Reisverhaal «De vertrektwijfels van de ervaren reiziger»
Onder mijn lentewolken
|
België
|
6 Reacties
03 Juni 2015
-
Laatste Aanpassing 17 Juni 2015
Als ze vandaag bellen dat ik morgen naar Japan moet vertrekken, sta ik binnen het uur vertrekkensklaar. Zonder overdrijven. Het to do-lijstje is van minimale lengte en wat er nog moet gehaald worden is geen reisnoodzaak.
Ze bellen niet, zeker?
Dan zal ik de typische vertrekstress maar ondergaan. Zal ik mijn laptop meesjouwen? Zal ik die extra rok of broek thuislaten? Zal ik de zonnecrème vervangen door een reisexemplaar? Misschien moet ik toch een truitje tegen de kou meenemen? Riskeer ik het zonder gesloten schoenen?
De vragen tollen door mijn hoofd. Zo'n grote twijfelaar ben ik nochtans niet. Ik hak reisknopen door zoals burgemeesters hun ronde doen om lintjes door te knippen. Ik open menigmaal en met vaste hand het reisseizoen.
Tussen de futiele bagagevragen door duiken ook andere twijfels op. Dan voel ik me allesbehalve een ervaren wereldreiziger. Zal deze bestemming niet te duur uitvallen? Zal het alleenreizen me opnieuw bevallen of snak ik in Japan naar vertrouwd gezelschap? Zal ik het uitpluizen van treintabellen, stadsplannen en routes niet moe worden en niet alles even uit handen willen geven en gewoon hersenloos volgen?
Het zijn fracties van seconden. Daarna stort ik mij weer op de lullige bagagekwestie. Het is een ritueel geworden. Dan verkondig ik luid aan mezelf dat ik die schoenen zeker nodig heb; de volgende dag verdwijnen ze weer vanuit een compleet andere overtuigende redenering. Zo gaat het door tot de avond van vertrek.
En toch... wanneer ik mijn bagage, uitgestald op de eettafel, overschouw, stel ik vast dat ik het allemaal mooi voor mekaar heb. Zo goed georganiseerd. Dan groeit mijn vertrouwen en haalt de overmoed het. Dan droom ik dat ik met mijn mondje Japans alles met flair regel, leuke contacten leg en vooral nooit mijn weg kwijt geraak.
Japan... nog twee weken...
Mijn klasgenoten Japans zijn er alvast van overtuigd. Ik heb er binnenkort een nieuwe reisverslaving bij. Eens je een voetstap zet in Japan - of er op z'n minst een tijdje reist - raak je verknocht aan het gekke land vol contrasten. En wil je terug. Neen, erger nog. Je moet terug. Ik bereid me voor op de ergste diagnose.
Nog 14 dagen, 13, 12 ....
Fotoalbums van locatie «Hometown»