Reisverhaal «Hola de Panama!»

Het jaar van de zomer: deel 1 | Panama | 0 Reacties 22 Januari 2008 - Laatste Aanpassing 25 Augustus 2010

Omdat het inpakken weer wat langer duurde dan verwacht vertrokken we met enige vertraging uit Puerto Viejo. Het pitoreske kustdorpje waar we ondertussen zelfs al een beetje "beroemd" waren geworden . Al vanaf de eerste dag klikte het met Cecilia en Carlos van de wasserij. Telkens wanneer Nat zijn naam in het Spaans (mojado) zegt, verschijnt er een brede glimlach op hun gelaat. -Ik vraag me echt af of mojado niet nog iets anders betekent... - Wat bleek nu, Carlos is muzikant bij een populaire band. Op een avond speelde ze bij Maritza (een populair cafe in Puerto Viejo). Wij daar naartoe. We waren er nog maar net en het leek alsof we onze namen hoorden. Mojado y Anita. Zal wel verkeerd begrepen zijn dachten we. Maar nee hoor, de bindteksten van de zanger bevatte steevast onze namen. Tijdens de pauze kwam Carlos naar ons toe en werden we dus begroet door de plaatselijke "vedette". 

In Sixaolo heb je de grens met Panama. In het kantoortje op Costa Ricaanse bodem krijg je je uitstempel. Vervolgens ga je via een oude brug vol met gaten, spleten en losliggende planken naar de andere zijde. Af en toe moet je plaats maken voor een grote vrachtwagen die brug oversteekt. In zijn kielzog het kletteren en kraken van de houten planken. Na vijf minuten stappen ben je in Panama maar  meteen is het ook een uur later. Vervolgens de colectivo (gedeelde taxi) naar het Changuinola kanaal en verder met de watertaxi naar Bocas del Toro (Isla Colon). Na een nachtje slapen verkozen we het iets rustigere Isla Bastimentos. Heel bijzonder is het daar. Op en top Caraiben. De "hoofdstraat" is een betonnen voetpad. de huizen staan met hun voeten in de zee en worden bewoond door zwarten, indianen en chinezen. 1500 Inwoners, die vaak nog het Gali-Gali spreken. Een mix van Afro-antiliaans, Engels, Spaans en Ngobe-Bugle (taal van de indianen). Bijzonder gezellig en pitoresk allemaal. Heel veel om naar te kijken, heel veel om naar te luisteren (enkele dorplingen wedijveren hier om de prijs van de grootste luidsprekers denk ik...). We vinden een leuk hotelletje met de voor de hand liggende naam "hotel Bastimentos". Zicht op zee, voor het terras een enorme appelsieneboom, vol met epifieten, hagedissen, colibri's en ander moois. Aan de andere kant van het eiland heb je mooie stranden. De rest is jungle. Volgens ons boek is er een pad naar het strand. Het is ongeveer 30 minuten stappen en het kan wel eens modderig zijn. Wij onze zwemkledij aan, korte broek, slippers en op pad. Een bijzonder mooi pad, door de jungle. Het is er inderdaad modderig. Als we echter na een uur stappen tot onze knieen in de modder zitten vragen we ons af of dit wel het juiste pad is. Net wanneer Nat zijn slippers aan het uitgraven is komt er een ander koppel langs die ook op zoek zijn naar het strand. Ale het doet deugd te weten dat er nog andere "kiekes" zijn zoals wij...
Terug in het dorp wijst een inwoner waar duidelijk een serieuse hoek af is, ons de weg. En inderdaad, na 25 minuten stappen en af en toe met de teentjes door de modder vinden we ons strand. Een heel mooi strand met goudgeel zand, palmbomen en een azuurblauwe oceaan die een beetje bruin kleurt wanneer we de modder van onze benen wassen.
De volgende dag stappen we terug naar Wizard beach en gaan op zoek naar de rode gifkikketjes van Red Frog Beach. De meeste gaan er naar toe met de watertaxi, wij verkiezen te stappen langs het strand en de jungle. Het is er prachtig! De jungle en de oceaan ontmoeten elkaar op het strand. In de buurt van playa Segunda zien we tientallen rode gifkikkertjes. Of ze veranderen in een prins wanneer je ze kust weet ik niet. Probleem is dat je het niet kan na vertellen wanneer je het doet... We denken dat Red Frog Beach nog wat verder is en stappen verder. Veel verder. We belanden uiteindelijk op een ongelooflijk mooi strand waar geen levende ziel te bespeuren is. Achteraf vernemen we dat dit Polo Beach is. Dit is er eentje dat niet in de Loneley Planet staat! Jammer genoeg hadden we de camera niet mee, maar wij hebben de beelden in ons geheugen opgeslagen en zullen ze niet licht vergeten. 
Als je de rode kikkertjes wil zien kom dan vlug want ze zullen er niet lang meer zijn. We hebben de bouwwerken gezien. Een enorm resort in het midden van de jungle zal het eiland dat al honderden jaren hetzelfde was gebleven, totaal veranderen. Nefast voor het milieu, de kikkertjes en de zeeschildpadden. En de indianen die het vandaag moeten stellen met 1 dollar per dag zullen er geen cent rijker van worden!

Ah ja, ook hier hebben we nog een beestje kunnen redden. Op een avond had een halfdronken Amerikaanse restauranthouder een probleem met zijn vrouw. Hij reageerde zijn frustraties af op een enkele weken oud poesje en gooide het in de zee. Gelukkig kon het beestje via een paal uit het water kruipen. Toen hij ook het tweede poesje in de zee wilde kieperen stoof Nat naar hem toe en maakte hem duidelijk dat, indien hij het zou wagen om dit te doen, hij de volgende zou zijn die in het water zou belanden. Hij begreep dat het menens was en droop uiteindelijk af. Wij kregen een applaus van de andere klanten en een gratis pintje .

En toen vertrokken we naar het paradijs... maar dat is voor de volgende keer.

Pura Vida
Anita en Nat