Reisverhaal «Ik lach mijn tanden bloot»

Onder mijn wolken | België | 0 Reacties 01 Mei 2013 - Laatste Aanpassing 01 Mei 2013

"Pasfoto's?", vroeg de man terwijl hij met manke tred zijn winkel binnenkwam.

"Ja, voor Rusland onder andere", antwoordde ik, "en daar zijn ze heel streng." Hij knikte. Hij had er al van gehoord. In zijn tongval ontwaarde ik een Oost-Europees accent.

"Ik ben van Bulgarije", bevestigde hij mijn vermoeden. "Je mag niet lachen op de foto. Ja, zo strikt zijn ze. Ga daar maar zitten."

Ik keek vluchtig in de spiegel en stelde vast dat ik bij deze ijskoude lentetemperaturen er triestig bleek uitzag. Het viel zelfs de manke Bulgaar op.

"Met dit weer is het moeilijk om er goed uit te zien", gniffelde hij. Ik durfde geen tweede maal in de spiegel kijken en bedacht dat deze foto's enkel een leven gaan leiden op drie visa. Ik ging gedwee op de kruk zitten en dacht maar aan één ding: niet lachen. Een minuut later viel een velletje uit de printer waar mijn fletse winterkop op vereeuwigd stond. 

In het Jokerkantoor overhandigde ik met enige schroom mijn pasfoto's. De visaformaliteiten regelden we niet zelf. Voor Rusland hadden we een uitnodiging, een attest van een ziekteverzekering, pasfoto's en een aantal ingevulde formulieren nodig. China verzocht daarbij nog om een reisroute met handtekening onder. Mongolië deed het minst lastig. Een smak geld voor een pak gemak. Anders moesten we zelf een paar keer heen en weer naar de verschillende ambassades. Dat was ons oorspronkelijke plan, vanuit het motto 'we doen alles zelf'. Als we een rekensommetje maakten van treintickets en visa, samen met alle verloren tijd, kwam de regeling via Joker best voordelig uit. Een uur later stonden we op straat. We zuchtten van opluchting. Alles was geregeld. Case closed.

Tot het mailtje...

Saar, van Joker, meldt dat we voor China een extra formulier moeten invullen. Ik print het document af en stel vast dat ik telkens n.v.t. moet invullen. Ach ja, dat is niet zoveel werk. Het is pas op het einde van de mail dat ik de onheilsboodschap lees. Er mogen blijkbaar geen tanden zichtbaar zijn op de foto's. Bij Isa is het in orde... maar ik heb prijs, ik grijns mijn tanden bloot. Ik geloof mijn ogen niet en lees de mail opnieuw. Saar bevestigt dit in een tweede mail. Eén pasfoto is voldoende, het is enkel de Chinese overheid die moeilijk doet. 

Ik bedenk dat ik nog andere pasfoto's liggen heb. Maar, allemaal met ontblote tanden. Sorry China, moet ik mijn gebit even in een glas water leggen? Om noedelsoepen te slurpen heb ik ze inderdaad niet nodig. Ik kan niet anders dan terug naar de winkel met de manke Bulgaarse man trekken.

"Wat?", zegt hij, "daar had ik nog niet van gehoord; voor China?" Ik knik. Ik zie er nog altijd even bleek uit, maar trek er mij deze keer niets van aan. Ik gun de spiegel geen blik waardig. De foto's zijn navenant. Ik lever het extra formulier met de foto bij Joker af. De andere drie foto's neem ik mee naar huis. Ik heb nu voldoende exemplaren om nog een aantal visumformulieren mee te ontsieren. Als ze tenminste goedgekeurd worden in het land van de glimlach... 

 

 

 

 

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking