Reisverhaal «Gisteren nog in het paradijs, vandaag in de bergen»

Het jaar van de zomer: deel 1 | Panama | 0 Reacties 30 Januari 2008 - Laatste Aanpassing 25 Augustus 2010

De rit van David naar Santiago is een ontnuchtering. Honderden kilometers lang en zover het oog reikt is het woud gekapt. In de jaren 50 was 70% van Panama regenwoud. In tegenstelling tot buurland Costa Rica, die al heel vlug begrepen hadden dat natuur hun sterkste troef zou kunnen worden, heeft in Panama kortzichtigheid, vlug winstbejag en corruptie de wouden echt geen goed gedaan. Gelukkig zijn er nog heel wat mooie plaatsjes over gebleven en daar gaan wij naar op zoek. We overnachten in Santiago. Een stadje langs de interamericana. Een snelweg die vertrekt in Circle (Alaska) en 30.600 km verder eindigt in Puerto Montt (Chile). Nonstop, behalve de Darien Gap. 150 km Ontbreekt tussen Panama en Colombia. Een bijzonder gevaarlijk gebied waar je naast de gevaren van een van de meest ondoordringbare jungles op deze planeet, ook nog eens veel kans hebt om bandieten en colombiaanse guerilla strijders tegen het lijf te lopen. Dus wijle... nee hoor, hier gaan we niet naar toe  . We kiezen voor Santa Fé. Een bergdorpje in de Veragua provincie.
Ah ja, wat die interamericana betreft, al eens een begrafenisstoet gezien op het tweede rijvak van een autostrade? Wij wel. Plots moest de buschaufeur op de rem. Ongeval of zo dachten we, maar tot onze grote verbazing zagen we dat het een begrafenisstoet was... Rare jongens die Panamezen... 
Santa Fe is het laatste dorpje in de bergen aan de Pacific zijde. Wat verderop gaat het terug bergafwaarts richting Caraiben. Gelukkig zijn de houthakkers gestopt met hun activiteiten net voor Santa Fé. Vanaf hier is het enkel nog woud en jungle. Er zijn nog een 3-tal dorpjes tussen Santa Fé en de Caraibische kust. Het eerste kan je nog met een stevige 4X4 bereiken maar vanaf dan heb je heel zwaar materiaal nodig of moet je te voet. Minstens drie dagen stappen om de ong. 50 km te overbruggen. Bijzonder interessant vinden we, maar de dokter, die nota bene Nederlands spreekt, vindt het niet zo´n goed idee. Aan de andere kant van de berg is het eigenaardig genoeg regenseizoen en bij elke stap zit je tot je knietjes in de modder. We weten ondertussen hoe dat voelt en laten onze plannen varen. Jammer want dit is een van de minst ontwikkelde gebieden van Panama. Ongerepte wouden en maagdelijk primair regenwoud. Tijdens de maanden oktober, november is het wel haalbaar, dus moest je rond die periode in de buurt zijn...
Wij verkennen deze kant van de bergen en ontdekken mooie wouden, rivieren, watervallen en heel veel prachtige vlinders die maar niet willen blijven zitten voor de foto . De watervallen van Alto de Piedra vinden we met wat voorbereiding en navragen zonder gids. Geen meter lopen we verloren. We beginnen het te leren blijkbaar... Op de terugweg stopt een auto en starten we een gesprek met de bestuurder. Heel vriendelijke kerel die ons perse en vol trots zijn huis wil laten zien. Dat huis stelt echt niets voor maar zijnen hof mag er zijn. 5 Hectaren berglandschap met een boomgaard van appelsienen, bananen en nog veel meer lekkers. Zijn naaste buren zijn indianen.
De tweede avond is er wat minder wind. Al vlug voelen we hier en daar jeuk. We halen de DEET boven maar het is te laat. Er zitten hier van die kleine rotbeestjes die blijkbaar goed georganiseerd zijn. Elk stukje bloot vel moet er aan geloven. Een week later tel ik bij Nat, die een lange broek aan had maar geen kousen, zonder enige moeite meer dan honderd beten op één voet!
In dit dorpje kennen de meeste mensen het woord internet niet. Na heel wat blikken van ¨waar heb je het in hemelsnaam  over¨ komen we te weten dat er sinds kort in het schooltje waar avondles Engels wordt gegeven, één verbinding is via de telefoonlijn. De telefoon is bezet, dus gaan wij in afwachting maar iets eten. We betalen 2,5 dollar voor een half uurtje internet. Voor ons avondmaal, rijst, groentjes, kip, vers appelsiensap, water, koffie en een banaan als dessert betalen we 2 dollar per persoon...