Reisverhaal «Berusting onderweg: van Chiayi naar Sun Moon Lake»

Zon, rijst en gelukskoekjes (2018-2019) | Taiwan | 2 Reacties 06 Maart 2019 - Laatste Aanpassing 27 Mei 2019

Als iemand nu het startschot geeft, hoef ik enkel mijn rugzak op te tillen en ben ik meteen klaar om te vertrekken. Toch plof ik nog even neer op het zachte, comfortabele hotelbed. Iets houdt me tegen? Misschien moet ik nog even bekomen van het uitgebreide ontbijtbuffet? Of zie ik op tegen de lange en ingewikkelde reisroute die ik zelf heb uitgestippeld? De tocht van Chiayi naar het Sun Moon Lake is iets complexer dan de doorsnee trip in Taiwan en aan het gemakkelijke reizen raak je snel gewend. Net zoals aan een luxueuzer hotel. Vandaag is er geen beste tijd om te vertrekken. De treinen zijn niet goed op elkaar afgestemd en de ritten zijn niet frequent. In het slechtste geval moet ik bij elke overstap een uur of twee wachten. Treuzelen is waarschijnlijk niet de beste strategie. Ik veer recht en vertrek met pak en zak op good luck aan de tocht.

De trein naar Ershui komt perfect op tijd het station binnengereden. In Taiwan weet ik nog niet wat ik van de lokale treinen kan verwachten. Ik reisde tot nu toe altijd met express treinen. In Thailand betekent lokaal treinen die uren te laat komen en overvolle wagons. Ik installeer me in een zo goed als lege wagon. Er zijn ook geen bagagerekken en dat komt mij goed uit. Ik hoef geen manoeuvres uit te halen op mijn rugzak erop te krijgen. Hij kan gewoon naast mij staan. Er is wel een overeenkomst. Het ritje is spotgoedkoop. Ik betaal amper twee euro. 

Als ik om 10u38 arriveer in Ershui begint de eerste les in geduld. Twee minuten later vertrekt de trein naar Shuili. De vrouw aan het loket wijst naar de trein die zijn deuren net heeft gesloten. Ik blijf er gelaten bij en betaal een euro voor een ticketje voor de trein van 12u. Ik heb wat tijd te doden. Als ik de hoofdstraat op en af wandel, kijken de mensen naar mij alsof ze een verdwaalde lastezel zien. Ik glimlach en huppel lichtjes zodat het lijkt alsof het tuig op mijn rug helemaal niet zo zwaar is als het eruitziet. 

We vertrekken stipt naar Shuili. Ik reis via de Jiji Line, een treinlijn die tijdens de aardbeving van 1999 zwaar verwoest was, maar drie jaar later terug kon gebruikt worden. Oorspronkelijk werd de lijn gebouwd om de constructie van een waterkrachtcentrale in het Sun Moon Lake te vergemakkelijken. In 1927, kwam de treinlijn in handen van de koloniale overheid. Nu vereenvoudigt het mijn reis naar het meer. Alhoewel. Over een afstand van 25 kilometer doet het treintje drie kwartier. We rijden op een eensporige lijn langs bergflanken, rijstvelden en plantages. Ik kan genieten van het landelijke leven zonder dat ik er moet verblijven. Ook al klinkt het allemaal heel eenvoudig, er is ook hoogtechnologisch comfort op deze treinlijn. De reizigers worden vergezeld door twee robots die lijken op witte buitenaardse wezens, een mannetje en een vrouwtje. Hun alziende ogen lichten af en toe op. Niemand die mij in het Engels kan uitleggen waarvoor ze dienen. Ik zorg er alvast voor dat ik mij voornaam en netjes gedraag. 

In Shuili moet ik voor het laatste traject overstappen op een bus. Ik heb het allemaal goed uitgedokterd. Als Google Maps een beetje up-to-date is, weet ik ook vrij zeker waar ik bus 6671 moet nemen. En dat die bus binnen een half uurtje komt. Terwijl ik sta te wachten maak ik de fout om het aan een aantal mensen te vragen. Ik wil gewoon even de richting checken. Dat ik niet terug beland van waar ik kom. Niemand spreekt voldoende Engels ook al herhaal ik gewoon de naam van mijn bestemming en wijs ik in de volgens mij goede rijrichting. Twee mensen die een koffietje zitten te drinken in de 7-Eleven, komen speciaal naar buiten om mij te helpen. Ze kijken op het bordje van de bushalte alsof het Sun Moon Lake een onbekende bestemming is. Ze beweren dat de bus hier niet stopt. Ze willen mij meenemen naar een halte verderop. Ik loop een twintigtal passen mee, maar besluit dan tegen alle beleefdheidsregels in toch naar de vorige halte terug te keren. Op dat moment komt bus 6671 aangereden en kan ik het laatste kronkelend traject door de bergen naar het meer aanvangen. De jonge heren zwaaien me uit en zullen hoogstwaarschijnlijk koude koffie moeten drinken.