Reisverhaal «Paradijs in zicht: Perhentian Islands»

Maleisië, Singapore en Borneo 2017 | Maleisië | 0 Reacties 20 Juli 2017 - Laatste Aanpassing 30 December 2017

De lange weg naar het paradijs

Ik kan niet rap genoeg weg zijn uit Kota Bharu. Een half uur te vroeg sta ik al in het busstation. Een drietal toeristen scharen zich bij mij. De taxichauffeurs zijn opdringerig. Ik wimpel ze vriendelijk, maar kordaat af. We volharden en wachten tot de bus komt. Als een krakkemikkig vehikel eindelijk het busstation binnenrijdt, storm ik samen met het Indisch koppel en de jonge Brit erop af. De buschauffeur doet teken dat we niet mogen opstappen. "Broke down", herhaalt hij een paar keer, "bus broke down."

Op het moment dat ik denk dat Maleisië veel moderner is dan Thailand arriveer ik in Kota Bharu, een stad aan de oostkust van Maleisië. Door een verandering in mijn vluchturen zal ik hier niet veel meer doen dan overnachten. Mijn blik op de stad beperkt zich op de omgeving van het busstation. Of dat een graadmeter is, weet ik niet. Ik zie kaduke bussen, bergen afval en weinig interessante hoeken en kanten. Ook in hotel Politan moet ik slikken. "Het is maar voor een nacht", prevel ik om mijzelf te overtuigen. De zuurstokkleurtjes van de kamers worden in de reisgids Trotter bewierookt. Ik zie op de gang afgebladderde verf, zwarte schimmel en ijzeren deuren. Alles doet me denken aan kakkerlakken. In de kamer is het proper genoeg om het een nacht vol te houden. Ik haal alleen het hoogstnodige uit mijn rugzak zodat ik zelfs in het holst van de nacht in een-twee-drie kan vluchten. 

Ook voor het avondeten ging ik af op de Trotter. Het tandeloze meneertje van het Sun Two Restaurant raadde mij de kleinste portie aan. Als ik toonde dat ze in mijn reisgids staan en de lovende woorden vertaalde, was er grote hilariteit in het hele restaurant. De tom yam soep was lekker van smaak, maar de garnalen waren allemaal moes. Dit was geen seafood, wel diepvriesfood. In deze Chinese eettent hebben ze mij niet met het eten maar met hun hartelijkheid gecharmeerd.

De volgende bus zou pas tegen elf uur arriveren. Dat is een uur wachten. We steken de koppen bij elkaar. We zullen de taxichauffeurs hun zin geven. Na het onderhandelen over de prijs kunnen we vertrekken richting Kuala Besut waar de aanlegsteiger is voor de ferry's naar de Perhentian eilanden. De chauffeur rijdt stevig door. Ik schrik dat we er een uur over rijden. De busrit was gegarandeerd het tweevoudige geweest. Het Indische koppel wordt door hun resort opgehaald. Samen met de Britse jongen word ik naar een speedboat gebracht. Ik besef nog niet ten volle dat we de open zee zullen trotseren. 

De boot wordt volgestouwd. Mijn rugzak verdwijnt in het niets tussen gigantische reiskoffers. Als het lijkt dat we vertrekkensklaar zijn, maken we nog een ommetje naar een andere pier om nog een hele meute toeristen bij te laden. Overladen. Als ze een bootrit kunnen uitsparen, brengt het meer op. We zijn nog niet vertrokken en ik moet al slikken. Gelukkig wordt er beslist dat ze met te veel zijn en vertrekken we zonder hen. 

De jonge bestuurder drijft het tempo op. Hij houdt de gezichten van de toeristen in de gaten om te zien of zijn stunten bevallen. Mijn gezicht staat op pokerface. Telkens we hard op de golven neerslaan, ontsnapt mij een pijnkreet. Dit is een aanslag op de rug. Ik sla de blikken van mijn medepassagiers gade. Is er iemand die hier werkelijk van geniet? Of ondergaat iedereen deze onontkoombare weg naar het paradijs. Als ik de eilanden zie opdoemen in de mist, laten mijn gedachten voor het eerst zon, zee en strand toe. Ik word gedropt op de houten aanlegsteiger voor mijn resort. 

Het paradijs heeft een prijs

Het is ook een aanslag op mijn betaalkaart. Mijn duurbetaalde chalet is een donker hok. Het venster is geblindeerd om de woestenij achteraan in de tuin te verbergen. De gordijnen hangen er enkel voor de show. De enige lichtinval kan via de deur komen, maar dan nodig je ook muggen en andere beestjes uit. En waar is dat paradijselijke strand? Voor mijn resort ligt er een smalle strook zand waar sloepen liggen aangemeerd. Misschien vertroebelt een hongerbui mijn blik. 

Met mijn tenen diep in het zand smaken de kippensatés dubbel zo lekker. Alsof de nabijheid van de zee de pindasaus een subtiele zilte toets geeft. Mijn gedachten kabbelen mee met de bootjes die schommelen op de golven. Mijn zonnebril kleurt alles roze. Het moment om op verkenning te gaan is aangebroken. Naast mijn hotel liggen nog een paar resorts en restaurantjes. Daarachter begint meteen de jungle. Straten, woonhuizen of winkeltjes zijn hier niet. Alleen een hoop toeristen zijn hier gestrand. 

Ik geloof mijn ogen niet. Als ik een luxueus resort doorkruis, kom ik via een trap terecht op een parelwit strand. Het paradijs ligt voor een nog chiquer resort. Gelukkig claimen hier de hotels het strand niet met ligstoelen en bars. Het is hier vrij rustig. Ik vlij me neer op mijn strandlaken, blik op zee gericht, met de adem van de jungle in mijn rug. 

De dagen verlopen routineus. Na het ontbijt wandel ik naar mijn strandje waar ik mij neerleg op ongeveer dezelfde plaats. Zonnen, lezen, zwemmen. Mijn gedachten dwalen af naar drie vriendinnen. Eentje draagt een boerkini, de andere gaat in haar kleren de zee in. Het derde meisje heeft een minuscule bikini aan. Waarom kan onze westerse mindset dit niet vatten? Als iemand zich om religieuze redenen bedekt, schreeuwen we moord en brand. Wanneer iemand om gezondheidsredenen zich tegen de zon beschermt, schenken we er geen aandacht aan. Ik zou die roodgeblakerde blanke dames meteen zo'n boerkini aanraden. 

Heen-en-weer naar het strand is mijn enige lichaamsbeweging. De laatste dag verstoorde een aantal kwallen mijn zwemmomentjes. Ik ga alleen nog de zee snel in en uit om mij te verfrissen. Intussen verslind ik boeken. Het duurde even, maar ik ben in strandmodus. Gehypnotiseerd door het azuurblauwe water. Geen afleidingen door vertier. Hoe energiek ik in een stad rondhop, zo bedwelmd raak ik als ik zand voel. 

"Waar geen vertier was en de duisternis na het avondeten over de beemden trok, en de glasvezelkabel niet was doorgetrokken zodat de televisie geen donder te bieden had - in die stilte van tikkende klokken en blaffende honden zat er vaak niks anders op dan een boek ter hand te nemen." 

Uit: Ik kom terug, van Adriaan Van Dis

Als de avond valt, schalt de oproep tot het gebed uit de witte moskee op het eiland aan de overkant. Het klinkt niet als een streng verzoek, wel als een lieflijk lied, een kabbelend gewauwel. De vleerhonden vliegen gehoorzaam het water over. Zij hebben hun zwarte nikab al aan. Ik installeer mij aan een tafeltje dicht bij de zee. De menukaart is uitgebreid, de kwaliteit matig. Het kan mij niet veel schelen. Alles is overgoten met een sausje van gelukzaligheid.

De laatste ochtend ontwaak ik veel te vroeg door de regen die hard klettert op het dak van mijn chalet. Ik kan niet blijven liggen en probeer mijn rugzak wat meer regenbestendig in te pakken. Als ik iets na zeven mijn deur open, zijn het alleen de bomen die nog naregenen. De zee is kalm. Ik geniet van mijn laatste ontbijt met zicht op zee. Iets na acht uur vertrekken we richting vasteland. Ik slaag er wonderwel in een beetje van de terugtocht te genieten. Ofwel ben ik stiekem blij dat ik vanaf nu aan wal blijf.  

Praktische informatie

- Bus luchthaven Kota Bharu naar Central Bus Station, slechts een om het uur, ongeveer 20 minuten. Voor de luchthaven is een wit bushokje. Wachten, wachten... en blijven wachten. Heel veel mensen bieden zich als taxichauffeur aan. Als je niet wil wachten, neem gewoon de officiële taxi's.

- Hotel Politan, Jalan Doktor, kavel 1121, vlakbij Central Bus Station, €17/nacht

- Sun Two Restaurant, Jalan Temenggong, zeer goedkoop en grote porties, je gaat voor de vriendelijkheid en voor het feit dat er weinig keuze is rond het busstation... 

- Taxi naar Kuala Besut, 60RM (€12), te delen door het aantal passagiers (4 dus)

- Ferry naar Perhentian Islands, h&t, RM70 (€15)

- Conservation fee, Marine Park of Malaysia, RM30 (€6)

- The Barat Perhentian, Pulau Besar, http://www.baratperhentian.com, garden chalet standard, €53/n

- Chinese Restaurant, twee restaurantjes verder dan The Barat, maar eigenlijk een Thais restaurantje, heerlijk en eerlijke prijs in dit toeristische oord