Nat & Anita Profiel
Laatste Aanpassing 29 December 2013
Once in a lifetime? No way!
In oktober 2010 beslisten we om (opnieuw) ‘los te laten’ en de wereld te verkennen.
We degusteerden Aziatische culturen. Penetreerden tot diep in de oerwouden van Borneo. Zwierven over de oneindige steppe van Mongolië en lieten ons meeslepen door eeuwenoude ritmes van mens en dier in Zuidelijk Afrika.
Om dan terug te keren naar onze eerste liefde, Latijns Amerika. Waar we verzeilden in een stormachtig avontuur op de Caribische zee, dat ons van Honduras naar Panama bracht.
Wijselijk besloten we om onze tocht op vier wielen verder te zetten. In 2012, op de dag dat de herfst/lente begon, kochten we in Chili een oranje hippie busje. We doopten haar ‘Beso del Sol’ en reden dapper het avontuur tegemoet.
Een indrukwekkende verzameling herinneringen, anekdotes, en verhalen hebben we ondertussen vergaard en in onze ziel bewaard.
Het eerste deel van onze zwerftocht kreeg de naam
“Het jaar van de glimlach”. Met Bangkok als centrale hub verkende we Zuidoost Azië.
We doorkruisten Laos van midden naar Zuid, van West naar Oost, van jut naar haar, van beneden naar boven. Met alles wat de naam vervoermiddel wel en niet waardig was. Vanaf we beslist hadden om 'los te laten', kreeg de 'tijd' een andere dimensie en we bleven er dan ook zoland we er zin in hadden. Tachtig dagen meer bepaald.
Een rijke oogst aan bijzondere ontmoetingen waarvan we de herinneringen voor altijd in ons hart zullen dragen.
Aan de Akha’s bijvoorbeeld. Helemaal in het Noorden nabij de grens met China. Na twee dagen stappen en hard labeur bereikten we het bergdorpje Ban Peryenxangkao en mochten er even binnentreden in hun geheimzinnige wereld.
In een verre uithoek in het Zuidoosten liepen we Lou tegen het lijf. Ongetwijfeld de kranigste en dapperste backpacker die België rijk is. Elke winter verlaat hij zijn thuis en trekt de wijde wereld in. Niets bijzonders hoor ik u zeggen? Ook niet als je weet dat hij 85 lentes jong is?
Birma schudde ons emotioneel door mekaar. Schitterende schoonheid van duizenden gouden pagodes waar je helemaal stil van wordt, versus diep geworteld kwaad en onrecht dat je bloed laat koken.
Ongewild kwamen we in oorlogsgebied terecht en moesten in de obscuriteit van de nacht een veilig onderkomen vinden. Nooit zullen we de angst vergeten die in hun ogen te lezen stond.
Magische momenten in de tempels van Angkor Wat in Cambodja, toen we het voor mekaar kregen om na sluitingstijd de Bayon tempel te betreden en alleen wij twee mochten beleven hoe het edele licht van de rijzende volle maan langzaam de tweehonderd in steen gehouwen hoofden van Lokésvara als het ware tot leven bracht. Terwijl van heel ver weg, de door de wind gedragen mystieke gezangen van boeddhistische monniken langzaam hun weg naar de hemel vonden.
Puur natuur dan weer in Borneo, waar we zonder gids de stomende oerwouden van Bako indoken. Euforie op de top, na de klim naar de beruchte Pinnacles in Gunung Mulu. En de Orang-oetangs natuurlijk. Man man man wat werden we daar stilletjes van.
Aangezien we geen echt ‘(reis)plan’ hebben en het toeval alle kansen krijgt zaten we voor we het goed en wel beseften op een Chinese nachtbus die ons van Beijing naar de grens met Mongolië reed. Een overvolle trein tufte ons en duizenden op feest beluste, stoere, onwrikbare Mongolen naar Ulaanbaatar, net op tijd voor hun Naadam-festival.
Hetzelfde (of een ander) toeval verenigde vijf Belgen (Martine, Kris, Lander en wij twee), één Britse (Jenny) en een Russische UAZ-452 (4X4 minibus), voor een tocht van 20 dagen doorheen een van de laatste wildernissen op deze aarde en smeedde vriendschapsbanden van Mongoolse makelij.
