Reisverhaal «Laatste halte, Milaan»

De hopelijk misschien naar Parijs en Italië-reis | Italië | 1 Reacties 11 Augustus 2021 - Laatste Aanpassing 30 Januari 2022

Wat herinner ik mij nog van Milaan? De Duomo die in de stellingen stond en de booggalerij van de luxueuze winkelpassage Galleria Vittorio Emanuele. Het is intussen twintig jaar geleden. Met een eerste-job-budget bezochten we niets en kochten we nog veel minder. Ook al zijn mijn verwachtingen niet bijster groot, toch ben ik opgetogen dat mijn laatste halte een grote stad is. Mijn hotel ligt tussen Stazione Centrale, waar ik arriveer vanuit Bologna, en het Stazione Garibaldi, vanwaar ik de TGV terug naar Parijs neem. Het deert me niet dat het centrum op een half uur stappen ligt.

Mijn blik wordt constant naar boven gezogen. Het zijn de appartementsblokken met miniterrassen waar maxiplanten opstaan, die mijn aandacht trekken. Het ene na het andere gebouw ademt groen uit, soms zijn het zelfs bomen die de terrasjes volledig overwoekeren. Ik raak er door gebiologeerd en spot het ene na het andere balkon.

De Triennale di Milano is mijn eerste doel. Om er te geraken, doorkruis ik het Parco Sempione waar aan de rand het museum ligt. Om de drie jaar vindt de internationale tentoonstelling van kunst en design plaats, de laatste keer in 2019, maar sinds 2007 is er ook een permanent museum voor Italiaans design. Ik volg er de tijdlijn op de muur en wandel door de geschiedenis via iconen zoals Olivetti, Kartell en Alessi. Omdat ik veel objecten herken, voelt het ook als een wandeling door mijn jeugd. Mijn oude liefde voor design, die de laatste jaren verdrongen werd door een berg Aziatische reissouvenirs, flakkert terug op.

Op goed geluk wandel ik verder door het park en bots er bijna letterlijk op een oude burcht. Het Castello Sforzesco werd gerenoveerd tot een kasteel dat er zo karakteristiek uitziet dat ik er de jonkvrouwen en ridders spontaan bij zie. Ik laat mij imponeren door de torens, nissen en gewelven. Wanneer ik over de binnenplaats struin, waar de lichtoranje booggewelven weerspiegelen in een waterpartij, waan ik me in een zuiders paleis. Er zijn nu verschillende musea in ondergebracht die ik allemaal voorbijloop. Het is al na vijf uur. Door de hoofdpoort wandel ik langs een metershoge fontein recht de Via Dante, een brede winkelstraat, in. Voor vandaag heb ik het kunst- en cultuurhoofdstuk afgesloten. Beladen met een paar winkeltasjes

vang ik op de terugweg een glimp op van de Duomo bij avondzon. De warme gloed tovert op alles en iedereen een gelukzalige glimlach. Ik ben vooral tevreden over de lederen sandaaltjes die ik op de kop tikte aan de helft van de prijs.

Een nieuwe dag, een nieuw doel. Ik start vroeg in de ochtend in de Galleria d’Arte Moderna of GAM, aan de rand van Giardini Indro Montanelli, een stadspark aan de oostelijke kant van de stad. De sculpturen in geometrische vormen van de tijdelijke tentoonstelling Misfits passen bij de kleuren en de stijl van de verschillende zalen. De vormen verwijzen naar speelgoed. Als speelgoed ons leert dat stukken perfect in elkaar passen, doen deze buitenbeentjes dat net niet. Schoonheid zit in de onvolmaaktheid ervan. Voor mij zit de aantrekkingskracht in de ruimtes waarin ze geëxposeerd worden. De vijf zalen op het gelijkvloers hebben marmeren vloeren met mooie mozaïekpatronen, de plafonds in pastelkleurtjes zijn gedecoreerd met bloemen in stucwerk en in het midden hangt een groteske, klassieke luster uit een rozet.

Na mijn eerste museumbezoek heb ik niet veel nodig om al meteen op het commerciële pad te geraken. Misschien komt het door de sfeer van de Galleria Vittorio Emanuele. De toegangspoort en de glazen booggewelven zijn zo hoog dat het voelt alsof ik naar fonkelende sterren aan het firmament staar. Ook de prachtige mozaïekvloer ademt rijkdom en luxe uit. Winkels als Gucci en Versace doen me niets, maar het verlangen om iets te kopen wordt er wel groter door. Omdat ik nog steeds geen zin heb om mij te buigen over het reservatiesysteem, bewonder ik het witroze marmer, de uitmuntende details met pinakels en beelden van de Duomo alleen langs de buitenkant en wandel daarna recht het luxewarenhuis La Rinascente binnen. Een uur later sta ik met een zoutmolen, een flesopener van Alessi en een snoepblik van Leone terug buiten. Met pak en zak zet ik mijn culturele tocht verder.

Mijn oogopslag gaat weer naar boven. Ik fantaseer over de herinrichting van mijn eigen stadsterras als ik zie wat hier op een kleine oppervlakte mogelijk is. Wanneer een inwoner als een junglebewoner tussen het groen in de erker opduikt, reageert hij niet verbaasd maar roept ciao. Ik zwaai betrapt terug terwijl ik mijn camera vlug op een ander gebouw richt.

Mijn aandacht verslapt wanneer de eerste middaghonger toeslaat. Aan de Basilica di San Lorenzo trekt de ruïne van een romeinse zuilengalerij mijn aandacht, maar het bezoek van de kerk moet wijken voor een lunchstop. Iets waar ik op deze reis al uitzonderlijk veel tijd aan besteed heb. In een visbistro kies ik de gegrildeoctopusop een bedje van spinazie, met een glaasje witte wijn uit de streek. Proeven van de lokale keuken is een belangrijk cultureel aspect dat ik niet aan mij voorbij laat gaan.

In de Pinacoteca Ambrosiana, die paalt aan de Biblioteca Ambrosiana, een van de eerste openbare bibliotheken in Europa, kan je je verliezen in de geschiedenis van de galerij of gewoon rondkijken en genieten van de complexe schoonheid van het gebouw. De ene na de andere kamer ademt schoonheid uit. Het zijn de vloer- en muurmozaïeken in mooie kleuren en patronen, de bombastische luxe van kroonluchters en werken in hout en koper, of de buitengalerijen met beelden. Ik sluit mijn bezoek af in de bibliotheek waar de tentoonstelling Codex Atlanticus, een verzameling tekeningen en geschriften van Leonardo da Vinci, loopt. Ik ben onder de indruk van de technische, ingenieuze schetsen.

Met een bezoek aan de Pinacoteca di Brera doe ik er een schep te veel klassieke kunst bovenop. Mijn reden van bezoek was de botanische tuin, maar die is gesloten. Het barokke paleis is met zijn twee verdiepingen booggalerijen zeer mooi en gelukkig zijn er ook een paar moderne werken te bezichtigen. Om af te ronden, drink ik met zicht op de binnentuin eencaffè shakerato. Ik moet toegeven dat ik een Aperol Spritz heb overwogen.

De laatste uren in de winkelstraten betekenen meteen niet alleen mijn laatste uren in Milaan, maar ook de laatste uren van mijn reis door Italië. Echt afsluiten doe ik in de buurt van Corso Como, aan het Piazza Gae Aulenti, een modern pleintje met fonteinen, tussen een winkelcomplex en wolkenkrabbers. Zo ontdek ik geheel onverwachts de twee torenflats die deel uitmaken van het Bosco Verticale-project. De architect wou niet nog meer beton toevoegen aan de stad en ontwierp het Verticaal Bos, twee appartementsgebouwen volledig omgeven door groen, in totaal wel achthonderd bomen en twintigduizend planten. Het zit allemaal iets vernuftiger in elkaar dan gewone bloembakken met potaarde en voor het onderhoud komen vliegende tuinmannen langs. Sterker nog, als bewoner moet je er af blijven. Duidelijk dat het niet voor iedereen weggelegd is om hier een flat te kopen.

Aan de fontein spelen kinderen in de waterpartij. Ik geniet van een laatste Aperol Spritz en slurp zoveel mogelijk avondzon op. Morgenvroeg keer ik terug naar huis. Bij de allerlaatste slok en net voor de zon ondergaat, besef ik dat de inwoners van Milaan zich massaal hebben laten inspireren door dit verticale bos en zelf aan de slag zijn gegaan. De Milanezen zijn er in geslaagd om hun stad een stuk groener te maken en mijn liefde te winnen. Een mooi inzicht aan het einde van een geslaagde reis.

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Milano»

De laatste stop: Milaan (88)

11 Augustus 2021 | De hopelijk misschien naar Parijs en Italië-reis | Italië | Laatste Aanpassing 30 Januari 2022

  • Bosco Verticale

 

Plaats een Reactie

Antoine De Duomo en de Galleria Vittorio Emanuele herinner ik me nog. Ook een monumentaal kerkhof beetje buiten de stad waar onder extra-monumentale gedenktekens de Milanese beroemdheden hun laatste rustplaats vonden. Zet je valies maar klaar. Met Pasen gaan we terug naar het land van de vrijheid (hoop ik). Geplaatst op 31 Januari 2022

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking