Reisverhaal «It's A Jungle Out There -part II - Pacaya Samiria »

Het jaar van de zomer: deel 2 | Peru | 1 Reacties 20 September 2008 - Laatste Aanpassing 04 Mei 2011

San Martin de Tipishca slaapt. Het is donker en stil in de hutjes. Wij zitten nog even aan de oever van de rivier. In het door wolken gefilterde licht van de maan zien we mosselplantjes op de río Samiria voorbijdrijven. Ik pik er willekeurig enkele uit en kijk ze na. Volg met mijn blik een klein stukje van hun lange reis tot ze in de duisternis verdwijnen. Achter ons, in het groen, het eeuwige getsjirp van de krekels. Voor ons, in het water, horen we af en toe de adem van een dolfijn wanneer ze de gebruikte lucht door haar spuitgat perst. Bijna geluidloos peddelt een indiaan in zijn kleine kano voorbij. Het wolkendek opent en zilveren stralen verlichten de rivier. We kijken naar de hemel. Volle maan. Perfect !!

Omdat dolfijnen er altijd heel vroeg bij zijn komt Carlos ons iets na zonsopgang wekken. We varen naar een plaats waar een kleine rivier samenvloeit met de río Samiria. Ook de dolfijnen zijn op deze vroege afspraak. Roze en grijze. Onvoorspelbaar duiken ze op, soms wat verder weg, dan weer dichtbij de boot maar meestal net buiten het oog van de camera.
Na het ontbijt worden de laatste spulletjes in de kano geladen en zijn we vertrekkensklaar. Met z'n vieren. Onze gidsen Ormenio en Miguel en wij twee. Honderden donkere aalscholvers vliegen op vanuit de groene eilandjes van waterplanten. Vanuit een boom volgt een roofvogel (mama vieja) ons doen en laten. Een dolfijn maakt me gelukkig wanneer ze zich met een sierlijke sprong even helemaal bloot geeft. Na een uurtje varen gaan we aan wal en slaan ons kamp op. Een plastic zeil en een tentje moeten volstaan. Terwijl Ormenio en Miguel een vuurtje maken om het almuerzo te bereiden zoeken wij een goed plaatsje voor onze hangmat. Onze rijst met vis ligt maar goed en wel op ons bord wanneer het begint te regenen. Tja, ze noemen het niet voor niets regenwoud natuurlijk. En omdat de regengoden het menen zien we de wandeling naar een nabij gelegen lagune langs onze neus voorbij gaan. In plaats daarvan luisteren we naar de verhalen van Ormenio. Over dolfijnen die soms mens worden. De roze bijvoorbeeld kunnen in gringos veranderen. Er zijn er ook die heel mooi kunnen zingen en de gedaante van een beeldschone vrouw aannemen. 's Nachts verleidt ze de vissers en voert hen mee naar de bodem van de rivier. Of Chulla-Chaqui, een geest die in de grote oude bomen woont. Soms lijkt hij als twee druppels water op je makker en lokt je diep in het woud. Wanneer je de weg terug niet meer weet laat hij je achter. Ormenio's stem zweeft weg naar de achtergrond en mengt zich met het doffe getik van de regendruppels op het dichte bladerdek, met de zoete geur van de sigaar gemaakt van tabak uit de jungle, de zacht volle indruk die de rum op mijn tong achterlaat, de door vuurvliegjes gecreëerde lichtpuntjes in duisternis van de nacht en smelten samen tot één intens gevoel. Ik ben blij dat ik terug ben in de jungle. Ik verheug me op de nacht.
We hebben pango als ontbijt. Een heel erg gezouten vis, gekookt met plantano en ajuin. Nadien ruimen we het kamp op en zorgen ervoor dat we geen sporen nalaten. Met de peque peque varen we naar onze volgende bestemming. IJsvogels duiken pijlsnel het water in om er een fractie later met een visje in hun scherpe bek weer uit te vliegen.

