Reisverhaal «Ik reis, dus ik ben»

Nostalgie: Thailand 2016 | Thailand | 4 Reacties 26 Maart 2016 - Laatste Aanpassing 17 April 2016

Mijn ochtendwandeling gaat van gate M21 tot M50 en terug. Ik marcheer in plaats van te flaneren langs Hermès, Prada en Dior. Mijn reissandalen en kordate tred geven mij niet de sierlijke pas die bij deze chique etalages horen. Daar maak ik mij na jaren reizen al lang geen zorgen meer over. Wat mijn stap wel verraadt, is dat ik opgetogen ben dat ik op reis kan vertrekken. Dat ik het leed van ons land even heel egoïstisch achter mij kan laten. Ik vertoef op de luchthaven Charles de Gaulle, mijn nieuwe vertrekplaats na de aanslagen in Brussels Airport. Ook al voorvoelde iedereen dat het er zat aan te komen, valt het moeilijk te rijmen om de woorden aanslag, luchthaven en Brussel samen in een zin te schrijven. Het is nu zo en het zal zo blijven.

***

In terminal 2E zie ik politie noch security en alvast geen legerbezetting. Ik bots er zelfs amper op personeel en word zelf aan het werk gezet. Ik print mijn boardingpass en bagagelabels. Ik volg alle instructies om de sticker naar behoren aan mijn rugzak te bevestigen. Ik drop mijn bagage op de band, scan alles in en ben klaar om naar de gate te gaan voor de paspoortcontrole. Ik voel medeverantwoordelijkheid voor het al dan niet arriveren van mijn rugzak op mijn eindbestemming. Geen extra check-up, geen praatje meer aan de incheckbalie. Is dit lang leve de automatisering?

Charles de Gaulle is zo groot maar zo onderverdeeld in terminals en boarding gates dat je de rust krijgt van een kleinere luchthaven, en toch geniet van het luchthavencomfort van een wereldstad. Elke stoel aan de gate heeft een stopcontact, er is gratis wifi - een noodzaak in deze ik-kan-niet-zonder-mijn-smartphone-tijden.

De luxewinkels stralen internationale allure uit, maar kunnen mij niet lokken. Tussen Gucci en Dior zit een klein museum verborgen - Paris 1900. Ik wandel er half geïnteresseerd door. De komende stranddagen zal het cultuurgehalte nihil zijn. 

De bom zit in mijn achterhoofd. Niet dat het me angstig maakt, wel jaagt het me op stang door de oorlogssfeer die ik nu aan Brussels Airport toeschrijf. Niet dat ik de Aéroport de Paris alle krediet qua veiligheid geef, integendeel. Alhoewel het hier momenteel allemaal peis en vree is. Ik wandel nog een keertje de gates af, snuif de steriele aircolucht op en begin alweer van het onderweg zijn te genieten. Ik reis, dus ik ben. 

***

"Boeng", zegt de taxichauffeur wanneer ik hem antwoord dat ik van België ben. Hij houdt daarbij zijn handen hoog en wijd om zijn woorden kracht bij te zetten. Ik knik. Inderdaad, boem. Ergens hoop ik dat ik binnen twee weken op Zaventem kan landen. Niet alleen voor het gemak en om geen extra vervoerskosten te hebben, ookl om mij te vergewissen van het gebeurde. Om de luchthaven na de ravage te zien, om het proces van herstel te voelen, om geleidelijk aan van deze plaats terug mijn vertrouwde oord te kunnen maken. Ik laat me niet beroven van mijn reisvrijheid.