Reisverhaal «Tsunami 2004»

Onder mijn regenwolken | België | 1 Reacties 26 December 2014 - Laatste Aanpassing 26 December 2014

Tien jaar geleden waren landen als Thailand en Sri Lanka voor mij verre, onbereikbare oorden die enkel het belletje strandtoerisme en boeddhisme deden rinkelen. Op een strand had ik nog nooit langer dan een uur vertoefd. Ik kreeg een zonnesteek bij de gedachte alleen al. Over de oosterse religie had ik enkel boekenwijsheid. Mijn voorliefde voor kitsch en blingbling was als een laagje bladgoud dat nog verscholen zat onder een dikke laag stof. 2004 was wel het jaar dat ik mijn eerste stappen zette op reisvlak. Tunesïe, Frankrijk, Portugal, Milaan. Ik was een laatbloeier. Maar toch. Ik vloog er meteen goed in. Ik vloog zelfs voor de eerste keer in mijn niet meer zo jonge leven. 

In 2007 was ik voor het eerst in Thailand. Na een culturele reis verbleef ik slechts een dag of twee op het strand van Hua Hin. Een oord dat ver van het getroffen gebied door de tsunami lag. Pas in 2009 zag ik in Sri Lanka de restanten van de ravage die de vloedgolf had aangericht, confronterend, want toch al vijf jaar later. De taxichauffeur had in zijn wagen een fotoboekje liggen, om de taferelen aan de toeristen te tonen en waarschijnlijk om het trauma te verwerken. Intussen zag ik aan mijn rechterzijde de Indische oceaan hard tegen de rotskust slaan. Die zee was nu ook een dader. Niet langer alleen meer leverancier van vis en andere zeedieren. Vanaf nu ook allesverwoestend voor de mens die zich veilig aan wal bevond. 

Vorig jaar, deze tijd was ik voor het eerst op Phuket. Ik keek naar de Andaman zee. "Vergeef me", dacht ik luidop, "je bent prachtig blauw, je stroomt zachtjes, je proeft niet te zout. Maar ik durf niet onvoorwaardelijk van je te houden. Want wie weet beef je nog een keer." Ik keek rond. Er was niets verdacht te zien. Op mijn netvlies flitsten de beelden die de journaals  er negen jaar geleden op brandden. Ik keek rond en zag geen enkel spoor meer van het leed. Alleen verborgen tranen. Ver weggestopt om de toeristen niet af te schrikken. 

Op de website van het guesthouse waar ik logeerde vond ik de enige verwijzing naar de tsunami terug:

Tsunami of December 26, 2004, did not damage ECO Guesthouse. It is situated only a 10 minutes' walk off Naiyang beach, but far enough for not being reached by destroying waves. Surely a good feeling during your stay at this place in present time while reports of earthquakes are broadcasted nearly weekly.

Vandaag herinneren diezelfde journaals ons terug aan tien jaar geleden, met diezelfde beelden. Intussen ben ik een wereldreiziger èn een strandganger. Tien jaar later, ik kijk er nu compleet anders naar.