Reisverhaal «PG942»

Honderd dagen rijst (2013-2014) | Laos | 6 Reacties 22 Maart 2014 - Laatste Aanpassing 05 April 2014

Ik duw vingervlug een pilletje tegen reisziekte uit de strip en slik het snel door. Ik jammer geruisloos. Ik had me al afgevraagd waar - een kwartier voor boarding time - al het volk bleef. Daarmee kunnen ze geen vliegtuig vullen. Daarmee vullen ze wel een vliegtuig. Een kleintje. Ik zucht. Niet ongerust over de veiligheid. Wel over de verwachte misselijkheid. Zoals honden je angst ruiken, zo voelt mijn evenwichtsorgaan de opkomende spanning. Afleiding. Kan er iets of iemand mij afleiden?

De luchthaven van Luang Prabang is petieterig en heeft toch de status van international airport. Ik wandel over het warme asfalt naar het vliegtuig, de propellers draaien al zachtjes. Er is geen weg terug. Het staat netjes naast eenzelfde model van Lao Airlines geparkeerd. Tijdens het wachten had ik nog laconiek zitten kijken naar die kleine machines die af en aan kwamen gereden. Niet voor mij, dacht ik. Ik vlieg immers met Bangkok Airways. Op de romp staat een kleurrijk palmbomen- en onderwatertafereel geschilderd. Horen niet eerder wolken en roofvogels op een vliegtuig? Dit model wordt gebruikt om tussen de twee badplaatsen Samui en Krabi te vliegen. Zo komen de reizigers al in de stemming voor hun strandvakantie. Mijn eindbestemming is ook het strand, maar ik maak een tussenstop in Bangkok. Daarna mag ik hopelijk overstappen op een groter vliegtuig. Welk tafereel er op staat, kan me niet schelen. Als het maar een groter model is. 

Drie treden en je bent in de buik van het miniatuurmodel. Twee aan twee, achttien rijtjes. De zitplaats is ruim. Kotszakje: check. En toen kwam de Australische jongeman naast mij zitten. Knappe man: check. Hij sprak mij al eerder in de vertrekhal aan. Zolang we nog niet vertrokken zijn, vlot de babbel goed. Ik wil niet het mooie kotsende meisje zijn. Ik waarschuw hem maar beter. 

Hij lacht. Natuurlijk heeft hij nergens last van. Hij hoopt alleen veilig in Bangkok te geraken. Aha, merk ik daar enig angstgevoel.

"Er is er vorig jaar eentje gecrasht in het zuiden van Laos", vertelt hij minder koelbloedig dan ik hem had ingeschat. Een vlucht van Lao Airlines, met hetzelfde type vliegtuig, crashte in oktober in de Mekong. Alle passagiers kwamen om.

"Dan zijn de statistieken weer in orde", doe ik mij dan weer iets stoerder voor. Dit is niet het gesprek dat ik nu wil voeren. Want ook al heb ik geen vliegangst, toch ben ik elke keer opgelucht om terug veilig aan de grond te staan. Leid me alsjeblieft met andere verhalen af.

Hij vertelt. Ik luister en concentreer mij op het opstijgen. Hij werkt in Laos als geoloog. Goud delven. Dat klinkt als Kuifje in Laos. Hij is nu onderweg naar huis. Tijdens de lastigste momenten knik ik alleen maar en kijk ik star voor me uit. Mijn vermoeden wordt bevestigd. Bij zo'n kleiner vliegtuig voel je alles veel meer. Mijn evenwichtsorgaan wordt uitgedaagd. Naar het schijnt krijg je minder last van luchtziekte naarmate je ouder wordt. Ben ik dan nog niet oud genoeg? 

"Gember", zegt hij, "je moet op een stukje gember knabbelen. Het mag zelfs gekonfijte zijn." Ik onthou de tip, ook al ben ik er nu niet veel mee. Is er gember in de zaal?

Eens we op hoogte zijn, gaat het iets beter. Het eten wordt geserveerd. Een broodje met beleg, een dessertje. Je kan er zelfs een wijntje bij drinken. Hij neemt een biertje. Ik hou het bij een half glaasje cola. En dan terug turbulentie. Hij leest nu zijn krantje en ik wacht tot deze vlucht achter de rug is.

De twee uur duren eindeloos. Ook al lach ik soms groen, het entertainment aan mijn linkerzijde leidt me toch een beetje af. De landing wordt ingezet. Nu weet ik dat ik er binnen een twintigtal minuten vanaf ben. De grond is in zicht. We schokken hard over de landingsbaan. De verlossing. 

Hij moet naar Hong Kong, ik naar Phuket. In ons afscheid zit enige aarzeling. Of voel ik me nog duizelig van de vlucht. Ik weet niet eens zijn naam. Voor ik nog iets kan ondernemen, word ik onder de voet gelopen door een bende Russen. Bye bye, gold digger.

(Foto: Bangkok Airways ATR-72 at Luang Prabang Airport, bron: www.en.wikipedia.org/wiki/Bangkok_Airways)