Reisverhaal «Na regen komt niet altijd zonneschijn»

Zon, rijst en gelukskoekjes (2018-2019) | Taiwan | 4 Reacties 08 Maart 2019 - Laatste Aanpassing 19 Juni 2019

De hevige regenval houdt me niet alleen in de gevangenis van mijn kamer, hij zorgt ook voor een ander euvel. 

Vroeg in de ochtend word ik wakker van gedruppel. Het constante getik is enerverend en jaagt me uit bed. De waterstroom heeft zich een weg door het plafond gebaand. De drup valt recht op de flatscreen aan de muur. Om een plas te voorkomen, posteer ik er het vuilnisbakje onder. Als ik nog geen minuut terug in bed lig, klinkt het getik in twee tonen. Eerst dof op de televisierand en dan schel op een blikje in het afval. Een ingeving. Ik positioneer de enige plant in de kamer zo onder het televisietoestel zodat de lange bladeren de eerste drup opvangen en de tweede drup in de potaarde terechtkomt. Tevreden over mijn irrigatiesysteem draai ik mij nog eens om.  

De dag verstrijkt met regen en nog meer regen. Mijn kamer zit op de bovenste verdieping. Dat is natuurlijk mooi meegenomen voor het uitzicht over het meer, maar het is ook mijn kamer die last heeft van de insijpeling. Er ontstaan op het plafond gedurende de dag verschillende kleine en grotere vochtkringen. Niet dat ik er echt van wakker lig. Het is mijn plafond niet en het instortingsgevaar schat ik niet meteen voor vandaag of morgen.

De echte bezoedeling komt pas later op de nacht. 

Als ik rond een uur of drie even wakker word en het buiten nog steeds hevig hoor regenen, heb ik het lumineuze idee om de vochtkringen te checken. Er is er immers eentje dicht bij het hoofdeinde van mijn bed. Als ik mijn zaklamp terug wil uitflitsen, zie ik een opgeschrikte kakkerlak onder mijn bed wegschieten. Ik ben meteen alert en knip meteen het grote licht aan.

Ik zal pas slapen als het zwarte mormel dood is. De vuilnisbak met etensresten zet ik wijselijk op het terras. Ik zit een half uur recht in aanvalspositie, maar ga uiteindelijk weer in bed liggen. Het is een uur later als hij zich opnieuw vertoont. Deze keer crost hij vliegensvlug over mijn bed, vlak naast mij, bijna tegen mijn arm. Terwijl ik recht spring, probeer ik het beest een mep te geven. Ik raak hem maar lichtjes en hij spurt terug het bed onder. 

Vier uur 's nachts, een zalig bed, maar heel veel onrust. Ik zou het bed kunnen verschuiven op zoek naar het beest, maar ik heb schrik om daar nog meer ongedierte te ontdekken. Het licht laat ik alvast aan. Kakkerlakken verstoppen zich overdag en misschien kan ik hem zo bedotten. Ik was van plan om zo lang mogelijk van deze kamer te genieten, nu wil ik hier zo snel mogelijk weg. Er rest mij maar een optie meer: wakker blijven. 

Nadat mijn boek uit is, beslis ik om een douche te nemen en alles in te pakken. Daarna leg ik mij aangekleed helemaal dwars aan het voeteneinde. Mijn ingepakte rugzak doet dienst als hoofdsteun. Ik wikkel mij in het donsdeken en gebruik de hoofdkussens als barrière. In de illusie dat die kakkerlak tegenhoudt. Omdat ik mijn schoenen ook heb aangetrokken, bungelen mijn voeten over de bedrand. Niet dat ik midden in de nacht ergens naar toe kan trekken. Het idee alleen al kalmeert me. Rond een uur of zeven, als de zon opkomt, vertrouw ik erop dat de kakkerlak zijn bioritme werkt en sluit ik toch mijn ogen. Anderhalf uur later ontwaak ik, grabbel ik mijn spullen bij elkaar en vertrek. Ook al ben ik opgelucht dat er geen nieuwe confrontatie meer geweest is, mijn kakkerlakkenfobie is terug aangewakkerd. Een zwarte smet op een helderwitte kamer.