Reisverhaal «Kurashiki: charme en kunst»

Japan 2015 | Japan | 3 Reacties 15 Juli 2015 - Laatste Aanpassing 16 Augustus 2015

Belgisch meisje in kimono. Wees gerust, ik heb me niet in een kleurig gewaad gewikkeld. Ik lees het onderschrift nogmaals. Ik vergis me niet. Het eerste schilderij waar ik op bots in het Ohara Museum of Art in Kurashiki is van Kojima Torajiro die voor de lokale textielmagnaat schilderijen uit het westen naar Japan bracht. Het museum opende in 1930 en stelde als eerste in Japan westerse kunst tentoon. Die Kojima vertoefde vaak in westerse sferen, er zijn meerdere Belgische meisjes in zijn schilderijen terug te vinden. Het doet nog altijd vreemd om zo ver van huis schilderijen van Picasso, Matisse en Cézanne te bewonderen. Die Kojima zou zelfs een waterlelieschilderij ten huize van de Monet zelve gekocht hebben. Hij mocht waarschijnlijk Claude zeggen. 

Ik bezocht in Japan al een aantal prachtmusea: in het Hiroshima Museum of Art stond ik aan de grond genageld bij een immens groot schilderij van Dali. Ik zie er in een ultramodern gebouw Manet, Seurat, Van Gogh en Chagall. Er zijn alleen Japanse toeristen. Zij kijken naar mijn westerse achtergrond doorheen deze kunstwerken. Blik op Parijs gericht. 

Belgisch meisje zonder kimono. Zo voel ik me bij de voorstellingsronde in guesthouse Yurinan. De Aziatische toeristen, hoofdzakelijk Japans, maar ook Taiwanees, stellen zich op verzoek van de jonge uitbater een voor een voor. Waar ben ik nu verzeild geraakt, vraag ik me af. Ik voel me eensklaps achttien jaar. Maar minder onzeker. Ik luister goed en stel me dan in het Japans voor: Annerin desu, Berugijin desu. Ik ben Anneleen, ik ben Belg. Een adempauze. het is muisstil rond mij. Bijna in koor zingen ze over chokoreeto en biiru. Ja, chocolade en bier. Met stereotiepen scoor je altijd. Het wordt weer stil, ik ga verder. Sensei desu. Yoroshiku onegai shimasu. Ik ben leerkracht. Aangename kennismaking. Met een luid applaus doorbreken ze de stilte. Je spreekt Japans, gillen ze. Sukoshi nihongo o hanashimasu. Ik spreek een beetje Japans. Een aantal beseffen dat al de zinnen die ik ken nu opgebruikt zijn en stellen verdere vragen in het Engels. Sommigen denken dat dit een teken is dat ze ongestoord Japans tegen mij kunnen ratelen. Sumimasen, mo ichi do onegai shimasu. Excuseer, wil je het nog eens herhalen. Of gemakkelijker, sumimasen, wakarimasen deshita. Sorry, ik heb het niet begrepen.

Het Belgische meisje krijgt nog een applaus. Wat komt ze in hemelsnaam in Kurashiki zoeken. Een stadje waar weinig westerse toeristen op een eerste doortocht passeren. Yomimashita kara, kurashiki ni ikimasu. Omdat ik over Kurashiki gelezen heb, kom ik naar hier. Met de woorden die ik ken, vorm ik korte zinnetjes. De reacties erop begrijp ik natuurlijk niet. Alhoewel, het is hier al sugoi wat de klok slaat. Amazing!  

Kurashiki, een stadje dat naast zijn museum het moet hebben van zijn oude Bikanwijk waar de zwart-witte huizen langs de rivier voor de sfeer zorgen. De concurrentie met het Minnewater in Brugge is er. Ja, ook hier zitten twee zwanen romantisch te wezen. De Japanners zouden beter massaal naar Kurashiki gaan: niet ver, niet duur! Maar dat vinden ze beslist iets minder sugoi! Ja, ik hoor het jullie al denken, dan kan ik vanuit hetzelfde principe ook naar Brugge gaan... misschien begrijpen ze me daar beter. Misschien.