Reisverhaal «Hoeveel nachtjes slapen nog?»

Japan 2015 | Japan | 14 Reacties 22 Juli 2015 - Laatste Aanpassing 27 Juli 2015

Ik zet mijn muziek luid, zing mee, doe halfnaakt een rondedans en vlij me dan neer op het witte linnen van mijn bed. Ik geniet van de vrijheid van een hotelkamer om te bekomen van mijn slaapzaalnachten. Voor een nachtje. 

Vijf nachtjes slapen nog! Dan ben ik in Tokyo. Wees gerust, ik kijk helemaal niet uit naar het einde van mijn reis. Integendeel. Ik tel wel het aantal nachten af dat ik op een slaapzaal moet vertoeven. In Tokyo heb ik een weekje een privé kamer met eigen sanitair. Het zal piepklein zijn, maar het zal van mij zijn.

Ik ben er niet voor gemaakt. In Thailand en buurlanden boek ik ook guesthouses en hostels. Daar kan ik het mij veroorloven om een privé kamer te nemen. In Japan moet ik het over een andere boeg gooien. Lang leve de slaapzaal, de dormitory, de bunk room... Je hebt ze in alle maten en gewichten. Ik scheer ze niet allemaal over dezelfde kam. Maar toch... ik tel af.

In Kumamoto - na vier nachten privé kamer - kwam ik terecht in een traditioneel ingerichte guesthouse, sliep met twee op een tatamizaal voor wel acht personen, was aangenaam verrast over de hygiëne, genoot van de babbels met de Duitse Tess... Ik ergerde me ook wel aan de opschepperij van de Zwitserse man... Tess dacht hetzelfde. We dronken zonder schroom de fles rode wijn uit die hij bovenhaalde. "Neen, ze is niet zo duur", zei hij, "zo'n 20 euro." Wij gniffelden terwijl hij ons nog een glas uitschonk.

In Hiroshima moest ik even slikken. Het waren verschillende factoren die een rol speelden. De eerste confrontatie met een overvloed aan westerse toeristen. De kleine kamer waar me met vier op moesten slapen. De te kleine en luidruchtige gemeenschappelijke ruimte....

Gelukkig was ik voorzienig en trakteerde ik mij op een kamer met zeezicht op het eiland Miyajima. Voor een nachtje.

Guesthouses met privé kamers zijn ideaal. Zoals op Naoshima. Alhoewel mijn kamer het toppunt van ongezelligheid was, hoefde ik ze met niemand te delen. De naam Violet sloeg enkel op het blauwige kamerbreed tapijt. Het sanitair en de eetruimte deelde ik wel. Aan het ontbijt raakte ik aan de praat met Evelien en Bram. Dat zijn zo de voordelen: mijn eigen stekje en een plaats voor de koffieklets. 

Pas om half zeven 's avonds inchecken en om tien uur 's ochtends lig je er weer uit. Zo ging het in Kurashiki. Achteraf begreep ik het principe wel. Aan een lange volhouten tafel zat ik tussen jonge Japanners en Taiwanezen. Ik, de enige westerling, de enige die geen Japans sprak. In deze guesthouse hadden ze een in check ritueel. Eerst vult iedereen het gevraagde document in, wordt er betaald. Daarna volgde de voorstellingsronde. Ik luisterde aandacht. Ze hadden niet verwacht dat ik het in het Japans zou doen. Een applausje volgde. Ze vonden het ook verbazingwekkend dat ik als westerse toerist naar Kurashiki kwam. Hoe had ik dat nu toch bedacht? Een tweede applaus volgde. Daarna brachten ze iedereen naar de kamers. De tatamikamer van het oude traditionele huis had ruimte voor drie futons, zonder airco en met de ramen open. De fan was nodig om de klamme nacht te doorstaan. De muggen hielden zich koest dankzij het muggengif. Ik moest wel even slikken. Zo dicht op elkaar, in die warmte. Gelukkig was het maar voor een nachtje. Toch geen kwaad woord... de vriendelijke uitbater, de sfeer... het was er goed.  

