Reisverhaal «Regenval boven Nagasaki»

Japan 2015 | Japan | 5 Reacties 04 Juli 2015 - Laatste Aanpassing 04 Juli 2015

"Je bent gek", mompel ik tegen mezelf als ik de verweerde tempeltreden opstap in een flinke tred. Ik vel het oordeel niet omdat ik tegen mezelf aan het praten ben, wel omdat ik een klap van de molen kreeg. De watermolen in dit geval. Deze ochtend maakte ik een zachte prognose: een museum en een paar schrijnen.  Meer hoef je op deze miezerige dag niet te doen. Zeven uur later ben ik nog steeds op pad, intussen in de gietende regen. De verplaatsingen tussen de bezienswaardigheden legde ik wel af met de trammetjes die de stad doorkruisen. Mijn dagpas kwam goed van pas. Ik check nogmaals het uur en geef me zo de toestemming om na dit schrijn af te zakken naar mijn ryokan. Ik had het helemaal niet erg gevonden om daar een regendagje te vertoeven. Lang uitgestrekt met een goed boek. Ik kon het gewoon niet maken, ik ben maar één dag in Nagasaki. Ik moest Nagasaki zien! 

***

Nagasaki, een havenstad tussen de bergflanken, met kleine straatjes vol gezelligheid rond de baai. Denk ik toch. De haven heb ik in de verte zien liggen. Met dit weer zien ze mij daar niet. In gedachten flaneer ik er onder een blauwe hemel rond en verwelkom de binnenvarende schepen. De plassen onder mijn voeten brengen me snel terug bij de realiteit. De regen legt een gordijn van weemoed over de stad. De bergflanken zitten er achter verborgen. Het slechte weer zorgt wel voor de ideale sfeer om mij met het gruwelijke oorlogsverleden van Nagasaki te confronteren. In het Nagasaki Atomic Bomb Museum voel je de impact van die atoombom van 9 augustus 1945. De klokken die tentoongesteld worden, staan stil op 11u02. Ik loop hier op het hypocentrum van de atoombominslag. Zeventig jaar geleden. Er moeten dus nog overlevenden zijn. Alhoewel. De stad verloor een derde van zijn inwoners en nog eens een derde raakte gewond. Daar zijn de slachtoffers van de radioactieve straling nog niet eens bijgerekend. Tijdens een filmpje met verbrande lichamen en brandwonden die ze trachten te verzorgen, moet ik naar buiten gaan. Ik ben niet de enige. 

***

Ik zwem terug naar de tramhalte. Geen schoolslag, tijdens de vakantie is het vrije slag. Iets kopen zou me kunnen afleiden van het regenweer. Keramiek potjes meer specifiek. Ze lachen naar mij. De geschilderde figuren lijken mij zelfs uit te lachen. Ik mag ze niet kopen, want ik wil ze geen maand meezeulen. Gelukkig zijn het geen meeneemprijzen. En je wil geen 10000 yen scherven. Andere troost dan maar, ook al moet ik dat op een of andere manier ook in kilo's meedragen: troostfood. Sushi en sake! 

***

Nagasaki, ik heb je gezien, vluchtig. Ik voel dat ik terug trouw moet worden aan mijn reisnatuur. Ergens een dag blijven is gewoon te kort. Niet alleen omdat die dag in het water is gevallen. Na de bezienswaardigheden wil ik tijd hebben om doelloos en zonder straatplan rond te dwalen. Vandaag was het vooral een dag van must-see. Nagasaki, ik kom ooit terug. Om je zonder regen terug te zien, om je straten te bewandelen en om de sfeer die ik nu al tussen de regendruppels door voel zinderen ten volle op te snuiven.