Reisverhaal «Op zoek naar een nieuwe modus vivendi»
België
|
6 Reacties
13 September 2020
-
Laatste Aanpassing 13 September 2020
Ik berg mijn laatste hoop samen met nog wat ongebruikte vakantiespullen op. De reisdroomkoffer gaat nu voor lange tijd op slot. Thailand zal geen toeristen toelaten voor 2021. Ik zal geen verre reisplannen meer toelaten voor 2022. Het is een overlevingsstrategie. Alles wat het komende jaar gebeurt, zal spontaan en op het laatste moment moeten beslist en georganiseerd worden. En daar ben ik niet goed in. Misschien word ik een huismus.
Met de start van het nieuwe schooljaar heb ik de knop even kunnen omdraaien. Het voelt goed om weer iets te betekenen. De routine is nu weer een welkome gast. Tijdens de vakantie dacht ik daar anders over. Mijn dagdagelijkse gewoonten werden weinig tot niet doorbroken. Niets of niemand haalde mij uit mijn comfortzone. Ik heb geen inspiratie opgedaan. Geen enkele situatie heeft mij gedwongen om het leven anders te bekijken. Ik ben er meer en meer van bewust dat het dat is wat ik nodig heb. Wat mij energie geeft. Ergens aan de andere kant van de wereld vertrouwd geraken aan het onbekende en intussen mijn goedgeregelde leventje in vraag stellen. Dat is mijn avontuur. Daar ben ik volwassen geworden. Nu ben ik af en toe terug een jengelend kind.
Zal mijn reisblog deze malaise overleven? Is het juiste moment aangebroken om over plaatselijke koetjes en kalfjes schrijven? Of om oude Aziatische koeien uit de sloot halen? Op sociale media post ik af en toe een fotootje. Een momentopname terwijl ik onderweg ben in de buurt. Soms geef ik inkijk in mijn kookpotten en begint het meer op een foodblog te lijken. Eentje met veel heimwee.
Cultuur werkt als afleidingsmanoeuvre. Andy Warhol in Luik, Roy Lichtenstein in Bergen… ik plan voorzichtig een tripje in de herfstvakantie. Een sprankeltje hoop? Maar niet te uitbundig. Voor we weer achter slot en grendel zitten. Als de wereld weer opent, zal de vraag niet zijn waar ik naartoe ga, maar waar ik het eerst naartoe reis.
