Reisverhaal «Een lus in de bergen»

Zon, rijst en gelukskoekjes (2018-2019) | Thailand | 5 Reacties 06 Februari 2019 - Laatste Aanpassing 14 Februari 2019

De bergen, ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. Weliswaar overkomt me dat met elk natuurverschijnsel. Met uitzondering van het strand. Neen, niet de zee, van zodra ik ongestoord geniet van een plons, duiken meteen ook kwallen op. Nu, de bergen dus. Ik maak een lus van Chiang Mai naar Pai, Mae Hong Son, Mae Sariang en ben na twee weken terug in Chiang Mai. Ik doe de loop met een minibus en heb niet echt de mogelijkheid om tussenstops te maken. Mijn focus ligt dus op de drie stadjes waar ik telkens een paar dagen halt hou.

Eerst en vooral is er de weg er naar toe. Ik trotseer de kotsroute. Op de front seat, naast de chauffeur, en met reisziektepilletjes. Van Chiang Mai naar Pai zijn er 762 bochten. Ik heb ze niet geteld, wel gevoeld. Vooral de haarspeldbochten. In Pai verkopen ze T-shirts, sleutelhangers en magneten met het aantal curves op. Eens op bestemming kan ik wel lachen met die merchandising. Naar Mae Hong Son zijn er nog duizend bochten extra. De route via Mae Sariang is iets langer in kilometer, maar het laatste stuk tot Chiang Mai is vrijwel recht eens je de bergen uit bent. 

In Pai trek ik mijn ogen open. Wat loopt hier rond? Hippies waarvan de houdbaarheidsdatum is verstreken, would-be hippies, alternativo’s met veel tatoeages en weinig verhullende kleding. Maar ook een horde Chinese toeristen die zich uitdost in de kleurrijke outfits van de bergvolkeren. De slodderbroek met olifantprint scoort ook nog altijd goed. Als ik de daguitstappen bekijk, zie ik duidelijk dat het toerisme gericht is op twee doelgroepen. De reiziger die op zoek is naar kicks en de toerist die met een luxe minivan van de ene attractie naar de andere wil geëscorteerd worden. Waar vind ik mijn gading? Nergens dus. Mijn actieradius zal niet verder reiken dan van de walking street tot het zwembad en terug. De bergen omsluiten dit stadje. Voorlopig is dat meer dan genoeg natuur.

Er is ook de druk om een trektocht te doen. Wat kom je hier anders zoeken? Ik geef toe. Ik heb niet genoeg lef om er een paar dagen primitief op uit te trekken. Om de jungle te trotseren en liters zweet te produceren met welk nut? Op zich hou ik wel van het junglegroen. In Mae Hong Son zet ik toch een dagtocht op mijn programma. Niemand verplicht mij ertoe. Ik leg het mijzelf op. Na een paar uur heb ik het wel gehad. Je moet de hele tijd naar de grond kijken om je volgende stap te overwegen. Zorgen dat je niet struikelt of uitglijdt. Je zweet deppen. Ik geniet al evenveel van een tropische boom in een bloempot.

Ook de bergvolkeren zorgen voor een dilemma. Bezoek je ze nu wel of beter niet? Ooit was ik zo bezeten door de perfecte foto van een longneck vrouw. Hun intrieste blikken kan ik nog helder voor de geest halen. Aangezien ze een illegaal bestaan leiden, is dit wel de enige kans om een beetje geld te verdienen. Dus als je niet gaat, hebben ze ook niets. In Mae Hong Son ben ik sceptisch tegen over de daguitstap waarin ook een bezoek aan twee etnische groepen, de Lahu en Shan, is ingepland. Gelukkig is het deze keer geen circus en kom ik op een respectvolle manier iets meer te weten over het harde leven in het grensgebied met Birma. 

Ik waag het erop. Via Akamae, een modemerk dat op een ethisch verantwoorde manier met vluchtelingen werkt, boek ik twee workshops. De locatie is een toeristisch longneck dorp waar je entree moet betalen en elk huis een winkeltje is. Deze keer hou ik mijn fototoestel in bedwang. Ik heb er ook de tijd niet voor. Ik leer een haarband weven. Ik maak nu deel uit van de mensenzoo en beland zelf op foto's van nieuwsgierige toeristen. Daarna moet ik mijn spierballen tonen om een stuk messing plat te hameren. De fijnere afwerking van mijn armband lukt me beter. 

Van Mae Hong Son naar Mae Sariang klutst de noedelsoep mee in de bochten. Het hangt echt af welke chauffeur je treft. Ik geniet van de berglandschappen, als ik tenminste niet half gedrogeerd zit te knikkebollen. In Mae Sariang neem ik de fiets om de omgeving te verkennen. Zo voel ik me ook iets meer gewapend tegen de honden. Ik beeld me in dat als ik snel genoeg trap ik opga in het verkeer. Het is hier zalig rondrijden tussen de rivier, de velden en een zijstroompje. Lekker vlak. Op de achtergrond de bergen van het Salawin National Park. Ik laat me deze keer niet verleiden tot een trektocht. Ik stap twee bergheuvels naar een gouden boeddha en een stoepa. Het uitzicht is overweldigend. Meer bergen moeten dat voor mij niet zijn. 

De Mae Hong Son Loop:

Chiang Mai - Pai: 132 km (3 uur)

Pai - Mae Hong Son: 108 km (2,5 uur)

MHS - Mae Sariang: 162 km (3 uur)

Mae Sariang - Chiang Mai: 204 km (3,5 uur)

www.akamae.com