Het aantal reigers is niet te tellen. Onze gidsen hebben iets gezien hoog in de bomen. We gaan aan wal en banen ons een weg doorheen de jonge palmboompjes en lianen. In de kruin van de boom verplaatst een luiaard zich met een voorzichtige traagheid, zijn naam waardig. Eenmaal terug in de boot eisen de blauwgele ara's (Ara ararauna) met hun geschreeuw alle aandacht op. Als in een air show vliegen ze in formatie hoog boven ons. Wat een prachtige vogels zijn dit toch. Ze kiezen een grote boom als landingsplaats uit. Iets verder zitten een viertal toekans. Telkens wanneer we even halt houden om weer iets moois te bekijken komen de dolfijnen even dag zeggen. Onze gidsen zijn zichtbaar blij. We hebben veel geluk zeggen ze want het is zeker niet altijd het geval dat er zoveel dieren te zien zijn. Hun woorden zijn nog niet koud of even later krijgen we een familie bruinrode brulapen te zien en enkele monos negro. De weergoden vinden dat het nu wel genoeg geweest is en sturen een buitje op ons af. Nou ja, een buitje... Net op tijd kunnen we een plastic zeil over het bootje spannen. Het regent zoals het hoort in het Amazone regenwoud. Het valt er met bakken uit. Nat en ik blijven redelijk droog maar Ormenio en Miguel worden drijfnat. Pas rond een uur of drie, net voor we bij het PV2-Tacshacocha parkwachterstation aankomen, is al het water in de wolken op. We registreren ons en varen een stukje verder. De rivier maakt hier een scherpe bocht en het is er een stuk dieper. Een plaats waar dolfijnen verzot op zijn. We dobberen er rond terwijl tientallen dolfijnen om ons heen zwemmen. Met bubbels in het water, kleine fonteintjes van lucht en waternevel en sierlijke sprongetjes, tonen ze hun aanwezigheid. We nemen een klein zijriviertje en rond een uur of vier komen we aan op onze definitieve kampplaats. Hoewel het erg vochtig is slagen de mannen erin om in geen tijd een vuurtje te maken. Roerei met rijst en gebakken banaan. We hangen onze hangmat tussen de bomen en nemen onze nieuwe thuis in ons op.

