Reisverhaal «Ontreddering en opluchting in het Onuma Quasi-NP»

Japan 2019: rond Tokyo en Hokkaido | Japan | 4 Reacties 18 Juli 2019 - Laatste Aanpassing 10 April 2020

“Koko ni sunde imasu ka”, vraag ik in het Japans.

Hij kijkt me met grote ogen aan alsof ik van een andere planeet kom.

“Do you live here?”, herhaal ik in het Engels. Hij schudt met zijn hoofd zonder mij aan te kijken.

We lopen beide op een wandelpad van het Onuma Quasi-National Park. Ik alleen, en hij ook. Ik schat hem een jaar of tien. Ik stap eerst voorbij. Het kan ook een jongen uit de buurt zijn. Toch voelt het niet goed aan. Ik zie het in zijn ogen. Gelukkig begrijpt hij een klein beetje Engels.

“Where are you from?”

De jongen komt uit Taiwan en hij is hier met zijn vader met de fiets. Het enige probleem is dat we ons op een wandelpad bevinden. De fietspaden lopen verderop rond het Onuma meer, de wandelpaden gaan langs de verschillende eilandjes die met bruggetjes met elkaar verbonden zijn. Als ik op mijn plan kijk, zie ik dat hij al een eind van de kruising met het fietspad verwijderd is. En hij stapt in de verkeerde richting.

“Are you lost?”

Hij knikt snel alsof hij het niet aan mij, maar ook niet aan zichzelf wil toegeven. Ik kan nog zijn naam ontfutselen. Als ik vraag of hij een telefoonnummer van zijn vader heeft, blijkt hij plots niet zoveel Engels meer te begrijpen. Ik vraag of hij met mij mee wil stappen, ik zeg dat ik bij hem zal blijven tot we zijn vader gevonden hebben. En dan zegt hij uit het niets dat alles ok is en stapt verder in de andere richting.

Ik kan geen stap meer verzetten. Op dat moment passeert er een Chinees koppel. Ik roep de jongen terug en vraag aan het Chinees koppel om aan de jongen te vragen wat er aan de hand is. Ze beslissen om de jongen mee te nemen in de richting van de ingang van het park. Ik bedenk dat het beter is om naar het kruispunt met het fietspad te stappen.

De knoop in mijn maag blijft steken. Ik sta al tien minuten rond mijn as te draaien. In de verte zie ik de jongen een bruggetje oversteken. Alleen. Het Chinese koppel zie ik niet in zijn buurt. Ik draal, maar besef dat ik op een gegeven ogenblik toch verder zal moeten stappen. Op dat moment komt een man op een tandem aangevlogen. Ik heb de vader gevonden. Ik wijs de richting waarin hij moet lopen. Hij gooit zijn fiets aan de kant en zet de achtervolging in. Gelukkig is de vader atletisch gebouwd in tegenstelling tot zijn mollige zoontje.

“Yuuchen, Yuuchen.”

Als ik de jongen terug op een open plaats zie opduiken, schreeuw ik luid zijn naam. Hij kijkt mijn richting uit, maar loopt verder.

“Your father!”

Ik ga op het bruggetje staan en schreeuw opnieuw. Ik wijs in de richting dat zijn vader zal opduiken, terwijl ik blijf roepen. Als in een slow motion zie ik de vader naderen en de zoon op zijn stappen terugkeren. De hereniging is niet zoals in de film. Een preek dondert luid over het meer. Ik adem diep in en uit en kan mijn tocht met een gerust hart verderzetten. 

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Onuma Quasi-National Park»

Onuma Quasi-National Park (26)

18 Juli 2019 | Japan 2019: rond Tokyo en Hokkaido | Japan | Laatste Aanpassing 07 April 2020

 

Plaats een Reactie

Anneleen @Cathy: en ik ben blij dat jij het ook hebt! Geplaatst op 10 April 2020
Cathy Gelukkig, ik ben blij dat jij hetzelfde heb als ik. Zulke situaties vragen om bemoeizieke pedagoochelaars. ;-) Geplaatst op 10 April 2020
Anneleen @nonkel Antoine: bedankt! Trouwens, ik ben in Gent aan een ijsje geraakt! Geplaatst op 10 April 2020
Antoine Fonck Een mooi kortverhaal. Geplaatst op 10 April 2020

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking