Reisverhaal «Bedeltocht naar bier»

Little Tibet 2014 | Indië | 3 Reacties 30 Juli 2014 - Laatste Aanpassing 30 Juli 2014

In Ladakh hadden we aanvaard dat de zoektocht naar een simpel biertje niet evident was. Ook al konden we in ons guesthouse gewoon een blikje uit de koelkast nemen. Geen enkel winkeltje in het centrum verkocht bier, op geen enkel menu van een restaurant stond bier... En toch drinken de mensen er. We achterhaalden snel dat je in de toeristische restaurants wel een biertje kon bestellen. Soms na een bepaald uur en geschonken in bekers, gecamoufleerd in aluminium kannen of met een jasje rond. 

"Verkopen jullie bier?", vroegen we op kousenvoetjes. We wilden niet meteen als laveloze of haveloze vrouwen bestempeld worden. Of welk etiket ze hier ook plakken op ons. Zo vaak kregen we een neen. Tot een verkoper in Sumur, een dorp in de Nubravallei, de oplossing had. Hij bood ons een lift aan (vergeet niet: Ladakh is geen India, de mensen zijn hier oprecht vriendelijk), zijn neef hield zijn winkeltje even open en we reden naar de zandduin. Daar had een jongen uit Goa een tentenkamp voor toeristen en daar verkochten ze bier. Zo werd de lange avond in een boerengat toch nog een festijn.

Maar nu zijn we in New Delhi!

We stappen kordaat in de buurt van ons verblijf rond. Asha heeft ons stap voor stap uitgelegd waar alles te vinden is. De zoektocht betreft eigenlijk cola en chips. Als dat doel bereikt is, verandert ons plan. We willen een biertje. Na een hele dag water drinken, hebben we 's avonds zin in iets anders. Onze eerste poging wagen we in de Foodhall, de meest exclusieve voedingswinkel in de dure shoppingmall. "Verkopen jullie bier", wordt steevast met een neen beantwoord. Dan vragen we maar: "Verkopen ze hier ergens bier?" Ze beweren wel dat er next door bier verkocht wordt. We kijken rond, lopen verdiep na verdiep van de shoppingmall af, maar voelen ons alsof ze ons met een kluitje in het riet sturen.

Zo snel geven we niet op. Aan de andere kant van de Nelson Mandela Marq zijn er kleine winkeltjes. Chips, cola, sigaretten. Geen bier. De ene verkoper stuurt ons naar links, de andere terug naar rechts. We draaien rondjes tussen de marginale shops. Nog één keer vragen we het. We fluisteren ons verzoek bijna alsof we ons schuldig maken aan een crimineel feit. De man stuurt ons verder, vijf minuten wandelen, naar een Beer and Wine Shop.

Zo snel vinden we de hemel op aarde niet.

We stappen en blijven stappen, de heilige koeien snuffelen rustig verder tussen het afval. Op de aangegeven plaats vinden we niets wat lijkt op een oord waar ze bier verkopen. In de laatste winkel voor we rechtsomkeer maken, fluisteren we nog één keer onze vraag. Ze lachen hartelijk, maar ontgoochelen ons alweer. Natuurlijk willen ze ons helpen en sturen ons terug vanwaar we komen. Zou het dan toch ergens op één van deze modderige, afgelegen terreinen zijn? Onze allerlaatste poging. Het begint intussen terug te regenen. We schuilen aan een kleine motorzaak. Twee mannen staan naast ons onder het luifel. We passen toch een beetje op. We willen geen aanstoot geven; het is bijna het einde van de ramadan. De jongeman lijkt het niet te weten; de oudere man spreekt geen Engels, maar port de jongere aan. Ze lopen ons voor. Verder het modderige terrein op. Kan het echt hier zijn? Beer and Wine Shop. Het bord boven een groezelige winkel. Twee ingangen. Eentje voor bier en wijn, eentje voor sterke dranken. Het moet hier snel gaan; niemand wordt hier graag gezien. Ook al is er veel volk. We schuiven aan en kopen een paar blikjes Budweiser, wijselijk stoppen we ze in onze tas en houden ze koel tot op onze kamer. 

Ik ben geen bierdrinker, maar na zo'n zoektocht drinken ze snel weg.