Reisverhaal «Curry en Nederlanders»

Honderd dagen rijst (2013-2014) | Thailand | 6 Reacties 10 Januari 2014 - Laatste Aanpassing 10 Januari 2014

De routine sluipt binnen. Elke dag op dezelfde plaatsen ontbijten, lunchen, dineren en iets drinken. Dan ontwaar ik het kartonnen bordje aan het rieten tafeltje van de Why Not Bar.

Thursday closed.

Het enige restaurant dat ’s avonds open is en op wandelafstand ligt, is morgen gesloten. Geen avondeten. Ik bedenk een plan. Ik zal laat lunchen bij Roy Tawan dat tot 16u open is. Ik heb nog wel een koekje en een nootje om de hongerdood te voorkomen. Een avondje zonder fris en een daiquiri overleef ik wel. En drinkwater? Deze namiddag verklaarde ik mezelf nog gek. Ik fietste door de hitte met een te zwaar plastic tasje vol waterflesjes van het stadje terug naar het strand. Voor een paar baht meer kan ik ze in de bar kopen, maar neen, mijn sprokkeldrang was groter. Nu besef ik dat dit goed uitkomt, anders kan ik nogmaals de trappers op.

***

Ontbijt bij Roy Tawan.

Roy veegt het bord af waarop de lunchgerechten gepresenteerd staan. Ik volg haar handelingen nauwgezet. Schrijft ze er zo meteen een nieuw menu op? Ze neemt een krijtje.

Today closed at 12 o’clock. 

Gaan ze nu opeens allemaal dicht? Ik neem nog een slok van mijn vers ananassapje. Geen late lunch dus. Ik koop voor de zekerheid twee muffins als overlevingspakket en geniet verder van mijn ontbijt.

"I invite you for the party tonight", zegt Roy lief maar verlegen als ik afreken, "at 6:30." Ik kijk eerst verbaasd en dan opgelucht. Dit had ik niet verwacht. Ik weet ook niet goed wat ik kan verwachten. Een party? Met eten?

***

Vanaf het strand zie ik in en rond Roy Tawan de bedrijvigheid toenemen. In schril contrast met mijn passiviteit. Er worden tafels en stoelen bijgehaald, ze herschikken alles, verlichting wordt opgehangen. Uit de keuken walmt in vlagen de weldadige geur van kruidige gerechten. Mijn maag rommelt ter goedkeuring. 

***

18u30 - de Fransman die Eric heet en meer Engels spreekt dan zijn doorsnee landgenoten, staat aan zijn bungalow. Vertrekkensklaar. Ik volg. We schuiven bij een Nederlands stel aan tafel aan. In het kleine restaurant van Roy pronkt een groot buffet. Zij pronkt niet, maar geniet van haar gasten die genieten. Vrienden en familie, en toeristen die al jaren vaste klant zijn in haar restaurantje. Riet en Jaap, Annet en haar man, twee Nederlandse koppels die hier overwinteren, vertellen me over Roy en haar familie. Het is een islamitische familie, daarom dat er geen drank geserveerd wordt. Nochtans is de Why Not Bar van dezelfde familie en daar vloeit de drank rijkelijk. Om de toeristen te behagen. 

Massaman curry en pikante green curry, rijst en een soort pannenkoeken, deegflapjes en groenten... de smaken mengen zich op mijn bord en in mijn mond. Wat ben ik een geluksvogel dat dit feestje juist in deze week gegeven wordt. Riet vertelt dat Roy meestal tussen kerst en nieuwjaar een etentje geeft. Voor een paar spinnenwebben en twijfelachtig sanitair had ik bijna deze gastvrijheid opgegeven. Dan haalde ik nu een fris drankje uit mijn koelkast en dronk het in de koelte van de airco eenzaam op...

We zakken af naar de Why Not Bar. Het restaurant is gesloten, maar de bar duidelijk niet. Er is ook een feestje aan de gang. Een iets luidruchtiger. Een verjaardagsfeest. Er treedt een Thais bandje op met de dubieuze naam Eddy. De stemming zit er goed in. Mede door de drank. Op elke tafel staan grote - en intussen lege - flessen Johnnie Walker. En volgens Riet allemaal moslims...  Covers uit de jaren negentig brengen me naar mijn puberteit. 4 Non Blondes met What's Up, Zombie van The Cranberries. Naar Thaise normen betrekkelijk alternatief. Zij feesten en ik nip van mijn laatste daiquiri.

***

Vrijdag is het sluitingsdag bij Roy Tawan. Ik snoep als ontbijt de cakejes die ik er gisteren kocht en overschouw vanaf mijn balkon voor de laatste maal dit plaatje. De palmbomen, het strand. Ik check uit en het gevoel van 'hier kom ik terug' overvalt me. Het eenzame strand, de babbels in de bar, een onverwachte invitatie... Die superkwallen op het strand verban ik wel uit mijn herinneringen.