Wanneer de nacht haar donkere deken over het woud heeft uitgespreid en de nachtdieren ontwaken, peddelen we bijna geruisloos door het warme donkere water. Vrijwel meteen vinden we wat we zoeken. Met de zaklantaarn vangen we de rode oogjes van alligators en krokodillen. We roeien tot vlak bij deze voorhistorische beesten. Met de lens van de camera naderen we tot op enkele tientallen centimeters van zwarte- en  witte alligators en nog een andere die zij een diringdiring noemen. Deze laatste is een stuk agressiever en moet iets omzichtiger benaderd worden. We worden stapelverliefd op de kleine groen kikkertjes die tussen de mosselplantjes leven. Ze zien er niet alleen schattig uit maar maken ook nog grappige geluidjes en zijn helemaal niet bang van ons. Langs de oever lichten duizenden vuurvliegjes op. Om beurten, ritmisch met fluogroene lichtpuntjes. Het lijkt wel of er wegenwerken aan de gang zijn . Ook tussen de mosselplantjes zien we duizenden piepkleine lichtjes. Van kleine lichtgevende spinnetjes zo blijkt.
Wat een bijzondere wereld toch. De temperatuur is zalig en aangezien de muggen vanavond zo vriendelijk zijn om niet massaal ons bloed te zuigen kunnen we er extra van genieten. Wij hebben al lang geen flauw idee meer waar we zijn. Gelukkig weten onze gidsen feilloos de weg terug.
Wanneer we na een diepe slaap 's ochtends ontwaken zijn Ormenio en Miguel al ons ontbijt aan het vissen. Het duurt geen twee minuten of Nat staat ook aan de waterkant. Na enkele seconden al hangt de eerste piranha aan de haak te bengelen. Bij mij duurt het wat langer maar ik slaag er uiteindelijk in om er twee te vangen. Ontbijt menu: rijst, gebakken banaan en gebakken piranha. Nadien schuiven we onze voeten in de rubberlaarzen en gaan op pad. De Amazone jungle is dichter begroeid en vochtiger dan de meer zuidelijke Boliviaanse Madidi jungle. De bomen zijn indrukwekkend. Verderop in het park staan zelfs nog grotere komen we van Ormenio te weten. Hier zijn regelmatig illegale houthakkers ijverig bezig deze reuzen neer te halen. En het is menens. Jaarlijks wordt er een herdenkingsplechtigheid gehouden voor de drie parkwachters die vermoord zijn door deze criminelen. Vorig jaar heeft men het leger ingeschakeld en nu de meesten van hen achter de tralies zitten is de situatie (voorlopig) beter. De vernielingen die ze hebben aangericht zijn nog wel pijnlijk zichtbaar. Het zonnetje schijnt, de aapjes laten zich zien en we komen weer heel wat te weten over de helende krachten van al dat groen om ons heen. Uit een vrucht die ver familie is van de kokosnoot weet Miguel een dikke worm (suri) los te peuteren. Ormenio toont hoe het moet. Bijt het kopje eraf en zuigt het wriemelende beestje leeg. Ik pas ervoor. Nat is zoals steeds wel te vinden voor een nieuw hummig culinair avontuur en waagt zich eraan. "Proeft naar kokosnoot" zegt hij met opgeluchte verbazing. "Klopt" zegt Miguel, "het enige wat deze beestjes eten is het naar kokos smakende vruchtvlees, en daar proeven ze dan ook naar". "Gebakken wil ik ze wel" zeg ik en prompt beginnen onze gidsen aan een zoektocht. De oogst is veel beter dan ik had gehoopt...
Wanneer we bij het kamp aankomen hebben we weer mazzel. Een vijftal reuzenotters zwemmen langzaam voorbij. Wanneer ze ons horen richten vijf hoofdjes als een telescoop zich op vanuit het water en maken ze zich uit de voeten. Miguel heeft palmito voor ons bereid. Versere palmharten zijn echt niet mogelijk. Kleine aapjes met een hoofdje dat een beetje op dat van een leeuw gelijkt (daarom het ze Leoncitos) komen, curieus als ze zijn, iets dichterbij. Na de gebruikelijke siesta stappen we het bootje in en varen verder het zijriviertje op. Plots verdwijnen de immer aanwezige groene wanden naast ons weg en ontsluiert zich een pracht van een lagune. Atun Cocha is de naam en het is adembenemend mooi. Het plotse gevoel van ruimtelijkheid heeft iets bevrijdend. Nu pas besef ik hoe gesloten de wereld van de jungle wel is. Duizenden vogels staan met hun lange benen in het ranke groen. Het water glinstert in de zon. Zachtjes pruttelen we verder. Eerst nog zigzaggend langsheen de groene waterweilandjes. Dan vrij over de riante waterplas in het midden van deze cocha. De motor zwijgt en we dobberen rond. Het meer en het zachte tropisch briesje bepalen waarheen. Wanneer de zon haar laatste afdaling inzet en de kleuren op haar schilderspalet mengt wensen we zonder woorden dat dit moment eeuwig zou kunnen duren. Ik neem foto's terwijl Nat vist. Onze twee indiaanse broeders hebben zich gemakkelijk geïnstalleerd en genieten van de avondzon en van ons omdat ze zien dat wij het ook doen. Wanneer we terug varen is de zon achter de horizon verdwenen en heeft ze er vandaag voor gekozen om het water te flatteren met pasteltinten van zacht ultramarijn en zacht rood. Na het cena (avondeten), waar uiteraard verse vis niet op ontbreekt, varen we terug naar de lagune. Deze keer is het de grote oranje maan die, terwijl ze zich langzaam losmaakt van het silhouet van het woud aan de waterrand in de verte, de magische sfeer ontluikt. Het water is een en al leven. Nog meer krokodillen dan gisteren en honderden kikkertjes. In het licht van de zaklantaarn zien we grote vissen (arahuana) vrijwel roerloos een dutje doen. Aan dit idyllische moment komt echter, vooral voor de vis, een abrubt einde wanneer de drietand speer van Ormenio hem doorboort. Nog twee broertjes of zusjes, dat is moeilijk te bepalen bij een vis, ondergaan hetzelfde lot. We zullen in elk geval geen honger lijden morgen. Terwijl lang gerekte nevelslierten flirten met de ronde vorm van de maan varen we terug. Een vallende ster toont ons welke richting we uit moeten.
Wel, die arahuana is echt heel lekker. Hij gaat perfect samen met de zoete banaan die ook op het ontbijt menu staat. Er staat vandaag weer een wandeling op het programma. Blijkbaar is het "de dag van de aap" want we komen er heel wat tegen. Een grote groep squirrel monkey's en grote donkere huapos die hoog in de boom smikkelen en smullen van kokosachtige vruchten. Wanneer er eentje vlak naast Nat's hoofd suist en tegen de grond smakt, is het tijd om ons uit de voeten te maken. In het dichte struikgewas schrikt een hertje op en verdwijnt met een flits de rimboe in. Op een boomstam aan de waterkant vertelt Ormenio hoe bezorgt hij is over de toekomst van zijn land en van zijn jungle. Hij vertelt ons over Alan García, zijn president, die uitverkoop houdt en toelaat dat grote westerse multinationals al het goede van het woud achteroverdrukken. De kans bestaat zelfs dat hier in het reservaat naar olie zal geboord worden. Met wat we uit andere bronnen vernomen hebben vrees ik dat Ormenio's bezorgdheid wel eens heel terecht zou kunnen zijn... Reden temeer dus om van al dit moois te genieten (nu het nog kan). Na het middageten varen we voor een laatste keer naar de lagune. Omhelzen er de gigantische lupuna, de grootste boom uit het Amazone oerwoud en bereid Ormenio een oranje sapje voor het gezwollen oog van Nat nadat een of ander steekbeest een injectief bezoekje heeft gebracht. Omdat ik zo gek van ze ben varen we terug naar de plaats waar de dolfijnen hun speeluurtje hebben. De lucht kleurt al rood en nadat enkele tuimelaars ons goede nacht komen wensen zetten we ons neer in het warme zand van een klein strandje waar schildpadden hun eieren komen leggen. Wanneer in de hemel het rood wordt vervangen door pruisischblauw varen we terug naar ons kamp. We luisteren, praten, drinken het laatste restje rum.

