Reisverhaal «Terug in de tijd: Shirakawa-go en Takayama»

Japan 2015 | Japan | 0 Reacties 26 Juli 2015 - Laatste Aanpassing 28 September 2015

Het voelt niet goed, maar ik ben ontrouw aan de treinen die ik hier zo bemin, en neem de bus naar Takayama. Het is iets goedkoper, met de trein is er geen rechtstreeks traject, en met de bus kan je een tussenstop maken in Shirakawa-go. Zo rechtvaardig ik meteen mijn ontrouw.

De bus dropt me na een korte bergrit op de parking van het historische dorp. Links het museum, rechts de voetgangersbrug over de Sho naar het dorp. Ik neem meteen de brug die in beton is maar het wankele effect van een houten hangbrug heeft. Vooral op het moment dat er een paar brommertjes over sjezen. Maar onveilig is het niet. Ik ben immers in Japan. De toeristenshops vallen het eerst op. Ik stap kordaat voorbij. Daarna valt mijn oog op het bloemrijke dorp.

Sommige van de traditionele gassho-zukuri boerenhuisjes zijn meer dan 250 jaar oud. Gassho-zukuri betekent  letterlijk gecreëerd naar de vorm van twee handen die samenkomen, zoals de handen van biddende monniken. De driehoekige strooien daken moeten weerstand bieden aan stevige wind en zijn ideaal bij hevige sneeuw. De huizen staan zo georiënteerd dat ze in de zomer koel blijven. Als ik het landschap overschouw, zie ik in plaats van huizen gevouwen handen. Ze lijken te bidden voor voorspoed. Voor goed weer en een rijke oogst. 

Ik waan me in een openluchtmuseum, terug in de tijd, ook al zijn de meeste van deze huizen bewoond. Dit vraagt enige terughoudendheid als je met je fototoestel in de aanslag gaat. Ik neem het uitgebreide kleurenpalet van de bloemen en het ultragroene van de rijstvelden als decor, en laat de mensen zoveel mogelijk met rust. Om dag in dag uit te kampen met horden toeristen moet je nogal zen van nature zijn. 

***

Ik heb welgeteld een dag in Takayama. Ik schiet vroeg uit de startblokken. Het stadje is akelig stil en verlaten. Het aanbod om vroeg te ontbijten is in geen enkele stad groot, hier is het nihil. De ochtendmarkten lonken. Ik verorber er als pre-ontbijt een gigantische appel. In mijn beste Japans, met gebarentaal dus, vraag ik de verkoopster om de appel te schillen. Op weg naar de tweede ochtendmarkt bots ik op een eettentje. De bejaarde uitbaatster en haar nog oudere klanten kijken vreemd op als ik het lokale ontbijt bestel. Ja, ze heeft mij goed begrepen. Niet dat er iets anders te verkrijgen is. Ze brengt de plateau met rijst, zalm en misosoep. Terwijl ik alles met smaak verorber, verbaas ik er mij over dat ik altijd de enige westerse klant ben. 

Als een bezoek aan de ochtendmarkten één van de hoofdbezienswaardigheden is, heb ik mijn bedenkingen bij wat er in Takayama nog te beleven valt. Op de markt voor de Takayama Jinya verkoopt men vooral voedingsmiddelen. Om de tempel te bezoeken, moet ik later terugkeren. Gesloten. De Miyagawa morningmarket is meer op toeristen afgestemd. Zijn ligging langs de rivier is ideaal, maar zoveel valt er hier ook weer niet te zien. Misschien ben ik gewoon een verwende reiziger. 

Ik dool rond in de historische stad, tussen de oude handelshuizen en sakebrouwerijen. Het is te vroeg om een proeverij bij te wonen. In Takayama hoef je geen vroege vogel te zijn. Gelukkig beginnen de eerste toeristen de straten te bevolken. De winkels gaan open en ik bezwijk. Na een tijdje merk ik dat ik om mijn as aan het draaien ben. Ik loop steeds weer dezelfde straten in en uit. 

Ik volg de lokroep van de bordjes 'Higashiyama walking course'. Een wandeling van ongeveer drie kilometer. In een boog rond het centrum van de stad wandel ik door Teramachi, een wijk vol tempels, met als eindpunt de kasteelruïnes in het Shiroyamapark. Dat is het plan. Het doet deugd omringd te zijn door de sereniteit van de tempels en de rust van de achterafstraatjes. Ver weg van de winkeldrukte. Van mijn koopdrang. Ik kom een paar toeristen tegen. Maar waar zijn ze als je ze nodig hebt.

Ik sta aan de rand van het park. Een kilometer verwijderd van mijn einddoel. Beware of bear! Ik lees het bordje dat aan een pad richting bos staat opnieuw. Ik vraag me af waarvoor het tinnen blik en de stok die erbij ligt nodig zijn. De instructies staan alleen in het Japans. Ik negeer de waarschuwing. Ach ja, denk ik, waarschijnlijk hebben ze hier ooit eens een beer gespot. Ik wandel op een verhard wandelpad verder richting tempel. Het terrein is verlaten, de tempel gesloten. Deze keer gaan de pijltjes van mijn wandeling wel richting bos. Opnieuw de waarschuwing. Mijn benen worden zwaar, mijn blik gaat zenuwachtig heen-en-weer, ik hoor geritsel en licht gegrom. Mijn verbeelding slaat op hol. In sneltempo keer ik terug op mijn passen.

Terug in de bewoonde wereld stippel ik een route rond het park uit en beslis om een andere ingang uit te proberen. Eentje die dichter bij het centrum ligt. Daar moeten toch toeristen zijn. Dan heeft die beer misschien juist gegeten en kom ik er zonder kleerscheuren vanaf. De laatste honderd meter gaan steil omhoog. Ik ben er opnieuw alleen. Opnieuw hetzelfde bordje, een tinnen blik en een stok. Takayama betekent hoge berg. Ze zijn er iets vergeten aan toevoegen. Ik herdoop het stadje tot kumatotakayama. Hoge berg met beren!

Ik twijfel. Het dilemma is niet groot. Het risico op een beer te botsen of de kans om iets leuk, maar breekbaar op de kop te tikken. Ik keer snel terug naar de winkeltjes in het centrum van de stad. 

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Shirakawa-go»

Shirakawa-go: een decor van bloemen en huisjes (46)

27 Juli 2015 | Japan 2015 | Japan | Laatste Aanpassing 23 September 2015

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking