Reisverhaal «De daadkracht van de alleenreiziger»

Maleisië, Singapore en Borneo 2017 | Maleisië | 2 Reacties 26 Juli 2017 - Laatste Aanpassing 14 Januari 2018

Ik moet actie ondernemen. Voor het eerst op deze reis verloopt het hoppen van bus naar bus niet zo vlot. Ik arriveer iets voor de middag in het busstation van Ipoh. Als ik te veel aarzel, is dit een overbodige tussenstop. Normaal gezien probeer ik één overnachting te vermijden. Zelfs als er maar een tempel te zien is, blijf ik liever twee nachten. Voor veel reizigers verloren tijd. Voor mij de gelegenheid om rond te dwalen en op zoek te gaan naar de charme die vaak niemand ziet. Misschien is het gewoon een excuus om het rustig aan te doen. Geen bussen voor dag en dauw, geen haast en spoed, wel veel tijd om alles te overschouwen en te regelen. 

Zo groot is deze busterminal nu ook niet. Waarom kan ik de bus naar het centrum niet vinden? Ze sturen mij van het kastje naar de muur. Voor het eerst op deze reis spreekt ook amper iemand Engels. Ze kunnen niet veel oefenen. We stapten hier met vijf af, de rest van de bus reed direct door naar Georgetown.

Ik sta op de plaats waar ze mij drie keer naar toe gewezen hebben. Ik zie geen busnummers, er hangt geen uurrooster. Een Frans koppel met een zoontje staat op dezelfde plaats om hun as te draaien. Ze staan over hun reisgids gebogen. De radertjes in mijn hoofd schieten in gang. 

"Misschien kunnen we een taxi delen?", vraag ik op de man af. 

Ze kijken me eerst aan alsof ik een absurd voorstel doe. Schrikt mijn rugzak hen af? Of zijn ze verbaasd dat ik hen meteen in het Frans aanspreek. Luistervinken is mijn specialiteit geworden. Ik wind er geen doekjes om en vraag waar zij logeren. Op Google Maps zie ik dat hun hotel op tweehonderd meter van het mijne ligt. 

"The French Hotel for a French family...." 

Ik verzacht mijn spitante beschouwing met het feit dat de taxi ons aan hun hotel mag afzetten. Voor mij geen moeite. Ik reis met een rugzak. Een paar minuten later rijden we naar het centrum van de stad.

Het is nog te vroeg om in te dommelen. Dat het te veel tijd kost, of misschien zelfs onmogelijk is, om de kalkgrotten rond Ipoh met het openbaar vervoer te bezoeken, begint te dagen. Ik moet nu een plan hebben. Ik hou het gesprek met de taxichauffeur intussen op gang. Wat een vriendelijke man. Het gezin luister mee vanaf de achterbank. 

"Hoeveel kost een taxi naar de grotten?" 

Er zijn wel meer dan dertig grottempels in Ipoh. In de natuurlijke holten van de kalksteenrotsen zijn nu boeddhistische heiligdommen. De taxichauffeur somt de bekendste op en hoe lang het ongeveer zal duren om ze te bezoeken. De onderhandelingen kunnen beginnen. Het nadeel van alleenreizen is dat dit een dure uitstap wordt. Het is dat of geen grotten zien. De man van het koppel gaat op het puntje van de autozetel zitten. 

"Wij willen deze namiddag ook de grotten bezoeken", oppert hij. 

Het duurt even vooraleer hij de namen van de grotten van het gebrekkig Engels naar het Frans kan omzetten. De deal wordt gesloten, plaats en uur worden afgesproken en de prijs wordt gedeeld. Een taxi vol tevreden gezichten. 

Praktische informatie

- bus Tanah Rata naar Ipoh, RM20, €4,5

- Taxi van Ipoh Amanjaya busstation naar hotel in centrum, ongeveer 10 kilometer, RM25, ongeveer €5

- RM30/per uur sightseeing, in totaal RM80, ongeveer €17