Reisverhaal «Retrospectief - Mongolië ongecensureerd 1»

Transmongolië Express 2013 | Mongolië | 0 Reacties 12 Augustus 2013 - Laatste Aanpassing 22 September 2013

“Dat begint goed”, zucht ik als we na een half uur rijden al met de jeep aan de kant staan. Naraa, onze jonge gids, vergat ons proviand voor de komende acht dagen. Hij lacht alsof hij een klein foutje maakte. Nu begrijpen we het druk om en weer getelefoneer.

“Zou hij ook gelachen hebben als we dit euvel pas na vier uur rijden hadden ontdekt”, schertst Isa. Het boezemt geen vertrouwen in. We leggen ons lot immers in zijn handen. Gelukkig is er ook nog Amgaa, onze chauffeur, die al wat meer ervaring heeft. Ze laden ons overlevingspakket in en we vertrekken. Amgaa slaat zijn stuur bruusk naar links als hij een auto die ons voorbijsteekt bijna aanrijdt. Ja, meer ervaring. Zijn grijze lokken en de diepe groeven in zijn gezicht verraden een zekere leeftijd. Toch is het vooral de bokaalglazenbril die me zorgen baart.

“Hij is wel al oud”, zegt Isa die duidelijk dezelfde overwegingen maakt.

“Eens we de stad uit zijn, loop het wel los”, mompelen we tegen elkaar.

De weg is geplaveid maar niet effen. De kuilen en bulten zitten in en op de weg als ongewenste acne en puisten op je huid. Een zalf van pek zou wonderen doen. Maar nu doet Jantje Pek ons de duivel aan. We schokken achteraan in de jeep. Mongoolse traditionele muziek en hedendaagse hits knallen afwisselend door de boksen.

“Je zingt goed”, zegt Isa over zijn schouder tegen Naraa. Hij blinkt.

“Eigenlijk”, aarzelt hij alsof hij ons een dierbaar geheim wil vertellen, ‘eigenlijk droom ik ervan om zanger te worden.” Hij glundert. “Maar”, zegt hij plots in mineur, “dat is heel moeilijk in Mongolië.” Niet alleen in Mongolië, denk ik erbij.

We rijden langs grasgroene heuvels. De eerste gers, de typische witte nomadententen, duiken op in het landschap. Amgaa rijdt de jeep in de graskant. Hij spreidt een dekentje uit en wij gaan zitten. Er springen duizend sprinkhanen rond ons. Duizend beestjes in de grassprietjes kriebelen langs mijn benen. Naraa tovert met zijn gasvuurtje kokend water voor de thee en bereidt voor de lunch sandwiches. En dan volgt de tweede confrontatie met de natuur: plassen in open veld, onder toeziend oog van chauffeur en gids.

“Gaan ze nog kijken ook?”, roep ik naar Isa die zich een eindje verderop een plaatsje uitzoekt. Ik doe teken dat ze naar de andere kant moeten kijken. Ze lachen om die malle toeristen. Schroom. Giechelen. En dan broek op de knieën en hurken. Een gigantische sprinkhaan kijkt me aan. Nu niet springen, denk ik.

“Pff”, zucht Isa als we terug de auto instappen, “dat belooft voor de komende acht dagen.”

We rijden en rijden. Rond vier uur spot ik eindelijk een wegwijzer naar het klooster. 45 km, dat valt mee. Maar de pijl wijst naar de aardeweg rechts van ons. Anderhalf uur hotsen we en slalommen we om de diepste putten te ontwijken. Daarom zijn we met een jeep onderweg. En dan duikt achter de volgende heuvel in de verte het klooster op. De avondgloed valt over het donkerrode hout van het klooster. Tegen de heuvel ligt links een witte stoepa en staat rechts een Boeddhabeeld.