Reisverhaal «Stadsmeisjes gaan primitief»

Transmongolië Express 2013 | Mongolië | 1 Reacties 26 Juli 2013 - Laatste Aanpassing 27 Oktober 2013

Op mijn belevenissen in Mongolië was ik niet voorbereid en toch stond het allemaal haarfijn beschreven in het toerprogramma. Had ik dat dan niet gelezen? Toch wel. Maar zo gefixeerd ik was op de voorbereiding van de treinreis, zo nonchalant was ik bij het boeken van de achtdaagse toer door Mongolië.

Vrijdag 18 juli, Ulanbataar - 8u30 Golden Gobi Guesthouse

De jeep wordt volgeladen. Ons lot ligt in handen van Amgaa, de chauffeur, en Naraa, onze jonge gids. Ik krijg het even benauwd bij de gedachte dat we acht volle dagen en zeven nachten door Mongolië zullen toeren. Er ging pas gisterenavond een belletje rinkelen toen de man van de receptie vroeg of we een tent, slaapzak en matje hadden. Neen, dus. Geen probleem, alles werd voorzien. Zo stond het op onze reisroute die ik weken geleden gemaild kreeg. De informatie was precies niet naar mijn hersencellen doorgedrongen.

De chauffeur, Amgaa, ziet er een gezellige oudere man uit. Jammer dat hij geen woord Engels spreekt. Dat hij ouder is zie ik niet alleen aan zijn grijzende haar en zijn diepe rimpels, maar ook aan de bokaalglazen op zijn neus. Boezemt dit vertrouwen in? Niet echt, want we rijden de hoofdstad niet zonder problemen uit. Na een half uur hebben we bijna een aanrijding.

Onze gids, Naraa, ziet er in zijn zwarte broek en lederen jack een stoere gast uit. Hij is afgestudeerd als vertaler Engels aan de Universiteit van Ulanbataar. Bij het niveau van het universitair onderwijs hebben we onze bedenkingen, maar hij spreekt voldoende om mee te communiceren. Over zijn organisatorische competenties hebben we ook na een half uur al onze bedenkingen. Hij is het eten voor de komende acht dagen vergeten. Gelukkig zijn we nog maar een half uur onderweg en brengt iemand van ons guesthouse het pakket achterna.

Zaterdag 27 juli, Ulanbataar - 8u30 Café Amsterdam

Na acht dagen 'ontbering' geniet ik in het ochtendzonnetje van een rijkelijk belegde sandwich, een gebakken eitje en een echte koffie. En dan vel ik het oordeel: zo erg was het nu ook allemaal niet.

Natuurlijk niet.

We hadden alleen bijna-aanrijdingen. De lekke band was snel vervangen. Na anderhalf uur ploeteren om de jeep uit de modder de helling op te krijgen, reden we een vlekkeloos parcours. Het constant zitten schokken in de jeep is je lichaamsbeweging van de dag. Na vier dagen zonder stromend water (lang leve de verfrissingsdoekjes) douchten we in het ger guesthouse met warm water uit de hot spring. De insecten zoemden vervelend rond onze oren, maar zijn allesbehalve gevaarlijk. Gewoon even je zenknop aanzetten en ze negeren (of ze doodmeppen, geen zengedoe). Er was voldoende eten, elke keer vers bereid door Naraa. Ook al stak dezelfde kost na drie dagen serieus tegen. We sliepen altijd goed ondanks de harde grond of dunne matrassen op de houten bodem (jaja, een lattenbodem). Dat het beddengoed niet fris gewassen was, trokken we ons na twee dagen niet meer aan. En dan, de kleine en grote boodschap. Als je moet gaan, laat je de chauffeur stoppen. En je gebruikt de Mongoolse steppe als groot openbaar toilet. De eerste keer zoek je nog naar een struikje. Daarna doe je het zonder schroom onder toeziend oog van gids en chauffeur. 's Nachts plas je naast de ger of tent. Dat je dan met je broek op je knieën oog in oog staat met een stier, neem je er toch gewoon bij. En als er een kakhuisje staat, is de truc om vooral niet naar beneden te kijken tussen de twee houten planken. Alhoewel dit onvermijdelijk is, want je moet goed mikken...

Dan denk je alleen nog aan de grasgroene heuvels, zo ver als je kan kijken, zo oneindig mooi. Kuddes koeien, paarden, geiten en schapen. Afgewisseld met de serene sfeer in de boeddhistische kloosters. Arenden spotten. De gastvrijheid van een nomadische familie waar je onverwacht aanklopt op zoek naar een plaats om te overnachten. De familie staat de ger aan ons af en slaapt een nachtje bij de familie. Naraa die schrik heeft van een kikker en gillend op het bed van Isa springt. Isa met de slappe lach, na een bewogen dag. De ontvangst bij de familie van Naraa. De ger ligt afgezonderd en dat wil zeggen zalig rustig tussen de zachtglooiende heuvels. Zijn ouders ziet hij amper twee keer per jaar en bij het weerzien hoort een feest. Zijn broer en nichtje zijn er ook. 's Middags smullen ze smakelijk van een grote kom ingewanden. Die laten wij aan ons passeren. 's Avonds is het Mongoolse barbecue. Een grote wokpan wordt op de kachel gezet, eerst gaat er een scheutje water in, dan leggen ze er in laagjes vlees en stenen in. Een half uur later smullen wij van een perfect gegaard schapenkoteletje.

***

Intussen is mijn tweede kop koffie op. Tijd om nog een klooster te bezoeken, wat souvenirs te spotten en iets te eten. Wat hou ik toch van de stadssfeer. Ulanbataar voelde tien dagen geleden aan als een groot uitgevallen provinciestad; nu komt ze over als een wereldstad.