Reisverhaal «In mijn voetsporen door Bangkok»

Zon, rijst en gelukskoekjes (2018-2019) | Thailand | 4 Reacties 27 December 2018 - Laatste Aanpassing 27 December 2018

Wat is hetzelfde gebleven en wat is er veranderd? Dat is een soort van check-up die ik ritueel uitvoer als ik terug op pad ga in mijn beminde Bangkok. Mijn laatste update dateert van april 2016. Ik start in de wijk Thewet, de buurt van mijn guesthouse. Daar zag ik de laatste jaren de hostels opduiken, maar nu komen er ook hippe - Japans geïnspireerde - capsulehotels bij. Het draait niet meer om de Thaise geest, wel om strak design. Smaakvol dat wel, maar ik hou toch vast aan mijn vaste stek Shanti Lodge waar kleurrijke lampenkapjes en bonte kussens zegevieren. In deze periode komt daar nog een stevige portie kerstkitsch bij. 

Het gewirwar van het verkeer speelt een vertrouwde melodie. De vlees- en viskraampjes geuren zoals gewoonlijk naar rauw dat niet meer zo vers is. Op de bloemenmarkt kan ik weer vrij ademen. De foto's van de vriendelijk ogende koning Bhumibol zijn bijna allemaal veranderd in die van zijn zoon, met de niet zo goed klinkende naam Vajiralongkorn en ook met een niet zo sympathieke blik. Het Phra Sumen Fort dat ooit veranderde van afgebladderd in knalwit ziet er nog steeds goed onderhouden uit. Hier werp ik ook traditiegetrouw mijn eerste blik op de Chao Phraya rivier. Eerst in de verte, dan op de realiteit. Tegen de oever klotst het afval dat verstrikt zit in de waterplanten. Ook dat is Bangkok. Het is pas vandaag dat ik besef dat de rommelige lelijkheid van de elektriciteitsdraden ook bij het stadszicht hoort. Al jaren probeer ik ze op mijn foto's te vermijden, vandaag beschouw ik ze als object op zich. 

Wat doe ik met al die tempels die ik al een of meerdere keren bezocht heb? Ik heb nooit een vooropgesteld plan, maar wel een uitgesproken idee. De toeristische en vaak ook betalende sla ik meestal over. Ik heb ze al minstens twee keer bezocht. In andere tempels wandel ik binnen als mijn nieuwsgierigheid door iets getrokken wordt. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat Wat Ratchanadda een pikzwart dak had, wat hem apart maakte. Nu zie ik het goud van in de verte schitteren onder de avondzon. Binnen hangen er oude foto's als bewijs. Ik neem de houten wenteltrap tot helemaal boven voor een gratis uitzicht over de stad. 

Ik doe dezelfde winkeltjes, ga naar dezelfde wellness voor dezelfde behandeling, eet op dezelfde plaatsen. Opdat je mij niet zou verdenken van enige starheid, ontdek ik intussen ook nieuwe plaatsjes. Ik ontdek een Chinese pagode in een parkje achter de grootste trekpleisters. Ik bezoek het Bangkok Art and Culture Center dat een beetje een Guggenheim New York lookalike is. Ik ontdek een nieuw koffiehuisje dat, u raadt het wel, hoogstwaarschijnlijk mijn vaste stek wordt. En dankzij Google Maps sla ik in straten af waar ik nooit eerder was.  

Aan het einde van de dag volg ik de avondgloed terug tot aan de Chao Phraya rivier en vindt er de Rama VIII-brug in een warme oranje lucht- en vuurzee. Ik kan mijn eerste jetlagdagen met een voldaan gemoed afsluiten.