Reisverhaal «Waarom ik graag een toerist ben (2)»

Onder mijn regenwolken | België | 10 Reacties 04 November 2014 - Laatste Aanpassing 06 November 2014

Kleine stations wisselen zich af met onbeduidende afstapplaatsen. Ik zit op de trein van Gent naar Geraardsbergen. De trein is altijd een beetje reizen, de slogan waar de NMBS mij al jarenlang mee sust. Op deze kalme zondag kan je moeilijk van een avontuur spreken. Deze trein is louter het middel om mijn bestemming te bereiken. Als ik aan de andere kant van de wereld de trein neem, maakt de treinrit deel uit van de reis. Een doel op zich. Daar heb ik die slogan niet nodig.

De ervaring was hallucinant. De Trans-Mongolië Express, meer dan 9000 kilometer, door vijf tijdzones. We denderden door een monotoon landschap en toch genoot ik ervan. Voor het traject Moskou-Irkutsk vertoefden we bijna vijf dagen zonder oponthoud op de trein. Er waren enkele haltes om een frisse neus te nemen, maar aan het einde van de tocht bleef ik eerder mak zitten. Ik had het te pakken. Het treinvirus. Ook Thailand en Vietnam doorkruiste ik per spoor.

Drie studentes op de vierzitbank naast mij. Zij praten in het Engels en ik luistervink. Ik buig mijn hoofd over een boek, mijn ogen doen alsof ze de letters volgen en mijn oren zijn gespitst. Na een poosje klap ik mijn boek dicht en verberg niet langer dat ik meeluister. Als de conducteur langskomt, antwoord ik bijna spontaan in het Engels. Hij stempelt mijn ticket af, met een dof geluid. Kaartjesknippen is ook niet meer wat het is geweest. Tegenwoordig zetten ze een stempeltje in plaats van een gaatje knippen. Daarvoor moet ik terug naar Thailand. De kaartjesknipper kondigt er zijn komst aan door luidruchtig met zijn machientje te knippen. Een geluid dat me terug in de tijd katapulteert.

Ze praten over verre vrienden, hun avonturen in Gent en beoordelen tussendoor de Belgische spoorwegen. Ze hebben duidelijk al meer dan eens, meer dan mij, door Europa gereisd. Intussen gluren ze bij elke stop angstvallig door het raampje, op zoek naar een teken van herkenning. Of simpelweg naar een plaatsaanduiding. Op deze boemeltrein is er geen elektronisch billboard en kondigt de conducteur alleen de grote plaatsen aan. Ze houden ook het uur in de gaten om zeker te zijn van de juiste afstapplaats.

Tussen Bang Saphan en Prachuap Khiri Khan, plaatsjes die Thailandbezoekers vaak overslaan, sloeg ik halte na halte gade om zeker mijn stop niet te missen. Ik kon het traject niet goed bijhouden omdat de namen van de kleine tussenhaltes vaak zo sterk op elkaar leken. Ook de opeenstapelende vertraging maakte het onmogelijk om te volgen. Ik was aangewezen op de hulp van de Thai. Ook al vroegen ze zich misschien af wat een eenzame reiziger hier kwam zoeken.

De vraag waar deze drie jonge dames heen sporen houdt me bezig. Op dit traject liggen geen trekpleisters. Of gaan ze op bezoek bij iemand, en hebben we simpelweg hetzelfde plan. Zijn we geen van beide toeristen.

Wanneer ik rechtsta om af te stappen, wandelen de meisjes me voor. Ze checken, voor ze een onzekere voet aan wal zetten, of ze wel effectief in Scheldewindeke zijn. Ik knik en glimlach om hun tongval; zij tateren intussen verder. Wat brengt hen in hemelsnaam naar dit boerengat? Ze snuiven heel nadrukkelijk de plattelandslucht op, ze merken duidelijk een verschil met de drukke stad. Ik snuif mee, ik wil niets missen van hun ervaring als reiziger.