In mijn guesthouse in Osaka was er een goede mix tussen oosterlingen en westerlingen. Ik ontdekte er de luxe van een soort cabinedorm. De toegang was een ronde shoji, een paneeldeur met papier en houten rasterwerk. De kamer heette momo, en had de een dieporanje perzikkleur. Mijn bed was een stapelbed met meer privacy. Een gordijntje doet wonderen. Ik had toch een beetje dit-is-mijn-huisjegevoel. De mensen waren er niet echt sociaal, toch was de gemeenschappelijke ruimte een aangename plaats om te vertoeven.

In Nara had ik driedubbel prijs: een cabinebed, een gemeenschappelijke ruimte dat mijn living zou mogen zijn én leuk gezelschap: Mana, de jonge uitbaatster en Gemma, de gekke Spaanse. Voor het vriendelijke prijsje kreeg je er zelfs ontbijt met vers fruit en koffie bij! Door de tyfoon belandde ik er twee nachten in plaats van eentje. Ik kon het niet beter treffen. 

Ik boekte telkens female dorms in plaats van gemengde slaapzalen. Niet dat ik preuts ben, wel om een aantal andere redenen die louter gebaseerd zijn op stereotypen: meer gesnurk, meer stinkschoenen, luidruchtiger, vuiler... In Kyoto boekte ik de luxury female dorm. Dat betekende met acht op een kamer met bijhorende badkamer. In plaats van wankele stapelbedden had ik ook hier mijn eigen huisje. Afgesloten met een shoji.  

De hotelnacht is alweer verleden tijd. Hier zit ik dan weer. In de gemeenschappelijke ruimte van mijn nieuwe guesthouse, dat eigenlijk de gang is. Ik kan weer geen kwaad woord zeggen want de eigenaar en de dames die het uitbaten zijn zo vriendelijk. Een beetje te vriendelijk soms. Als ik even naar buiten ga, vragen ze prompt waar ik naartoe ga. Euhm, naar het winkeltje hier rechtover. Ik zit beneden, boven slaapt iemand op de kamer,  te bekomen van een jetlag. Ik zit te wachten tot we vanavond samen naar het vuurwerk gaan. Samen, gezellig. Zo hoort het in een guesthouse... Vuurwerk en ... de dag erna: de lokale volksdans! Ik amuseer er me telkens wel, maar toch...

Ik overleef het wel. Intussen heb ik mijn laatste dorm geïnspecteerd. Vier bedden, de kamer is ruim genoeg en we hebben per kamer een eigen badkamertje. Voorlopig zijn we met twee. IJdele hoop. Uit ervaring weet ik dat toeristen tot heel laat inchecken, als ze van de ene plaats naar de andere crossen en niet op mijn gezapige tempo reizen. De gemeenschappelijke ruimten zijn groot en mooi ingericht.

Ik mis het op me zelf zijn. Het zorgt ervoor dat ik achterop geraak met verhalen schrijven, mijn dagboek bijhouden, foto's selecteren. In de gemeenschappelijke ruimten moet je sociaal wezen, altijd opnieuw hetzelfde verhaal vertellen, hoe lang je al aan het reizen bent, wat je al gedaan hebt... en als ik er alleen zit, dan ben ik altijd wel iets vergeten op de slaapzaal waardoor ik wat doelloos op de laptop blijf tokkelen alsof ik wil dat er muziek uitkomt. Want naar muziek luisteren mis ik ook. Waar ik me aan erger, zijn de roepers. Die geen minuut kunnen zwijgen en de ruimte moeten vullen met alleen hun verhalen. Gelukkig heb ik het ook vaak anders meegemaakt. Een andere ergernis zijn de rondwarende lange, zwarte haren van kamergenoten. Ook al zijn de guesthouses kraaknet de gasten laten de lavabo's niet altijd even netjes achter. Dan deel je beter een kamer met een bende kale mannen!

Slaapzalen in Japan zijn best wel aanraders. Voor mij is het genoeg geweest. Twee nachtjes slapen nog...