Reisverhaal «How we became blue water sailers and BoneyM haters»

Het jaar van de zomer: deel 1 | Panama | 0 Reacties 06 Februari 2008 - Laatste Aanpassing 25 Augustus 2010

06 Februari - 07.00u: De straten liggen er verlaten bij. Het is vredig en stil in het anders zo onrustige stadje. Vijf dagen karnaval eisen hun tol. Heel wat inwoners van Panamá City ontwaken met een enorme kater en hopen waarschijnlijk dat deze laatste dag vrijaf vlug voorbij zal zijn. Een taxi brengt ons naar de busterminal. We werpen een laatste blik op deze bijzondere stad en nemen de bus richting Colón. 10 km Vóór deze gevaarlijke stad, in Sabanita, stappen we af en hebben onmiddellijk een aansluiting naar Portobelo. In dit kleine kustdorpje zal de volgende dag ons zeilavontuur van start gaan. Nog nooit hebben we één voet op een zeilboot gezet. Nog nooit hebben we 5 dagen na mekaar op zee doorgebracht . Maar, we zien het helemaal zitten. Tijdens de busrit fantaseren we, proberen we ons voor te stellen hoe het zal zijn. Scenario's van luxe cruises op de Caraibische zee wisselen zich af met doom scenario's over stormen, zeeziekte, piraten en stuurloos ronddobberen op de onmetelijke oceaan. Hadden we toen geweten dat het tweede scenario dichter bij... Nee, nee, laten we niet op de feiten vooruit lopen.
Portobelo is heden ten dagen een arm vissersdorpje aan de Caraibische kust. De inwoners zijn voornamelijk zwarten. De ruïnes van het gigantische fort zijn de stille getuigen van de glorie van weleer. Columbus himself heeft deze plaats haar naam gegeven. Ooit was dit de belangrijkste haven van Centraal Amerika. Spaanse schepen brachten goederen en slaven, en namen massa's goud terug mee. Bij gebrek aan plaats in de kelders van het fort lag het goud vaak gewoon in de straten te wachten op de komst van het volgende schip. Het duurde niet lang voor de piraten dit door hadden. Al wie een beetje naam had in het piraten wereldje is hier komen shoppen. We dolen wat rond langs de ruïnes. De oude begraafplaats zou in die dagen de slavenmarkt zijn geweest. Duizenden lichamen zijn hier te koop aangeboden.
Blijkbaar is karnaval nog niet helemaal voorbij want we zien nu en dan vreemde figuren rondlopen. Tegen de avond neemt de drukte toe, evenals het aantal rare snuiters. Er verschijnen duivelachtige figuren ten tonele, gewapend met iets wat op een zweep lijkt. Rond het centrale plein zwelt de massa aan, de sfeer wordt uitgelaten en bizar. De duivels schuimen het centrale plein af. Wie zich hier durft te wagen krijgt een striemende zweepslag tegen zijn benen. Meer en meer vreemde figuren, maar ook "gewone" burgers wagen zich op het plein en proberen het klappen van de zweep te ontwijken. Dit lukt bijlange niet altijd en de sporen van de impact zijn soms duidelijk zichtbaar. Dit is een bijzonder vreemd schouwspel. Aan de rand van het plein wordt gedanst en gezongen. Nu en dan wordt er een duivel gevangen. Een jong meisje brengt hem naar het podium in het midden. Daar wordt zijn cape afgenomen. Een priester spreekt bezwerende woorden en met opgeheven kruis en wijwater maakt hij hem van kant. Eigenaardig genoeg is hij vlug weer levend en moet het kleine meisje maken dat ze wegkomt. De duivel mept er vervolgens weer duchtig op los. Het feest wordt steeds onstuimiger. Af en toe breekt een diablo uit en begeeft zich in de massa langs het plein. Ik kan je verzekeren dat je maakt dat je wegkomt als hij jou richting uitkomt. Als we vragen welk feest dit is komen we niet veel meer te weten dan dat het vandaag Aswoensdag is. Na enkele uurtjes hebben wij het wel gehad met die duivels die steeds weer sterven en opnieuw tot leven komen. De mensen van hier krijgen er blijkbaar maar niet genoeg van. Vanuit ons beddeke horen we het gedempte (oordopjes) feestgedruis tot in de vroege uurtjes. Amaai die hun schenen moeten zeer doen denken we. Rare jongens, die Panamezen...
De volgende ochtend nemen we nog wat foto's. In de baai liggen verschillende zeilboten voor anker. "Welke zou de onze zijn?" "Die daar zou wel leuk zijn." "Och, we zullen wel zien. Het maakt niet zoveel uit, zolang het dat kleintje maar niet is." We kijken mekaar een beetje ongerust aan. Telkens wanneer wij een voertuig nemen eindigen we steevast in het 'zolang het dat maar niet is' geval. De boten liggen te ver af om de naam volledig te kunnen lezen. Twee dragen een naam die lijkt op degene waar we naar op zoek zijn. Een mooie grote en dat 'zolang het dat kleintje maar niet is' gevalletje.
We wachten aan het pleintje en, zoals afgesproken, komt er om 11u een man op ons af. Een bruin gebrande kale man. Dat zou hem wel eens kunnen zijn denken we en inderdaad even later staan we oog in oog met de Zweedse kapitein Perr van het zeilschip de Tarona. Ondertussen zijn Chad en Adam, die we gisteren al hadden ontmoet, er ook en zijn we voltallig. Twee Amerikanen, twee Belgen en een Zweedse kapitein. De kennismaking is aangenaam. We krijgen wat info over de tocht. Zes dagen zal het duren. Lekker eten, vissen, zwemmen, indianen bezoeken op de San Blas eilanden, enz... Het zal een avontuur worden en op het einde van de rit zullen we 'blue water sailers' zijn! Klinkt goed en de eerste indruk is ook goed. Een vriendelijke man die echter niet met zich laat sollen. Dat laatste weten we omdat hij ons de striemen op zijn benen laat zien en vervolgens zijn gekneusde vingers. Dit is het gevolg van de enorme oplawaai die hij heeft verkocht aan een duivel die hem, onterecht, een zweepslag heeft gegeven...
We doen het verder heel rustig aan. Drinken een biertje, sorteren onze spullen (alleen wat we echt nodig hebben gaat uit de rugzak) en begeven ons naar de kaai. Daar ligt de dingy, een kleine rubberboot waarmee we naar de boot zullen varen. Eigenlijk is het een dingyke want erg groot is het niet. Wil nog niets zeggen natuurlijk. Kleine dingy, grote boot misschien? Nat, Chad de kapitein en enkele rugzakken gaan als eerste. Heel benieuwd volg ik hun koers. Welke zal het worden?

naar « How we became blue water sailers and ... Part II »