Reisverhaal «Hinoki Village: cultuur voor kooplustigen»

Zon, rijst en gelukskoekjes (2018-2019) | Taiwan | 2 Reacties 05 Maart 2019 - Laatste Aanpassing 27 April 2019

Binnen een strakke ommuring staan donker houten chalets in Japanse stijl met ertussenin paden en vijvertjes waar kikkers kwaken tussen de lelies. De blokhutten in Hinoki Village zijn voormalige slaapzalen van de werknemers van de Alishan Forest Railway die aan het begin van de twintigste eeuw afgewerkt werd onder Japanse bezetting. De spoorlijn werd indertijd aangelegd om cipressen uit het woud te transporteren. Nu is het mogelijk om als toerist deze historische treintocht te maken terwijl je op een gemakkelijke manier van de mooie natuur kan genieten. Dit zet ik alvast op mijn volgende reisplanning. 

In Taiwan maakte ik voor het eerst kennis met het concept 'creative park'. In Kaohsiung was het Pier-2 Art District, in Tainan het Blueprint Culture & Creative Park en hier in Chiayi Hinoki Village. Ze staan in mijn reisgids onder de rubriek sightseeing en niet bij shopping. Daarom dat ik de eerste keer ook aangenaam verrast was om zoveel leuke winkeltjes te spotten. Geen ordinaire souvenirshops. Waarschijnlijk kunnen ze zo de restauratie van deze panden verantwoorden. Onder het mom van cultuur kan ik mijn hart uitleven in art shops terwijl ik lik van een fancy matcha softijsje met een goudblaadje op.

Ingewikkelde Chinese tekens in houtsnijwerk trekken mijn aandacht. Er staan ook grote houten ornamenten. Als ik zo een kanji koop, wil ik er graag de betekenis van kennen. De verkoopster is heel vriendelijk, maar spreekt geen woord Engels. Ze haalt er een vertaal app bij. Teken per teken spreekt ze iets in het Chinees in en en laat dan de vertaling horen. Soms lijkt er niet veel van te kloppen. Dan lachen we en trekken onze schouders op. Het zijn voornamelijk fragmenten uit boeddhistische gebeden. Ik krijg een ingeving en probeer duidelijk te maken dat ik op zoek ben naar iets met sensibility and rationality. Als dat er niet tussen zit, kan ik zonder schuldgevoel terug naar buiten gaan. Maar het zet de dame aan om nog meer op zoek te gaan en nog meer tekens te vertalen. Intussen kan ik het allemaal niet meer volgen en ben ik de vertaling van de eerste tekens al vergeten. 

Ik heb mezelf weer in de val gelokt. Na zo veel enthousiaste behulpzaamheid durf ik niet anders meer dan kopen. Uiteindelijk kies ik eentje dat be kind betekent. Wees lief, zeer algemeen en altijd toepasselijk. Ik tel bijna vijftien euro neer. Daar schrik ik van. Ik had de prijs niet gevraagd. Hier, in Taiwan, betaal je, net zoals in het Westen, een prijs voor kwaliteitsvolle materialen in combinatie met handwerk. Ik laat er mijn glimlach niet voor zakken. Ik  betuig honderdmaal dank, terwijl diezelfde xièxiè, bedankt in het Chinees, vanuit het winkeltje galmt. Ongewild moet ik denken aan iemand die een tatoeage in het Chinees heeft gezet en alleen maar kan hopen dat de betekenis overeenstemt met wat ze beloofd hebben. Alhoewel ik er vrij gerust in ben dat de vrouw be kind in praktijk heeft gebracht. 

Epiloog

Twee maanden lang droeg ik zorg voor mijn souvenir, ingepakt tussen mijn reiskleren. In al mijn enthousiasme om een goede foto te maken heb ik het op de grond laten vallen. Ik vloekte luid op mezelf. Het ingewikkelde houtsnijwerk waar enig vakmanschap voor nodig was, kletterde in stukken. Gelukkig niet onherstelbaar. Secondelijm staat al op mijn boodschappenlijstje. U krijgt geen foto, maar be kind...