Reisverhaal «How we became blue water sailers and ... Finale»

Het jaar van de zomer: deel 1 | Panama | 0 Reacties 16 Februari 2008 - Laatste Aanpassing 25 Augustus 2010

11 februari - 09.00u:  Chad loopt er nog een beetje onthutst bij. Slaapwandelen met tent en al vraagt zelfs van hem enige tijd om te verwerken. En kapitein Perr, die is niet gelukkig. Dat Kuna avontuurtje is hem duidelijk in het verkeerde gat geschoten. Maar desondanks komt hij ons toch met de dingy ophalen. Voor het ontbijt is er eerst nog even wat gezever over een plastieken dopje dat in het water is gevallen en het electrische kompas dat is los gekomen.  Adam krijgt van dat laatste de schuld maar het is Anita die kort en krachtig een einde maakt aan de discussie. Het anker wordt gelicht. Wij wuiven de vriendelijke eilandbewoners vaarwel, de kapitein niet. Het is enkele uren varen tot El Porvenir. Anita en ik genieten van de zon op het dek vooraan. Dat zonnetje en het korte bezoek van twee dolfijnen fleuren ook de kapitein wat op en de sfeer wordt terug beter. Even later gooien we het anker. El Porvenir heeft een paar palmbomen, een douanekantoor, een hotelletje en een strookje beton dat als landingsbaan moet dienen. Indrukwekkend om te zien hoe de piloten hun vliegtuigje langs de bootjes manouvreren en vervolgens op enkele tientallen meters tot stilstand brengen. De kapitein heeft nog geen zin in douaneformaliteiten (want daarvoor zijn we hier) en brengt ons naar het eiland Nalunega. Hier leven een vijfhonderdtal Kuna indianen opeengepakt in kleine hutjes. We slenteren wat rond, doen wat inkopen, nemen een kijkje in het dorpshuis en hebben zelfs het geluk en de eer kennis te mogen maken met de chef van het eiland. Een Kuna vriend van de kapitein neemt ons mee voor een tochtje op zee in een houten platbodem kano. Deze dingen zijn nog exact zoals ze honderden jaren geleden waren. Ze komen slechts enkele centimeter boven de waterlijn uit en zijn alles behalve stabiel. Als je nog maar een scheetje laat begint dat ding al te wiebelen. En het gaat snel, heel snel. Als bij wonder komen we heelhuids en relatief droog terug bij het eiland aan. We bezoeken ook nog Wichub-Walá dat een honderdtal bewoners heeft en een stuk aangenamer is.
De douaneformaliteiten zullen voor morgen zijn laat de kapitein weten. We kiezen ervoor om iets te gaan eten in het restaurant op El Porvenir want op ons bootje is de keuze wel erg beperkt geworden. Chad en Adam zullen op het eiland blijven slapen. Nu het nog kan wil Adam zoveel mogelijk vaste grond onder de voeten hebben. Vanaf morgen gaan we de open zee (the deep blue) op en zal er geen land meer te bespeuren zijn. Op het eiland aangekomen ziet de kapitein de man van de immigratie en heeft er een babbel mee. Het duurt niet lang voor de kapitein, na de eerste lijn van de Rivers of..., zijn tweede meest gebruikte zin uitspreekt: "We have a problem!" De man die de documenten voor de Tarona moet opmaken zal er pas vrijdag zijn... Na een paar pinten en heel wat over en weer gepraat zou het ook woensdag kunnen zijn. Ik vraag de kapitein of dit echt niet te regelen valt en hij heeft terug een babel met de immigratie kerel. Een tijdje en wat telefoontjes later krijgen we de boodschap dat het waarschijnlijk in orde komt voor morgen. Na het eten gaan Anita en ik samen met de kapitein terug naar de Tarona.  En ik moet zeggen, het is nog een aangename avond geworden. De kapitein is terug de oude en vertelt over zijn leven op zee.
12 februari - 08.30u: De kapitein worstelt met de batterij maar lukt erin het systeem terug aan de praat te krijgen. We geven hem onze paspoorten zodat hij de immigratie kan afhandelen. Net voor we naar het eiland vertrekken zegt hij dat we ze pas zullen terugkrijgen wanneer we op onze bestemming zijn. "No way!" is onze repliek. "Dit zijn onze documenten en wij houden die bij ons!" Er onstaat een discussie over waarom wel en waarom niet maar voor ons staat het vast. Op het eiland zijn ook Chad en Adam dezelfde menig toegedaan. Dit zint de kapitein absoluut niet maar na de douaneformaliteiten geeft hij ze terug. We controleren of de nodige stempels aanwezig zijn en keren terug naar de boot. De sfeer is terug omgeslagen. We staan vertrekkensklaar wanneer hij plots zegt dat de documenten voor de boot niet in orde zijn en hij met zijn dingy terug naar het eiland vaart. Uren blijft hij weg. Ostentatief hangt hij er wat rond maar doet duidelijk niets. We staan op het punt om de volledige tocht af te blazen maar daar komt hij met zijn dingy. Alles is ok zegt hij en we lichten het anker. Het is 17u, de zee is ruw en de sfeer ietwat gespannen. Met kleine opmerkingen worden de ongenoegens kenbaar gemaakt. Ik probeer er rustig bij te blijven en tracht de kerk een beetje in het midden te houden. We zijn tenslotte volledig afhankelijk van deze man. Het is een delicate balans oefening tussen laten voelen waar de grenzen zijn en hem niet te veel voor het hoofd te stoten.
Chad en Adam nemen de eerste wacht. Ook tijdens de wacht van de kapitein blijft Chad aan dek. Nog meer dan anders laten ze de rum rijkelijk vloeien. De wind neemt in kracht toe en de zee wordt echt wel ruw. Het is een gevaarlijk gebied, overal zijn er riffen en eilanden en die twee drinken en zeveren er duchtig op los. Wanneer de kapitein aan Chad voorstelt om vooraan op het dek te gaan liggen zodat hij "de zee beter kan voelen" grijp ik in. In niet mis te verstane woorden maak ik duidelijk dat het genoeg is. De boodschap is duidelijk. Er volgt een stilte en Chad legt zich neer op het bankje. Ook de kapitien gaat zitten. Ik heb het roer overgenomen en er volgt een lange stilte. Wanneer na een tijdje de kapitein terug zijn fles bovenhaalt zeg ik hem dat de grenzen overschreden zijn. Er volgt een krachtmeting op ooghoogte en hij legt uiteindelijk de fles weg. Wow, het is lang geleden dat ik nog zo kwaad ben geweest... Anita en ik nemen ook de volgende wacht. Chad slaapt zijn roes uit. Adam durft/kan niet meer. De stromingen zijn sterk en duwen ons constant de verkeerde richting uit. De kapitein heeft al verschillende koerswijzigingen doorgevoerd. Wanneer Adam toch al zijn moed bijeengeraapt heeft en op het dek verschijnt, duikt,  voor ons uit het donker, een eiland op. Adam flipt nu helemaal. We maken de kapitein wakker. Hij maakt er geen probleem van maar doet toch vlug de nodige koerswijzigingen. Het is een lange nacht. Ondanks de wind maken we bijna geen vorderingen. Normaal moesten we rond 04:00u San Blas al achter ons gelaten hebben. Bij zonsopgang zijn we echter nog niet veel verder geraakt. Waren het echte de stromingen die ons parten speelde of heeft de kapitein opzettelijk rondjes gedraaid, we zullen het nooit weten.
13 februari - 12:00u We hebben eindelijk de laatste eilanden van San Blas achter ons. Nog een 180 zeemijlen hebben we te gaan en het gaat traag, heel traag. We zitten in het gebied net voor het "deep blue". Straks gaat de oceaan van een diepte van 50m over naar een diepte van 3000m. Het is hier altijd een beetje rock 'n roll zegt de kapitein en de stromingen en golven remmen onze snelheid af. Anita maakt wat berekeningen aan de hand van de GPS. Als het zo blijft duren zal het hier niet rap gedaan zijn! Het is al donker voor we onze eerste maaltijd nemen. De zee is iets rustiger en er kan pasta gekookt worden. We zijn ondertussen in het "deep blue". Vijf mensen in een klein, nietig bootje door de donkere nacht, omgeven door een eindeloze gitzwarte zee. We volgen het ritme van de brede lange golven. De sterren en de maan verlichten ons en de schuimkoppen boven op de golven. Het gevoel is intens. Vrijheid, een soort van euforie, maar vooral respect voor haar, voor de zee. Respect voor de imense kracht die in haar schuil gaat.
De boodschap is begrepen. Chad en de kapitein drinken heel wat minder en de wachten verlopen rustig.
14 februari: Jammer, we hadden gehoopt valentijn in een van de meest romantische steden van Latijna America te kunnen vieren maar het lot heeft er anders over beslist. We zitten op een klein, ondertussen serieus onfris, bootje, in het midden van de Caraibische zee. Nergens is er land te bespeuren. Dus dromen we maar wat. Een douche, haren kammen , een etentje, lekker wijntje... Meer hoeft dat niet te zijn. Langzaam glijden de uren voorbij. Ik vis wat op tonijn maar echt lukken wil dat niet. Adam wordt stilaan tuureluut en Chad heeft last van de warmte. Hij wordt steeds nerveuzer en wil echt wel heel graag van deze boot af. Anita en ik hebben de eerste wacht. De wind neemt toe, de golven worden hoger en de schuimkoppen agressiever. De kapitein komt op het dek en kijkt bedenkelijk. Buiten het zeil wat te laten zakken is er niet veel dat kan gedaan worden. We krijgen de nodige instructies en het is terug aan ons. De zee gaat nu echt wild tekeer. Af en toe slaan de golven over het dek. Drijfnat zijn we maar we houden stand en blijven op post. We hellen helemaal naar rechts over. Je hoort het bootje kraken wanneer we tegen de golven aanknallen. De adrenaline jaagt door mijn lijf. This is life! Na onze wacht zit er niets anders op dan in het stinkende voorruim te slapen. Niet simpel maar het moet want binnen vier uur moeten we terug op. Tijdens onze tweede wacht neemt de wind in kracht af. De kapitien maakt wat berekeningen. Windkracht 8 hadden we en we zijn zo'n 30 zeemijl van koers afgeweken. We zijn dus nog niet thuis! Tegen de avond van de 15de februari zegt na de batterij ook de GPS foert. Adam die een ganse dag nodig heeft gehad om de rit van vanacht te verwerken is weer vertrokken. Hij vraagt of het nog erger kan. Oh ja hoor zegt de kapitein. Het was ooit zo erg dat zelfs de oven van het fornuis open vloog en al de inhoud er uitgeflikkerd werd. Ondanks het gejammer van Adam kan de kapitein zich concentreren en krijgt hij de GPS net voor het donker terug aan de praat.
De zon gaat onder met de nodige pracht en praal. Adam slaapt in de kajuit achteraan met open luik. We hopen dat het niet waar is, maar we voelen het. De zee maakt zich klaar voor een tweede concert. De instrumenten worden gestemd, de spanning stijgt. De dirigent tikt op zijn pupiter. Even wordt het stil. We voelen het, kijken naar mekaar. Met een kanjer van een golf barst de symphonie in "zee groot"  los. Over het dek, recht in de kajuit waar Adam ligt te slapen. Adam is meteen klaarwakker en drijfnat. Het duurt enkele seconden voor we hem horen jammeren... Dit concert is beter dan dat van gisteren. Heviger, intenser, echter. Gisteren was het generale repititie, vandaag is het de premiere... De lage noten brengen ons helemaal beneden in de golf. Er is enkel water rondom. De hoge noten brengen ons op de top. Dit is het moment dat je kan  kijken of er geen naar andere schepen in de buurt zijn.  Wanneer we even uit het ritme gaan knallen we met de voorsteven tegen de golf aan. Je hoort het kraken van de valse noot en schuim spat over het dek. De kapitein heeft de eerste wacht. Wij proberen wat te slapen in het voorruim. De muzikanten zijn in vorm. Het gaat er bijzonder hevig aan toe. Nog meer dan gisteren hellen we naar stuurboord over. Anita ligt rechts van me. Om haar niet te pletten lig ik op mijn zij. Mijn been in 90 graden over haar heen gebogen. Mijn knie en voet steunen tegen de wand. Met een hand hou ik me in balans. Ik moet wat slapen want straks heb ik wacht. Even voor het zover is word ik wakker in net dezelfde houding. Toch wel straf hoe het lichaam zich kan aanpassen aan de situatie denk ik. Tijdens onze wacht proberen we het concert van de zee te begrijpen, proberen we mee te gaan in het ritme. Soms lukt het. Soms niet en dan zijn we weer drijfnat. Ook na onze wacht gaan de muzikanten op volle kracht door. Adam is ondertussen tot hier gekropen en ligt in het andere bed. We proberen terug wat te slapen. De muzikanten spelen echt de ziel uit hun lijf. Plots hoor ik de kapitein roepen: "Hold on, impact!" Het is alsof het bootje uit het water wordt gelicht. Even zweven we over de golven heen en rammen dan die voor ons. De oven van het fornuis vliegt open en alle potten en pannen flikkeren tegen de grond... Ik hoor Adam zachtjes prevelen. Even ben ik ongerust. Maar dit bootje heeft al erger meegemaakt. Geen tijd om te piekeren. Slapen moeten we, krachten opdoen voor de volgende wacht straks.
Wanneer de zon aan de horizon verschijnt houden de muzikanten op. Alsof ze het zonlicht niet kunnen verdragen. We warmen onze lichamen terug op. Onze huid ziet wit, onze kleren zijn stijf van het zout. De huid op onze billen voelt als perkament . Ik ben trots. Trots op Anita. Geen kik heeft ze gegeven. Altijd was zij naast me. Altijd stonden we daar samen. Geen enkele keer zijn we ziek geworden. Vanaf nu zijn we "deep blue" sailers!
Langzaam dobberen we verder. En dan, het is al namiddag van deze 16de februari, is het zover. Land in zicht! Het is zoals in een film, dolblij zijn we.  Het duurt echter nog uren voor we in de haven zijn. Het is bijna donker eer het zover is. Chad en Adam zijn echt niet meer te houden. Wanneer ik de kapitein help met het opblazen van de dingy hoor ik iets sissen. Er zitten twee gaten in! Chad en Adam zijn een crise cardiac nabij. Anita en ik fixen de dingy met het reparatiemateriaal van ons slaapmatje. De kaptein vertrekt met onze paspoorten naar de immigartie. Zolang dit niet in orde is mogen we niet aan land. Een uurtje later komt hij terug en heeft versterking meegebracht. Met de dingy van een collega varen we naar wal. Eindelijk is het zover. Eindelijk kan Adam  land kussen (wat hij ook doet). Zuid-Amerikaans land. Het land van de koloniale parel van de Caraiben.

¡Bienvenidos a Cartagena amigos!