Reisverhaal «De zee zien in Trieste»

Veertig dagen treinen door Europa | Italië | 0 Reacties 31 Juli 2022 - Laatste Aanpassing 18 Augustus 2022

30/7

Wat een verademing om de zee te zien, te ruiken en de wind te voelen die mijn haar in de war brengt. Trieste is een havenstad. Charmant. Jachten in alle formaten liggen aan de kades. Maar ik ben onthutst. Door de mastodont die schaamteloos aan het centrale plein aangemeerd ligt. Door de cruiseboot gaat de zon hier iets sneller onder. Ik wist dat ze groot waren, maar hij is echt gigantisch. Hij overschaduwt het gebouw ernaast. Venetië weert sinds een jaar schepen van meer dan 25000 ton. Geen idee wat deze weegt, maar ik hoop dat hij vannacht stilletjes wegvaart….

31/7

Vergeten dat ik terug in het land ben waar ze Engels nog aan het ontdekken zijn als taal om met de meeste toeristen te communiceren. Het land van een bidet op de kamer. Best handig om tussendoor de voeten te wassen. En het land van de servizio die bij kleine rekeningen procentueel duurder uitvalt.
Ik start terug met de klim naar het kasteel. Het vergezicht wordt door twee cruiseschepen verstoord. Ik blijf er in mijn hoofd over malen. Terwijl ik gisteren vooral langs de kade bleef, kronkel ik nu de straatjes op en af, in en uit. Trieste heeft iets.

1/8

Ik steek 1 euro in de automaat en ga binnen aan de vrouwenkant van Bagno Lanterna. In het midden van het keienstrand staat een oude muur die het mannen- en vrouwengedeelte scheidt. Iedereen is uitgedost met handdoeken en strandstoelen. Ik plooi een minireishanddoek open. De keien zitten hard, maar zonder last van overal zand tussen. Tijdens het zwemmen laat ik mijn spullen onbewaakt achter. Wanneer de zee opkomt, zijn er steeds minder keien voor steeds meer volk. De sfeer blijft gemoedelijk. Vrouwen van alle leeftijden gaan monokini. De mannen kunnen alleen van in de zee even piepen aan de overkant.

2/8

Dit was de ideale plaats geweest om langer te vertoeven. Zo zit ik de tweede dag op rij op het keienstrand. De dag begint grijs, mijn vermoeden dat er weinig volk zal zijn klopt. Een uurtje later is er terug blauwe lucht. Ik zon, zwem en lees. Ik heb het centrum van Trieste gezien, maar veel meer heb ik niet ondernomen. De zee leidt me af. De laatste avond richt ik mijn blik bewust naar boven, elk gebouw is een pareltje. Ik heb nog nooit zoveel beelden op de daken gezien en ik heb deze reis al veel gevels gezien.

 

 

 

 

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking