Reisverhaal «Koloniaal én Chinatown gevoel in Phuket Town»

Honderd dagen rijst (2013-2014) | Thailand | 6 Reacties 20 Januari 2014 - Laatste Aanpassing 20 Januari 2014

Wat schaft de pot? In Phuket Town zowat alles. Italiaanse restaurants duiken het meest op in het straatbeeld. Ik had erger verwacht. Geen bierstubes, Irish pubs of steakhouses. Wel bieden veel restaurants internationale gerechten aan. Wel eigenaardig dat boven eethuizen bordjes hangen met de aankondiging 'Thai Food'. Of beter nog 'Real Thai Food'. Kan je hier dan ook onecht Thais eten? Maar de Chinezen domineren. Hun prominente aanwezigheid in de oude stad valt niet alleen op door de eethuizen met rode lampionnetjes, maar zie je ook aan de tempels en de koopwaar die Chinese geuren en kleuren uitwasemen. Ze zijn hier ooit gestrand als migranten om in de tinmijnen te werken. Nu lijkt Phuket Town Chinatown.

Ik ben in Phuket Town, maar op Phuket. Het grootste eiland van Thailand, in de Andaman Zee, doet je vergeten dat je op een eiland bent. Ook had ik geen ferry nodig om er te geraken. In een flits was ik met de minibus over de Sarasinbrug die het noorden van het eiland met het vaste land verbindt. Dat kwam deels omdat de brug slechts een kilometer lang is, deels omdat mijn minibus aan een onverantwoorde snelheid zoefde. De gele borden met City Limit - Reduce Speed hitsten de chauffeur op zoals een rode vlag doet met een stier. 

Phuket kent een koloniale geschiedenis. In de 15de eeuw zetten de eerste Europeanen, waarvan vooral de Portugese architectuur zichtbaar is, voet aan wal. Door de tinhandel groeide de economie van Phuket explosief. Vooral tijdens de 18de en 19de eeuw. Dan kwamen die Chinezen ook. Handelaars moesten toen op hun schepen slapen of bij iemand thuis, er waren geen hotels. Je kan het je nu niet meer inbeelden. Tot in 1929 het On On Hotel verrees. 'Un un' betekent in het Chinees geluk voor alle bezoekers. In dit hotel werden de openingsscènes gefilmd voor de bekende film The Beach. Allemaal in On On. En waar ben ik nu. In datzelfde On On. Na een minutieuze renovatie in 2012 werd The Memory at On On Hotel geopend. Het verval werd volledig weggetoverd, alles ademt koloniale charme en luxe uit. En het personeel stelt nog steeds het geluk van de bezoekers voorop. 

Bij het ontbijt keek de ober eerst vreemd en dan glimlachte hij breed. Ik bestelde het Old Town Breakfast, het Chinese ontbijt. Er verscheen een stoommandje gevuld met een gestoomd broodje, dim sum en loempia. Ik ruilde mijn koffie in voor thee. Mijn smaakpapillen verstarden bij de gedachte aan de combinatie van koffie met Chinees. Het smaakte, zelfs zo vroeg in de ochtend. Bezwijk ik morgen voor de koffie? Terroriseer ik mijn smaakzin of ga ik dan toch voor een American Breakfast?

De toeristen houden zich ofwel schuil in hun hotels of guesthouses, ofwel zijn ze al naar de stranden of op excursie. Zo voelt het overdag alsof ik Phuket Town voor mij alleen heb. Er is hier dan ook weinig te doen. In de straten vind je veel huizen die je herinneren aan de koloniale tijd. Het loont de moeite om naar boven te kijken en niet alleen naar de winkels of restaurants die zich in deze panden bevinden. Ook het gewone Thaise leven is hier zichtbaar. De eenvoudige eetstalletjes houden stand - je kan hier nog steeds voor 50 baht eten. De lokale markt draait. De Phuket Walking Street - tijdens het weekend - trekt een gezonde mix van toeristen en lokale bevolking.

In Phuket Town is alles voorzien om de toeristen op hun wenken te bedienen, maar het stadje wordt niet overspoeld door toeristen en blijft zo haar authenticiteit uitstralen.