Wanneer de nieuwe dag aanbreekt is het tijd om afscheid te nemen. Alsof de dieren het weten dat het waarschijnlijk heel lang zal duren voor ze ons nog eens terug zullen zien zijn ze extra lief en tonen zich een laatste keer. Na meer dan zes uur varen worden we in San Martin begroet door Manuel. Rond een uur of drie stappen we voor de laatste keer in de peque peque, wuiven naar de mensen aan de oever en varen naar de río Marañon. In het dorpje Leoncio Prado wachten we op een bankje op de Eduardo II die de dag voordien uit Iquitos is vertrokken en op weg is naar Yurimaguas. Ormenio en Miguel blijven bij ons tot, met enkele uren vertraging, in de verte het grote zoeklicht van de boot al zwaaiend over het wateroppervlak een veilige doortocht zoekt. We klauteren vanuit de wiebelende peque peque over de ijzeren borstwering en kopen een ticket. Pas wanneer we dit op zak hebben verlaten, waarschijnlijk voorgoed, Ormenio en Miguel ons. De Peruviaanse Eduardo II is van een heel ander kaliber dan de Braziliaanse Montiero. Hoe het allemaal in zijn werk gaat zullen we morgen wel uitvissen. Terwijl vele ons, 'vreemde eenden in de bijt', nauwlettend gadeslaan hangen wij onze hangmat op aan de roestige ijzeren buizen. We wroeten tot we onze draai gevonden hebben, stoppen oordopjes diep in onze oren en zijn klaar voor een nieuwe reis doorheen de stille donkere nacht...
Nu ja, zo stil en donker was het nu ook weer niet op de Eduardo II


 

 

 

 

 

Fotoalbums van Peru

Van de woestijn naar de jungle (20)

11 Oktober 2013 | On The Road up North | Peru | Laatste Aanpassing 26 Oktober 2013

  • Peru - 10092013 - Chachapoyas (onderweg naar) - DS
  • Peru - 10092013 - Chachapoyas (onderweg naar) - DS
  • Peru - 10122013 - Santa tomas - DSC 0028
  • Peru - 10082013 - Balsa (onderweg naar) - DSC 0885

Cordillera Blanca - Cañon del Pato (13)

03 Oktober 2013 | On The Road up North | Peru | Laatste Aanpassing 19 Oktober 2013

  • Peru - 10042013 - Canon del Pato - IMG 5289
  • Peru - 10032013 - Huaraz (onderweg naar) - DSC 078
  • Peru - 10042013 - Canon del Pato - DSC 0812
  • Peru - 10032013 - Huaraz (onderweg naar) - DSC 077

Peru - La Carretera Transoceanica (deel 2) (23)

29 September 2013 | On The Road up North | Peru | Laatste Aanpassing 28 Oktober 2013

  • Peru - 09272013 - RN de Paracas - DSC 0640
  • Peru - 09222013 - Moray - IMG 4537
  • Peru - 09282013 - RN de Paracas - DSC 0650
  • Peru - 09222013 - Salinas Maras - DSC 1123

Peru - Cuzco (14)

21 September 2013 | On The Road up North | Peru | Laatste Aanpassing 16 Oktober 2013

  • Peru - 09212013 - Cuzco - DSC 0934-001
  • Peru - 09212013 - Cuzco - DSC 0955-001
  • Peru - 09212013 - Cuzco - DSC 0892-001
  • Peru - 09212013 - Cuzco - DSC 0905

Peru - La Carretera Transoceanica (32)

13 September 2013 | On The Road up North | Peru | Laatste Aanpassing 15 September 2013

  • Peru - 09112013 - Puerto Maldonado - DSC  0601
  • Peru - 09142013 - Cuzco (onderweg naar) - DSC 0674
  • Peru - 09142013 - Cuzco (onderweg naar) - IMG 4345
  • Peru - 09142013 - Cuzco (onderweg naar) - DSC 0697

Peru 16-26 (11)

12 Oktober 2008 | Het jaar van de zomer: deel 2 | Peru | Laatste Aanpassing 23 Mei 2011

  • Cusco
  • Pacaya Samiria
  • Machu Picchu
  • Puerto Bermúdez

Peru 1-15 (15)

12 Oktober 2008 | Het jaar van de zomer: deel 1 | Peru | Laatste Aanpassing 23 Mei 2011

  • Chachapoyas - Valle Belén
  • Chachapoyas - La Ciudad de los Andes, El Gran Vila
  • Pacaya Samiria
  • Iquitos - Pilpintuwasi

 

Plaats een Reactie

Jenny Dejager Foto's creëren raakpunten met iets wat er eerder nog niet was ... Geplaatst op 05 April 2013

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking