Reisverhaal «Colombia»

Colombia | 0 Reacties 17 Juli 2007 - Laatste Aanpassing 25 Juli 2007

Haha Colombia, hier zijn we dan.  De gemakkelijkste grensovergang ooit tussen Ecuador en Colombia, niets control, hadden we eigenlijk helemaal anders verwacht gezien de gekende drugshandel en geschiedenis van het land Colombia.

Vanuit Pasto, op zichzelf niets speciaals, zijn we naar het Santuario de las Lajas geweest.  Schitterende neo-gothische kerk op enorm hoge zuilen-brug boven een rivier in een canyon gebouwd.  Wat een ligging.  Ook een soort bedevaartsoord, met op weg ernaartoe allerlei bedankjes aan de heilige virgen.  Het Lourdes van Zuid-Amerika.
Rond Pasto zijn we ook naar de laguna de la cocha geweest, een van de grootste en mooiste meren van Colombia.  Met een bootje zijn we naar het eiland 'La Corota' geweest, dit is beschermd als natuurgebied omwille van zijn dichtbegroeid bos en zijn flora.  Ook de sfeer in het dorpje aan het meer waar we logeerden, met de vele bootjes en bruggetjes en de kleurige huisjes was subliem, maar het weer viel tegen, regen regen en nog eens regen, en koud bovendien.  's Avonds forel gaan eten in een restaurantje, komt daar een gek koppel van Ecuador binnen, een 50-jarige business man uit Quito en zijn iets jongere hippievrouw waren een paar daagjes op vakantie en kwamen barbecuen in het restaurant, met rum erbij.  Te gek-gezellige avond gehad met hun.  De volgende morgen, terug met regen buiten, een hilarisch ontbijt gehad in hetzelfde restaurantje.  Hilarisch, op zijn zuid-amerikaans dus, nu eens ontbreekt een fruitsap voor iemand, de bestelde roereieren zijn nooit op tafel gekomen, we moesten het doen met één mes voor ons vieren, hebben zes keer om de boter moeten vragen, ze kwamen telkens met 2 broodjes per keer af,...  

We zijn dan met hun meegereden naar Pasto, waar we de bus hebben genomen naar Popayan, mét een Colombiaanse buschauffeur.  Vanaf de eerste second wisten we al dat we met een nerveuze chauffeur te doen hadden.  En het is er niet op gebeterd.  De uitzichten langs de panamericana waren schitterend, de weg enorm bochtig en ook met enorm diepe afgronden vlak naast de weg.  En onze chauffeur stak alles en iedereen voor, zelfs net voor een bocht zonder zicht op eventuele tegenliggers.  Waardoor we een drietal keren remmend net voor een tegenligger tot stilstand zijn gekomen.  En bijna alle passagiers zaten in een zakje te kotsen door de bochten in de weg en de snelheid van de chauffeur, wij hadden er gelukkig geen last van.  En in de Colombiaanse bussen staat ook telkens zoiets van 'deze bus is uitgerust met een alarm dat begint te piepen als de bus boven een snelheid van 60km/u gaat in de stad en boven 90 km/u op andere wegen.  Zijn er onregelmatigheden, verwittig dan de wegenpolitie, nr....'.  Maar je kunt het al raden he, dat draadje van het alarm was ontkoppeld (zoals trouwens in bijna alle volgende bussen die we genomen hebben, behalve in één bus waar het alarm constant zat te piepen).  

Popayan, de witte stad, gezellig rondlopen.  Rond Popayan naar San Juan geweest, zwavel hot springs, met afzettingen in alle kleuren, maar het was aan het reeeeegenen, de hele dag.  Nog ferm gewandeld, oa naar een waterval en een meer, dan jeep op om een eind verder te geraken in het droge, en verder nog langs weiden gewandeld naar thermas.  Deugddoend zo'n warm bad na een ganse dag in koud miezerig belgisch regenweer.  

In Silvia is er op dinsdag een heuse marktdag.  De Guambianos-Indianen komen er dan allerlei dingen verkopen, van patatten tot koffie tot varkens en paarden,...  De mannen in paarse rokken, de vrouwen met halskettingen van witte parels en wol aan het spinnen.  Nog heel authentiek, en niet op toeristen gericht, das eens wat anders dan markten in peru of ecuador.  
En dan in onze eerste chiva (typisch colombiaanse bus, open langs de zijkanten), mooi uitzicht, maar enorm stofferig én de uitlaatpijp ervan staat vooraan en net iets te laag waardoor bij het optrekken (en zo'n lokale bus zit vol lokalen die de bus om de 50 meter doen stoppen, dus moet hij veel optrekken) iedereen binnen zit te vergaan van alle uitlaatgassen.  

Dan nog via andere jeep, langs prachtige weg weeral, met veel landslides, naar Tierradentro, waardoor we helemaal molido (letterlijk: gemalen) daar zijn toegekomen, vergezeld van regenweer.  Tierradentro is een heel rustig dorpje, met verschillende prachtige archeologische sites met ondergrondse graven (uniek in Amerika), en het gebied is nu bewoond door de Paez-indianen. 
Na de musea te bezoeken, spraken we op de eerste site van onze wandeling met een man die paarden verhuurde (zonder gids).  Joehoe, meteen gereserveerd voor 's anderendaags.  En 's morgens om 9u stonden de paarden klaar voor ons hostal, en we konden vertrekken, wij tweetjes, zo'n vrijheid om zonder gids op stap te gaan.  We zijn met de paarden naar verschillende archeologische sites gewandeld, en voor de rest super veel en vlug gegaloppeerd naar Santa Rosa.  Galop, galop en nog eens galop.  De paarden en de rit waren subliem!
's Avonds kregen we nog ´prive' les in salsa, cumbia, merengue,... door twee Colombiaanse jongeren uit het dorp.  

Volgende stop was San Agustín, een andere plek vol archeologische vondsten.  Deze keer geen graven, maar enorm grote beelden uit steen gehouwen van de San Agustín cultuur (hoogtepunt tussen de 6de en de 14de eeuw voor christus).  De site was een ceremoniecentrum waar de lokalen hun doden begraafden en de beelden als bewakers naast de graven zetten.  Het archeologisch park met het bos vol beelden was echt de moeite.  Ook de avond met Carlos en onze hollandse vrienden (ze blijven ons achtervolgen) was exclusief.  En de volgende dag konden we terug gaan paardrijden, samen met Qui en Olaf, naar mooie uitzichtpunten en archeologische sites.  Veel klimmen en dalen, soms op een heel modderig het pad, en Qui haar paard was erger dan bambi on ice.  
We kwamen nog maar zelf van ons paard af, kwamen in het dorp aan, en er was groot feest aan de gang, ter ere van san juan of san pedro, met cabalgatas met wel honderden paarden, vele in paso fino, colombiaanse ruiters met hoeden en schoane leren broeken.  En hoe verder de avond vorderde, hoe zatter de ruiters op hun paard, amaai.  Ook een stierengevecht gezien.  Tis te zeggen, ik heb het gezien op de manier waarop ik een spannende film bekijk, met een half oog.  Want, moet je weten, de koeien waren enorm wild en de ronde hekken (de 'arena') heel amateuristisch en vlug in elkaar gestoken en als je 't mij vraagt ontzettend vlug omver of kapot te krijgen voor een woeste koe.  En ook de tribunes uit hout waren heel onstabiel en vlug kapot te krijgen voor een koe.  Dus nadat ik op de tribune mijn zenuwen had getest, (elke keer dat de koe bijna door het houten hekken zat in onze richting, zat iedereen op de tribune weg te springen), heb ik maar beslist om het spektakel met een half oog van achter de tribune door de benen door te volgen.  Samen met Qui.
Mooie tijd gehad daar in San Agustin, zeker weten.

Dan door naar Neiva, Villavieja en de desierto de la Tatacoa.  Onwezenlijk mooie uitzichten.

Daarna was Bogotá aan de beurt.  Het historisch centrum was zeker het bezoeken waard.  Het museum van de politie, en de ganse uitleg rond het leven en de dood van Pablo Escobar, de gekendste drugbaron met zijn cartel van Medellín, was indrukwekkend.   
Even indrukwekkend waren de misvormde vrouwen, mannen, kinderen en paarden van Botero in het museum donación botero, waar evengoed ook schilderijen van Picasso, Miro, Dali, Monet,... te bewonderen waren.  Uren in het museum gelopen.  En daarna, daarvoor zijn we toch in Colombia, een lekker bakje koffie.
Het museo del oro met zijn vele goudstukken van alle pre-hispanic culturen in Colombia, is waauw.
De cerro de Montserrate, de berg die op de stad uitkijkt, zijn we ook opgeweest, met uitzicht op de stad, niets speciaals eigenlijk.
Wel speciaal was de gay parade, toevallig waren we op de juiste plek op het juiste moment van de stad om dit mee te maken, met veel travestieten die graag op de foto stonden en veel homo's die Renzo een paar keer goed hebben doen verschieten.
Dichtbij Bogotá ligt ook Zipaquirá, met zijn zoutmijnen.  En in een oude zoutmijn in een berg hebben ze een zouten kathedraal uitgehouwd.  Alles, dooptafel, kruisen, altaar, muur, plafond, vloer, alles van zout.
En euh, ook het uitgaansleven in Bogotá is meer dan de moeite.
Voor zover we al een plan hebben, zijn we langer dan verwacht in Bogotá gebleven, zonder spijt want het is een heel veelzijdige stad en ook het sue hostal maakte ons verblijf superaangenaam.

Villa de Leyva is ons zoveelste koloniale stadje, maar weer net iets anders dan alle andere.  In de omgeving van Villa de Leyva zijn we gaan wandelen langs een huis in klei van een Colombiaanse architect tot aan El Infiernito, een Muisca astronomisch observatorium van voor Christus, en ook vol van reuzegrote stenen fallus-monolyten.
In de groene omgeving daar zijn we ook gaan hiken op de paso de ángel, dwz dat we liepen op de rim van een berg, met langs beide kanten een canyon, en soms was de paso maar 40 cm breed met afgronden langs de 2 kanten, hoogtevrees, grrrrr.  In de terugweg een idyllisch riviertje gevolgd, en nog naar een waterval geweest en onze zoveelste waterval op de foto genomen.
En we kregen er maar niet genoeg van want de volgende morgen zijn we naar de Periquera watervallen geweest.  Mooie wandeling daar met een 7-tal watervallen.

We konden nog wel wat langer in en rond Villa de Leyva hebben gebleven, maar we voelen een beetje tijdsdruk (Mexico, waar onze terugvlucht vertrekt, ligt nog een eind weg) waardoor we er een beetje vaart hebben ingestoken en naar San Gil zijn getrokken.
Het Parque El Gallineral langs de rivier, met bomen vol zilverkleurige baarden was spectaculair.  Nog spectaculairder was onze afdaling op rubberen banden op de rivier.  Graad 2 à 3 voor raften is zeker en vast het maximum om het een beetje veilig met een band te doen.  Adrenaline tot en met in de rapids met zo'n rubberen band.  Onze Duitse vriend Frank die met ons mee ging had minder geluk ocharme, want hij is zijn band al in de eerste rapid kwijtgeraakt.

Het dorp Barichara, waar de tijd echt is blijven stilstaan, is enorm fotogeniek, heb daar weeral een rolletje doorgedraaid.  En na dit dorpje zijn we samen met Frank gaan kamperen in groene weiden, langs een rivier, maar ook daar had hij ocharme geen geluk, want het regende 's nachts en zijn splinternieuwe tent is een heus zwembad geworden.  Onze tent, nu al serieus op leeftijd, heeft het weeral eens bewezen.

In San Gil is Renzo nog gaan kayakken op de rivier, het stuk dat we met de rubberen banden hebben gedaan.  Hij beweert dat het leuk was, maar ik heb hem veel horen klagen over het vele water dat hij heeft gedronken, zijn maag die daardoor een beetje opgeblazen aanvoelde, zijn neus en oren die pijn deden door het vele water te slikken, zijn knieën die pijn deden door in die positie in de kayak te zitten, enzoverder...  Hij is ocharme 7x overkop gegaan in de rapids.  Was ik blij dat ik veilig bij de kapper in het droge zat voor pedicure en manicure.

En dan nachtbus naar Santa Marta.  Paar uurkes in de stad gelopen, veel meer zwartere bevolking op straat, veel tropisch fruit, muzikaler,..  Groot is het verschil met het Zuiden van Colombia waar mensen met poncho's rondlopen.  Hier in Santa Marta is het klimaat superheet, op het randje van onhoudbaar voor ons.  Daarom zijn we ook niet lang in de stad gebleven, maar zijn we naar het Parque Tayrona geweest, waar we enkele nachten op een camping in Arrecifes hebben gebleven.
Onze eerste duik in de Caribische zee is onvergetelijk.  Mooi de stranden (zouden op nummer 2 van de mooiste stranden ter wereld staan), wild de zee (zeker niet mogelijk om overal te gaan zwemmen), warm het water, wit het zand, tropisch de palmbomen en lekker de cocosnoten.  Lekker relaxen!  Alfredo van de camping en zijn vriend waren supergezelschap.
De wandeling naar El Pueblito (zijn om 5u30 's morgens begonnen om het warmste van de dag te vermijden) via de eeuwenoude stenen en trappen was mooi, maar met de tropische hitte ook enorm zweterig.  El Pueblito moet zoiets zijn als de ciudad perdida in het klein denken we, dus laten we ciudad perdida links liggen (240 dollar om 6 dagen met een groep van 25 personen en 2 gidsen naar the lost city te gaan trekken lijkt ons niet zo aantrekkelijk, en we zitten ook een beetje met tijdsdruk).  Na el pueblito terug aan de Caribische zee in el cabo de san juan was de zee heerlijk verfrissend.

Na onze daagjes chillen in het Parque Tayrona zijn we naar Cartagena getrokken, de meest toeristische stad van de Cariben.  We noemen het het Brugge van Colombia, ze rijden hier in het centrum trouwens ook met paarden rond.  Het is er wel enorm mooi, een pareltje van kolonistische architectuur, maar we hebben hier weer een beetje hetzelfde gevoel als in Salvador de Bahia in Brazilie, dwz veilig als we binnen de ommuurde stad, de toeristische zone, blijven, beschermd door de vele politie op straat, maar superonveilig eens daarbuiten.  Heel arm en veel miserie in de stad.  
En voor ons superheet.  Elke dag minimum 4x een koude douche.
We hebben gans het historisch centrum al een paar keer rondgelopen, en het grootste fort bezocht en deze morgen zijn we naar Volcán de Lodo El Totumo geweest, waar we een zalig therapeutisch modderbad hebben genomen in de krater van de vulkaan.  Daarna de modder gaan afspoelen in een meer om in de bus tot besef te komen dat onze oren nog vol modder zaten.

En morgennamiddag vertrekt onze vlucht naar Panama.  De grensovergang Colombia-Panama is overland bijna onmogelijk en onmenselijk gevaarlijk bovendien, de weg stopt er voor 150 km en als je overland wil oversteken moet je te voet de darien gap over, deep in the jungle, dus het gebied van drugssmokkelaars, guerilla, paramilitairen,... en hopen dat je er levend uitkomt.  Wij vinden het leven nog te mooi dus is de enige optie boot of vliegtuig.  Boot leek ons tof, omdat de San Blas eilanden ook aangedaan worden, maar in totaal zou dit 6 dagen duren, en enkel uit tijdsgebrek hebben we geopteerd voor een vlucht.  Want zoals jullie weten is onze terugvlucht uit Mexico, op 19 augustus, en we moeten nog heel Centraal-Amerika door.  Gelukkig zijn de landen daar niet zo groot als bijv Colombia (Frankrijk, Spanje en Portugal samen), en we zullen er enkel een paar dingen uitkiezen om te doen.

Colombia, we komen zeker terug.  Voor mij staat dit land in mijn top 3.  De mensen, de natuur, de geschiedenis van het land, Colombia is Locombia!
De Colombianen zijn gelukkig dat de situatie in hun land de laatste paar jaren veiliger is geworden, zijn blij om je te verwelkomen en veel toeristen zijn er nog niet.  Ideaal.
En we moeten trouwens ook een boodschap overbrengen van de Colombianen aan alle mensen thuis:  dat niet alle Colombianen smokkelaars, drugsbarons of slechte mensen zijn maar dat er ook heel veel goede Colombianen bestaan.  En ze hebben gelijk!

 Si señor, we komen terug!  A sus órdenes!