Reisverhaal «Mijmeringen»

Little Tibet 2014 | Indië | 0 Reacties 06 Augustus 2014 - Laatste Aanpassing 07 Augustus 2014

De flatgebouwen tekenen silhouetten op verschillende hoogtes af tegen de zachtblauwe ochtendlucht. Mijn vertrouwde uitzicht sinds jaren. De spits van de Sint-Pietersabdij, het vensterdak van de Blandijn, en vanaf mijn terras zie ik ook de draak op het Belfort en de stellingen rond de Sint-Baafskathedraal.

Scherpe rotsen en besneeuwde toppen verschijnen tegen de hemel. Het uitzicht van het terras van mijn tijdelijke thuishaven in Leh staat op mijn netvlies gebrand. Het is daar goed. Deskit Villa, ons guesthouse, ligt een tweetal kilometer buiten het kleine stadje. Langs een pad tussen en achter de huizen wandelen we elke dag een paar keer naar beneden. Ook al slaan we eens eerder links of rechts af, de routine volgt ons mee bergafwaarts. Langs het Sankar klooster, langs de stoepa's, langs de gebedsmolens. Een koe op de weg, of een koeiendrol. Een lokale man of vrouw die jullay zegt. Meisjes in schooluniform, het haar in vlechtjes. Op het laatste stuk wacht de oude jak en groet ik hem. Als hij tenminste thuis is en geen ommetje door de straten maakt. 

Aan de ingang van de hoofdstraten staan grote borden met 'Leh Beautification'. Dat belooft. De Main Bazar Road is nog bewandelbaar als we begin juli arriveren, maar aan het einde van de maand ligt de straat opengebroken en worden niet alleen wij, maar ook de ontelbare koeien en ezels, gehinderd door de putten. Optimistisch als ik ben, veronderstel ik dat tegen het einde van de zomer alles wel klaar zal zijn. Een verkoper is realistischer. Drie à vier jaar, voorspelt hij. En dan nog. Ik kijk verbaasd, zij ondergaan. 

Het stadje leeft van mei tot september, als de zonnestralen haar ontdooien en de toeristen toestromen. De accommodatie is dan ook navenant. Honderden guesthouses, hotels en multicuisine restaurants, toeristische bureautjes die alles wat de toerist verlangt organiseren en natuurlijk massa's winkeltjes met pashmina's en juwelen. Klinkt als een toeristisch walhalla. Denk je meteen ook aan alle hinderlijke gevolgen zoals opdringerigheid, afzetterij… dan ben je in Leh volkomen aan het verkeerde adres. Natuurlijk betaal je als toerist meer dan de lokale bevolking, maar je wordt niet lastiggevallen, je kan vrij rondkijken en bovenal betaal je een eerlijke prijs zonder hard af te dingen. Dus toch een paradijs. Vergeet wel niet dat hier geen uitgaansleven is en dat een biertje slechts op een paar plaatsen te verkrijgen is. 

Ik heb het weer zitten. Ik wil terug. Gewoon om daar nog een keertje te zijn. Genieten van de overweldigende natuur (vanaf mijn zeteltje in de tuin), van de innemende vriendelijkheid van de Ladakhi, van de zuivere boeddhistische sfeer… Terugkeren naar het vreemde dat iets vertrouwds gekregen heeft, trekt me al altijd aan. Het stadium van plaatsen in de wereld afvinken, ben ik al lang voorbij. (Alhoewel, ik heb de Taj Mahal gezien!) Natuurlijk wil ik ook nieuwe plaatsen ontdekken. Al zegt mijn gevoel dat ik nog een tijdje in het Oosten blijf hangen. Er broedt al iets in mijn hoofd...