch niet reed, worden onze rugzakken op het paard geladen en gaan we te voet naar Limones. Drie uurtjes stappen. Vervolgens toch een pick-up die ons langs het strand tot in Puerto Armuelles brengt. Voor we het goed en wel beseffen zijn we terug in de bewoonde wereld en op weg naar een volgende bestemming. Benieuwd wat het zal worden...

 Chaucito amigos! Hasta Pronto!