Reisverhaal «De voetganger is de pineut»

Honderd dagen rijst (2013-2014) | Thailand | 3 Reacties 06 Februari 2014 - Laatste Aanpassing 06 Februari 2014

Anderhalve maand voetganger zijn in Thailand is een uitdaging. Ik besef nu pas dat een voetganger in het Westen een halve heilige is. Het recht van de zwakke weggebruiker.

Nu geldt het recht van de sterkste. Ik schik me als voetganger volledig in mijn onderdanige rol; de eer gaat naar koning auto en keizer brommer. En als het moet zelfs naar de fiets. Hoe groter je vehikel, hoe meer recht je hebt om te drummen. Strikte hiërarchische regels. De brommertjes murwen zich er wel tussen. Sterk kan ook snel, gewiekst of niet bang om schrammen op te lopen, betekenen. Ik wijk uit naar de plaats die voor mij voorbehouden is.

De staat van het voetpad weerspiegelt de status van de wandelaar. De enige ruimte die voor hem is voorbehouden zit vol obstakels. Kapotte putdeksels en gaten waarin je soms wel een meter diep kan vallen. Geparkeerde auto's die je dwingen om toch de rijbaan op te stappen. Hoge stoepranden die al snel in de kuiten hangen. Je tenen stoten doe je onvermijdelijk wel een keer. Bomen en hun wortels die het voetpad opblazen, waardoor er enkel wat stoeprand overblijft om op te balanceren. Overhellende afspanningen met ijzeren stangen. Als je teveel naar beneden kijkt, stoot je niet alleen je tenen maar ook je hoofd. Elektriciteitsdraden die zoemen 'touch me'. En zakken afval.

Zelfs al is er geen kant, zal je aan de kant gaan. Desnoods springen of duiken, maar aan de kant zal je staan.

De kunst van het oversteken is er eentje van geduld uitoefenen. In de gewone straten wacht je tot een stuk van de rijbaan vrij is, ga je tot halverwege terwijl de auto's en brommers voor en achter jou verder razen en glip je uiteindelijk tussen het verkeer door naar de overkant. Bij drukke doorgangswegen lukt het meestal als de lichten verspringen en je een moment hebt dat er geen auto's zijn. Een moment dat je moet benutten. Ook al moet je daar soms vijf minuten op wachten. Als het echt druk is, verkies ik stilstaand verkeer. Daar kan je eenvoudig tussen slalommen. Oogcontact zoeken met de chauffeur voor de zekerheid. Het links rijden had ik snel beet. Toen ik een rijdende auto zag zonder chauffeur, besefte ik pas dat ik vaak oogcontact zocht met de passagier. En die duwt nog steeds niet op de rem. 

De status van het zebrapad is verwaarloosbaar. Ze hebben ze vermoedelijk geverfd omdat ze in de prijs van de verkeersborden inbegrepen waren. Het helpt als er een licht is. Je duwt op de knop en een tiental seconden later springt het voetgangerslicht op groen. Opgelet. Ken jezelf geen rechten toe. Je zet voorzichtig een stap op de rijbaan en kijkt of het verkeer stopt. Van zodra je uit het vizier bent van de eerste rij rijden ze achter jou al verder. Zo rijden ze voor jou ook nog een tijdje door. 

Je bent nog steeds maar een voetganger.