Afrika drong tot diep door in ziel, lijf en leden. Mozambique, Malawi, Zambia, bereisd met openbaar vervoer. In overvolle bussen, eenzaam geprangd tussen zwetende donkere lijven terwijl de immer aanwezige stoffige armoede langzaam langszij schoof. Diep respect voor de - ondanks alles – trotse en in felle kleuren gewade krijgers van dit door het Westen vergruisde en ontwrichte continent.
Zwemmen met de walvishaai. Volle maan boven Lake Malawi. Het gedonder van de Victoria falls. Botswana, Namibië, Zuid-Afrika. In ons tentje luisterend naar het nachtelijk gebrul van de ‘Koning’, grazende nijlpaarden en voetstappen van olifanten enkele meters van ons vandaan. Door en over de Okavango Delta. De onaardse schoonheid van de Sossusvlei in de Namib woestijn. Heerlijk genieten van een goed glas wijn…
“A taste of Afrika”
Vervolgens naar de Maya’s in Mexico. We zagen er de bewuste kalender en waren er gerust in.
“Het jaar van 260 dagen” zou hoogstwaarschijnlijk niet het laatste worden.
Op de Islas de la Bahía in Honduras vonden we niet alleen romantiek maar ook een op een paal gespijkerde annonce van een kapitein, op zoek naar nog twee bemanningsleden voor een zeiltocht naar Panama. Enkele dagen later werden we door schipper Clive Hamman ingelijfd als crewmembers van de legendarische Chinese junk, The Nuthin Wong. Twaalf dagen lang braveerden we de natuurelementen, averij en zelfs piraterij…
Hoog tijd voor een totaal andere aanpak. Op naar Santiago de Chile. We kwamen, zagen en kochten er een busje. De start van een hippie appelsien oranje avontuur. De reis werd belangrijker dan de bestemming. Langs vulkanen en meren. Door de verzande wezenloosheid van de Atacama woestijn, over de Andes heen.
We moesten wennen aan haar eigenzinnige karakter. Stonden versteld van wat ze allemaal kon. Beseften uiteindelijk dat andere weggebruikers niet met hun lichten knipperden of naar ons zwaaiden omdat er iets mis was maar dat ze het deden, gewoon uit sympathie. Daar waar we eerst dachten te zullen moeten inboeten aan contact met de ‘locals’, werd het tegendeel bewezen. El Beso del Sol opende meer deuren dan we ooit hadden durven dromen.
We doorkruisten de Boliviaanse Altiplano, ontmoete onze ‘Mongoolse’ kameraden opnieuw en daalden af langs de flanken van de machtige La Cumbre, tot helemaal beneden, in de schoot van de Amazone.
Dan weer naar beneden, richting
"54° 48’ ZUID".
We trotseerden zand en keien van de legendarische Ruta 40 en van wat ongetwijfeld een van de mooiste routes in Zuid-Amerika is, de Carretera Austral.
In december 2012 bereikten we in Ushuaia, het ‘einde van de wereld’ nog net voor deze zogezegd zou vergaan.
Nog meer Zuid was uiteraard geen optie en Noord leek ons de enige logische keuze. Chile, Argentina, Paraguay, Bolivia, Brasil, Peru, Ecuador… Al meer dan 52.000 km onderweg.
“On The Road Up North”, naar… Alaska
2008:
el sueño - la idea - el proyecto - la realización
Op 28 december 2007 zijn we vertrokken voor een avontuur van 6 maanden in Latijns Amerika. Start en finish zijn bekend. Costa Rica waar we vorig jaar ons hart verloren hadden, als beginpunt. Sao Paulo in Brazilië als eindpunt. Aangezien de reis belangrijker is dan de bestemming is er geen 'echt' plan. Gevoel en toeval zullen de route bepalen.
Na een paar maanden reizen kwamen we tot de conclusie dat 6 maanden voor dit mooie continent veel te weinig was dus beslisten we om er een jaar van te maken. Gingen even een maand - voor vakantie - terug naar Belgie om dan weer aan ons avontuur te beginnen. Dit keer Venezuela als startpunt en Buenos Aires als eindpunt.
