Reisverhaal «Naiyang: 2016 versus 2019»

Zon, rijst en gelukskoekjes (2018-2019) | Thailand | 2 Reacties 22 Maart 2019 - Laatste Aanpassing 02 December 2019

Drie jaar geleden schreef ik “Naiyang: 2014 versus 2016”. Vandaag het vervolgverhaal.

Ik sta er op voorhand zelden bij stil. Toch is naar dezelfde plaats teruggaan een riskante onderneming. Je keert terug naar een plaats waar je graag vertoefde. Je houdt van die plaats zoals ze was en dat wil je opnieuw beleven. In je achterhoofd hou je wel rekening met veranderingen. Toch kan je je niet inbeelden dat je geliefkoosde oord niet meer aan je verwachtingen zal voldoen. Je hart gaat wild te keer bij de gedachte alleen al. Zal je de herinnering herbeleven? Zal je de veranderingen met de mantel der liefde kunnen bedekken? Of laat je een nieuw beeld toe en maak je gewoon een nieuwe herinnering?

Voor welke veranderingen vrees ik het meest? Meer bebouwing en dus ook meer toeristen. Dat mijn kleinschalige hotel zijn kamers verdrievoudigd heeft, is hopelijk geen teken aan de wand. Als een gewaarschuwde vrouw ga ik de eerste ochtend op verkenning. Het eerste op mijn pad is het donkere, met junglegroen overwoekerde wegeltje dat ik wel zo een tien keer per dag neem van mijn hotel naar het strand en terug. De zandweg is nu ruwweg geasfalteerd. Of niet eerder de brommertjes daar baat bij hebben, vraag ik me af als er mij twee tegelijk snel willen kruisen.

Aan het einde van het schaduwrijke pad verblindt de ochtendzon mij. De kleurrijke parasollen wapperen in de wind exact op de plaats waar ik ze verwacht. De ligbedden zijn terug. Drie jaar geleden waren ze verboden na een grote opkuis van de strandzone. Je kon toen alleen een strandkussen huren onder een parasol. Nu staan de strandzetels terug netjes op een rij. Of op twee rijen. De prijs is gelijk gebleven. Ik heb nog alle keuze. Alleen enkele straathonden hebben al een plaatsje tussen en onder de stoelen uitgekozen.

De grootste verandering is de Family Mart. Ik verafschuw de cleane en felverlichte blokkendoos die de sfeer van de restaurantjes, foodstalls en souvenirwinkeltjes breekt. Tegelijk vind ik het geweldig dat er dichtbij een voedingswinkeltje is. Ik koop een banaan tegen de eerste trek, want vroege vogels blijven in Naiyang letterlijk op hun honger zitten. De meeste restaurantjes gaan tussen negen en tien uur open. Ik heb nog voldoende tijd om langs de baai te wandelen. Tot waar de vissersboten aangemeerd liggen. Op de plaats waar ik vorige keren mooie en grote schelpen vond, valt nu niets te rapen. Zou ik dan toch de zee leeggeroofd hebben?

Bij de eerste hap van een fried rice voel ik hoe hard ik Thailand gemist heb. Alles smaakt beter met zicht op zee en zand dat tussen je tenen kriebelt. De eerste dagen zal ik in een sneltempo mijn lievelingsgerechten allemaal na elkaar bestellen. Rond de middag een papajasalade, in de avond een groene curry… De laatste dagen in Thailand herhaal ik dit ritueel.

Ik vlei me neer op mijn strandzetel en taxeer het volk dat toestroomt. De Russissche gezinnen vinden nog steeds hun weg naar hier. De kinderen spelen in de branding, verdwijnen op het heetst van de dag en keren terug samen met de avondzon. De vrouwen die ligbedden uitbaten, hebben nu ook een eetkraampje op het strand. Zo heb ik alles bij de hand. Ik hou mij de hele dag onder mijn parasol, geniet van een verse kokosnoot en zoek af en toe verkoeling in de zee. Zolang ik geen kwallen zie, ben ik gerust.

Een groot waarschuwingsbord trekt mijn aandacht. Er zijn Portugese oorlogsschepen gesignaleerd in Phuket. Het blauwe zeegedrocht heeft de allures van een kwal, maar is eigenlijk een kolonie giftige poliepen. Het bericht dateert van september 2016. Ik was hier toen in april. De waarschuwing is in het Engels. Om meer te weten te komen moet ik Google raadplegen. Het gif veroorzaakt veel pijn en kan door koorts, een shock of ademhalingsproblemen zelfs tot de dood lijden. Ik kijk naar de kalme zee en zie er mijn doodsangst in kabbelen.

Naar de avondmarkt gaan is een van mijn lievelingsbezigheden. Het kleine koelkastje op mijn hotelkamer kan met moeite mijn kooplust aan. Gelukkig is het niet alle dagen markt. Ik koop papaja en mango voor bij het ontbijt, tomaten en gefrituurde kip voor het avondeten. Gember, citroengras en limoen voor de thee. Ik koop Japanse takoyaki-balletjes om onderweg al van te snoepen.

Naiyang Beach kan mijn onuitputtelijke energie bedaren. In een stad moet ik van ’s ochtends tot ’s avonds rondhollen, hier ben ik tevreden met een strandwandeling en een boodschappenronde. Mijn kooplust kan ik uitleven op de markt, aan de toeristensouvenirs kan ik makkelijk weerstaan. Ik hou nog steeds van het strandleven. Van boeken lezen en lekker eten. De laatste stranddag zijn er net iets te veel kwallen om te kunnen negeren. Ik neem een snelle duik, het water nauwgezet afspeurend. Ik waag het erop zolang er geen Portugese oorlogsschepen aanmeren.

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Naiyang beach»

Naiyang: Beach Life (19)

23 Maart 2019 | Zon, rijst en gelukskoekjes (2018-2019) | Thailand | Laatste Aanpassing 18 November 2019

 

Plaats een Reactie

Anneleen @Sylvia: gelukkig nu ook wat winterzon in Gent, straks een duik in het zwembad... zonder kwallen ;-) Geplaatst op 03 December 2019
Sylvia De Ridder Plaatjes en een verhaal dat doet dromen... Geplaatst op 03 December 2019

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking