Reisverhaal «How we became blue water sailers and ... Part III»

Het jaar van de zomer: deel 1 | Panama | 0 Reacties 10 Februari 2008 - Laatste Aanpassing 25 Augustus 2010

08 februari - 08.00u:: De romantiek - het geluid van de zacht kabbelende golfjes tegen de romp van het bootje, de kraakgeluidjes en de fonkelende sterren die over ons waken door het open luik - smelt weg met de komst van de zon. Het lijkt hier wel een of andere reclame voor bakboter. 'Tarona, bakt en braad nog beter!' Ook de geur van de diesel is intenser naarmate het warmer wordt. We proberen onze ruggegraat terug wat in de juiste richting te wringen en kruipen op het dek. De kapitein laat ons weten dat we alle tijd hebben omdat we pas vanmiddag terug zullen vertrekken. Als alles goed gaat komen we dan tegen de ochtend in San Blas aan. Nat en ik zwemmen naar het eilandje in de buurt. Na een klein half uurtje zwemmen (het is altijd wat verder dan je denkt) zijn we de enige levende zielen op dit onbewoonde stukje land in de zee. We kuieren wat rond, bekijken de restanten van het voormalige onderzoekcentrum en zoeken de aapjes. Blijkbaar zijn ze vandaag niet thuis. Eenmaal terug op de boot varen we met de dingy van een bevriende kapitein (onze kapitein is te lui om de eigen dingy op te blazen) naar het vaste land en hangen daar wat rond. Chad en de kapitein slaan nog wat extra drank in. Die gaan zeker niet van de dorst omkomen... We maken een lekkere salade. Onze maag moet goed vol zijn want we gaan zo meteen de volle zee op. Er zijn problemen met de batterij, waardoor we zuinig met de electriciteit moeten omspringen. Heeft wel het grote voordeel dat de DVD speler af moet en BoneyM de mond wordt gesnoerd. Nadeel is dan weer dat de kapitein met de regelmaat van een klok zelf begint te zingen. Ondanks het feit dat hij dit nu al zo vaak heeft gehoord geraakt hij niet verder dan de eerste twee regeles van 'Rivers of Babylon'. Hij probeert ons de rest te laten zingen maar het enthousiasme is zeer matig. Zeker bij Adam, die ondertussen terug van kleur is veranderd (lijkt wel een kameleon). Langzaam maar zeker nemen de golven ons mee richting San Blas. Chad en de kapitein zorgen ervoor dat ze niet uitdrogen. Wij genieten van de zon, de wind, de zee, het gevoel en kijken uit naar dolfijnen. Adam, die zucht en kreunt met de nodige typische Amerikaanse dramatiek. Maar eigenlijk valt het nog wel mee denk ik. Bij de minste afleiding is zijn zeeziekte weer verdwenen. Later op de dag worden de golven rustiger. De kapitein vraagt voor de tiende keer: "Are you having fun?" Ja hoor, absoluut. Als beloning krijgen we nog eens de eerste twee regels van 'Rivers of... Hij herhaalt ook nog eens dat backpackers toch zoveel stuk maken op zijn boot en dat ze vanaf nu ervoor moeten betalen als het zover is. Ja, ja, dat weten we ondertussen... Het is ook niet moeilijk denk ik nog. Alle onderdelen op dit bootje zien eruit alsof ze elk moment kunnen verpulveren. Ok, dit is er misschien wat over, maar toch, nieuw kan je het zeker niet noemen...
Na het avondmaal krijgen we onze instructies betreffende de wacht. Die loopt van 20u tot 08u. Twee uur op en vier uur af. De kapitein neemt de eerste, wij de tweede (van 22u tot 24u),  Chad en Adam de derde en zo verder. Onze opdracht bestaat erin: Ten eerste, de juiste koers te controleren (en te houden) op het kompas en te vergelijken met de GPS. Ten tweede moeten we uitkijken voor eilanden en riffen rechts van ons. In het slechtste geval zijn ze recht voor ons... Ten derde, uitkijken naar andere schepen. De grote jongens (containerschepen bv.) voor en links van ons. De kleintjes (die waarschijnlijk toch altijd nog groter zullen zijn dan wij) kunnen van overal komen. Aan de lichten (hoogte en kleur) kan je zien of ze op je afkomen of niet. En last but not least, zwarte scherp omlijnde wolken met een ongelooflijk slecht karakter. Als je die ziet, meteen de kapitein verwittigen want de Tarona heeft al eens een mast verloren door deze jongens. Ook wanneer er iets is dat je niet begrijpt of kent, meteen de kapitein inlichten. Slik... 
De kapitein slaapt in het bed waar wij gisteren lagen, dus nemen wij het grote bed in de kajuit vooraan. Het is hier warm, het ruikt muf en niet alleen de vloer maar ook het bed (lees zetel) voelt klam aan. Met al dat zout in de vezels kan je hier niets droog houden. Knop in je hoofd omdraaien is de enige remedie... Van slapen komt echter niet zo veel in huis want die knop in mijn hoofd springt regelmatig terug naar de 'volle bewustzijn' stand en mijn gedachten zijn bij de wacht die er zit aan te komen. Riffen, eilanden, schepen, boze wolken, juiste koers houden... Als dat maar goed komt. Het is bijna 22u en omdat we toch wakker zijn gaan Nat en ik al naar het dek om de wacht van de kapitein over te nemen. "Er moet altijd iemand wakker zijn!" hoor ik hem nog zeggen. En wie ligt er daar te slapen...? Kapitein Perr! Wanneer Nat hem zacht een duwtje geeft om hem te wekken schrikt hij zich rot.  ¿Que pasa? roept hij, en zijn vuist is meteen in positie om uit te halen. Door de bruukse beweging echter, kantelt hij van het bankje. Hij staat recht, geeft met een uitgestreken, er is niets gebeurd, gezicht de koers- en andere instructies en gaat slapen.
En daar zitten we dan met ons tweetjes. Het roer in de hand, onze blik gericht op kompas, GPS, riffen, eilanden, schepen en donkere wolken. Al eens naar de wolken gekeken 's nachts? Die zijn dus vrijwel allemaal donker... Er gaan twee spannende uren voorbij. Er is niets dat aan onze aandacht ontsnapt. Elk schip, elke wolk wordt geïnspecteerd, gewikt en gewogen. Het is een vreemde wereld vol bedreiging maar het heeft iets. Eigenlijk vinden we dit zalig.
Omdat we te snel gaan neemt de kapitein op een bepaal moment de wacht over van Chad en Adam. Vanwege de riffen is het veel te gevaarlijk om in het donker de eilandengroep binnen te varen en zit er niets anders op dan wat rondjes te draaien. En dan zien we de zon opkomen boven San Blas. Dit is onbeschrijflijk mooi! Kuna Yala, het land van de fiere, trotse, sterke Kuna indianen. Naast een strook vaste land hebben ze een vierhonderd eilanden, volledig in eigen beheer. Paradijslijke eilanden. Eilanden die je normaal alleen in een film ziet... (hé, zou een titel van een liedje kunnen zijn). Parelwitte stranden, palmbomen vol met cocosnoten, enkele hutjes, en dit alles omgeven door een turquoise zee. De kapitien geeft mij het roer en de eer om ons door de beruchte riffen te navigeren tot vlak voor het eiland Chichimea (of zoiets). We wachten niet tot de kapitein zin heeft om de dingy op te blazen, duiken het water in en zwemmen naar het eiland. Er leven een drietal families in diverse hutjes. Heel groot is het eiland niet want na een half uurtje traag slenteren zijn we volledig rond. Terug op de boot laat de kapitein ons weten dat er vanavond een vuur zal zijn op het strand. Hij zal ons trakteren op kreeft en we gaan feesten, samen met de indianen. Dit zien we helemaal zitten en onze kapitein stijgt meteen terug enkele treden op de 'sympathie ladder'. We zwemmen nog eens terug naar het eiland en hangen er wat rond. We eten vers gebakken, overheerlijk cocosbrood. Ongelooflijk hoe ze het hier allemaal voor mekaar krijgen. Tegen de avond gaan we terug naar de boot om met onze laatste groenten, broodjes te maken. Van die kreeft is dus niets in huis gekomen, maar het vuur op het strand gaat wel door en we mogen op het eiland blijven slapen. Een bevriende zweedse kapitiein (een bekende journalist en schrijver deze keer) neemt ons en onze spulletjes met zijn dingy naar het eiland. Het is een bijzondere ervaring. De indianen zijn erg vriendelijk en tonen ons alles wat ze hebben (wat niet zo heel veel is natuurlijk). De keukenhut en de slaaphut. Zeven hangmatten op een rij. De hele familie slaapt in dezelfde ruimte. Het vuur op het strand, de zee en de sterren. De stemmen, engels, zweeds, spaans en Kuna, alles door elkaar. De geuren en de kleuren. Het is een bijzondere avond. Minpunt is onze kapitein. Die heeft de jacht geopend op een  jonge Kuna vrouw en het lukt hem blijkbaar ook nog om haar te versieren. Wij vinden het maar niets (ze is echt heel jong) maar zij en de andere bewoners vinden het blijkbaar OK.
En die nacht slapen we in een hutje, een indianen hutje onder de palmbomen. Op San Blas in de Caraïbische zee... Veel romantischer kan het toch niet worden, niet?
De volgende dag laat de kapitein ons weten dat we nog een dag langer zullen blijven vanwege de sterke wind. Ja dat zal wel, denken we. Hij wil gewoon de jacht verder zetten. Het doet de sfeer en het vertrouwen niet echt goed maar later op de dag zijn er twee gebeurtenissen die het tij weer doen keren. Ten eerste komen er vissers langs en onze kapitein trakteert ons op vers gevangen vis die door de Kuna indianen wordt gebakken. Zonder overdrijven, dit is de lekkerste vis die ik ooit gegeten heb. Ten tweede heeft onze kapitein bot gevangen. Nee eigenlijk niet, hij heeft de eerste prijs gewonnen. We horen hem op een bepaald moment aan de chef van het eiland vragen of er niets kan geregeld worden met de Kuna meisje. We vinden het walgelijk maar dan horen we de chef zeggen: "But capitain, she is no woman, she is a man. They fooled you!" Alle indianen barsten uit van het lachen. De kapitein niet echt... Wij wel, met onze rug gekeerd, zodat hij het niet kan zien. Achteraf komen we te weten dat homoseksualiteit of transexueel gedrag heel gewoon is in deze gemeenschap.
Die nacht slapen Chad en Adam ook in de hut. Chad heeft er zijn eenpersoonstentje gezet. Hij moet ze weer zien vliegen hebben die nacht, want 's morgens vinden we hem met tent en al drie meter verder tegen het poortje van de hut. De tent ligt onderste boven. Hij ligt er nog in met de alu stokken onder hem en het grondzeil boven hem... Dit verklaart meteen ook de vreemde geluiden die we deze nacht hoorden. De kapitein ziet er niet gelukkig uit. Hij laat ons weten dat we vandaag zullen vertrekken richting El Porvenir. De wind is blijkbaar geen probleem meer... 
De sfeer is omgeslagen, misschien waren Chads dromen een voorbode want vanaf nu gaat het verhaal een heel andere kant uit... 

naar « How we became blue water sailers and ... Finale »