Reisverhaal «Geen Romeo nodig in Verona»

De hopelijk misschien naar Parijs en Italië-reis | Italië | 1 Reacties 30 Juli 2021 - Laatste Aanpassing 08 Januari 2022

Door het linkerraampje duikt een immense wateroppervlakte op. Ik zit op de trein van Milaan naar Verona en het kan wel degelijk een fata morgana zijn. De trein rijdt niet, maar tuft, en de airco werkt niet. Bij elke stop stappen er meer mensen op. Ik ben murw en bewaar als noodrantsoen een centimeter water in mijn flesje. De minuten vertraging tikken aan. Toch maakt het plotse uitzicht mij alert. Waar zijn we en welk meer is dit? We zijn één stop en amper een kwartiertje van Verona verwijderd. Ik heb Google Maps nodig om te bevestigen dat we aan het Gardameer zijn, en de aangekondigde halte, Peschiera del Garda, bevestigt dit. Ik val uit de lucht dat Verona zo dicht bij het Gardameer ligt. Het water lonkt, maar de trein zet aan richting stad.

Het zet me aan het denken. Ik ben nauwelijks voorbereid op dit stadsbezoek. Deze keer heb ik alleen een lijstje restaurants en bars op zak, getipt door een local. Ik ontmoette Camilla drie jaar geleden op Bali. We logeerden in hetzelfde hostel en op een ochtend bracht een kleine aardbeving ons bij elkaar. In pyjama wachtten we samen op het terras tot het weer veilig voelde om terug naar binnen te gaan. Zij is afkomstig uit Verona, maar woont en werkt in Amerika. Begin juli was zij terug in haar thuisstad en ik noteerde alle eetadresjes die zij op Facebook aanbeval. Ze zullen mijn leidraad zijn. 

Tegen de tijd dat ik ben ingecheckt en opgefrist, is het koffietijd. Ik ga op zoek naar de eerste aanbevolen zaak om in het zonnetje te proeven van een caffè shakerato, een espresso met fijngemalen ijs. Onderweg wandel ik langs de arena, over mooie pleinen en door kleine straatjes zonder er al te veel aandacht aan te besteden. Dat is voor morgen. Cappa Café ligt vlak aan de Adige rivier. Ik geniet van de koffie die zowel verfrist als krachtig smaakt. Het uitzicht is gratis.

Van de koffie ga ik rechtstreeks door naar het aperitief. Het is hier geen slecht idee om vroeg te beginnen, want ik scoor op het nippertje het laatste tafeltje op het terras van Osteria la Mandorla. Een fruitige, witte Lugana, een wijnsoort uit deze streek, smaakt. En na het aperitief volgt meteen het avondeten. Ik vang al een glimp op van de Duomo, maar mijn doel is het restaurant met dezelfde naam. Trattoria Al Duomo is iets chiquer dan wat ik doorsnee bezoek wanneer ik alleen op reis ben. Als primo piatto kies ik tortellini met courgette en ricotta, als secondo carpaccio van zwaardvis. Ook al ga ik steeds vaker alleen op reis, het is de eerste keer dat ik tafel zonder een boek of notitieschrift op zak te hebben. Ik sla het doen en laten rondom mij gade. Niet dat er veel te beleven valt. De gesprekken kan ik niet volgen en ik moet opletten dat mijn ogen niet in de borden van mijn buren vallen. Ik nip van mijn wijntje zodat mijn gegluur niet al te veel opvalt.

De volgende ochtend wandel ik langs de rivier naar de basiliek San Zeno Maggiore, een Romaanse kerk uit de twaalfde eeuw die even buiten het toeristisch centrum ligt. Ik ben er net voor het openingsuur. Op het pleintje voor de kerk zitten oudere mensen in de schaduw van de bomen op bankjes te keuvelen. Of de krant te lezen. De uitbater van een bar op de hoek van het pleintje is druk bezig met tafels en stoelen buiten te zetten. Hij verwacht veel volk. Op een paar andere toeristen na is het hier rustig. Een groot contrast met de toeristische drukte in het stadscentrum van Verona.

Boven de zware bronzen deur springt in de crèmekleurige façade een groot roosvenster in het oog. Mijn aandacht wordt afgeleid door twee torens die aan weerszijden van de kerk staan en het evenwicht uit balans halen. Achter de basiliek staat een spitse klokkentoren en vooraan staat een kloeke toren die hoort bij het kloostergebouw dat als een annex aan de basiliek gehecht zit.

Intussen gaan de kerkdeuren open. Ook al heb ik niet het plan om alle basilieken van de stad te bezoeken, koop ik toch een ticket dat mij meteen ook toegang heeft tot drie andere kerken in Verona. De vrouw aan het loket legt uit dat van zodra je er twee bezoekt, het voordeliger uitkomt. Binnenin wordt mijn vermoeden bevestigd dat het vooral de buitenkant is die mij interesseert. De mooie binnengalerij van het klooster spreekt mij het meest aan, maar ik ben snel rond. Dat dit de zogezegde locatie is waar Romeo en Julia getrouwd zijn, doet me niets. Eerlijk, ik heb nooit Shakespeare gelezen en ik zie er de romantiek niet van in om zijn personages te volgen..

Langs hetzelfde pad aan de rivier keer ik terug naar het Castelvecchio. Intussen is het museum geopend. Ik neem alleen een kijkje in de binnentuin van het middeleeuwse kasteel. Met sculpturen en wapens kunnen ze mij niet lokken. Ik steek via de Ponte di Castelvecchio, een middeleeuwse rode bakstenen brug met gigantische kantelen, de rivier over om mijn wandeling verder te zetten. Ik volg de krommingen van de rivier. Aan de overkant krijg je niet alleen een ander gezichtspunt, je komt er ook plots geen toerist meer tegen. Af en toe moet ik terug een brug over om een kerk of gebouw te bezichtigen. Zo ook voor de Duomo waarvoor ik het toegangsticket al op zak heb. Met de gestreepte kalkstenen muren in twee tinten beige, de portieken en torentjes is de kathedraal imposant langs de buitenkant, de altaarstukken en fresco’s aan de binnenkant daarentegen bekijk ik supersnel.

Mijn focus ligt ook vandaag op de plaatsjes waar ik zal eten en drinken. Maar niet voor enige fysieke boetedoening en daarvoor steek ik langs de Ponte Pietro, alweer een historische brug, opnieuw de rivier over. In de hitte stap ik de trappen op naar het Castel San Pietro voor een panoramisch zicht over Verona. Over de heuvels achter mij. Over de rivier die als een slang rond de oude stad kronkelt. Over de tientallen kerken die boven de roestrode daken van de huizen uitsteken. Daarna keer ik een stukje op mijn stappen terug naar de Trattoria da Ropeton waar ik voor weinig geld heerlijke penne van het huis en rundscarpaccio eet. De klim is gelukkig al achter de rug. Ik daal verder af tot aan de rivier en keer terug naar het stadscentrum.

Verona is vanuit elk hoekje en kantje fotogeniek. Er zijn kastelen en kerken en er is de arena. Een rondje rond de dikke muren van de arena wandelen, is het beste bewijs voor zijn omvang. Om het amfitheater te bezoeken, moet je op voorhand reserveren. Deze keer bekijk ik alleen de buitenkant. Het meest van al hou ik in deze stad van de kleine steegjes, met oude gevels en hun balkonnetjes, die uitkomen op gezellige pleinen. In de lange rij staan om het balkon van Romeo en Julia te zien, doe ik niet. Bij Osteria la Mandorla, waar ik vandaag iets later arriveer, schuif ik wel aan om een tafeltje te bemachtigen. Voor mij zit er meer romantiek in arancini en een glaasje witte wijn, of twee.