Reisverhaal «Nakhon: een stad, een tempel en een shoppingmall»

Honderd dagen rijst (2013-2014) | Thailand | 2 Reacties 17 Januari 2014 - Laatste Aanpassing 11 Februari 2014

Geen zand tussen mijn tenen, wel straatstenen onder mijn voeten. Nakhon Si Thammarat is mijn laatste stop aan de zuidoostkust van Thailand. De laatste dagen van mijn low tourism route.

Op de hoge stoep zit een vrouwtje gehurkt, voor haar staat een mand eieren. Ze lacht vriendelijk, ook al weet ze dat ik geen klant ben. Achter haar flikkeren de neonlichten van een winkel waar laptops en smartphones uitgestald staan. Op de markt hakt een man een kip in twee en haalt er de ingewanden uit. Ik wijk uit om geen gespetter op te vangen. Op een schotel ernaast liggen de kippenpoten gestapeld. Vijfhonderd meter verder liggen in de BigC Supermarket de kippenboutjes mooi gerangschikt. De pootjes ervan ontdaan. Eetstalletjes verkopen gebakken rijst en noedelsoep, op een gasvuurtje instant en dus vers geprepareerd. Als ik de vuile vod zie waarmee ze mijn bestek afkuisen, zet ik mijn verstand op nul. Maar al evenveel cleane koffiebars en bakeries duiken in deze stad op. Marktkraampjes proberen hun goederen aan de straatstenen te slijten. In de aircogekoelde shoppingmall vind je de beste westerse merken aan spotprijzen. Zoveel dingen je ziet, zoveel contrasten er opduiken. 

Waar er hondenpoep is, zijn er honden. Het is de eerste plaats waar ik moet uitkijken op de stoep. Ik had me in Phetchaburi al afgevraagd waar al die honden hun behoefte deden. Op het strand was het niet moeilijk om te raden waar de poep belandde. Op de grote wegen houden ze zich koest, het is pas in de achterafstraatjes dat de viervoeters zich uitleven. Ik mijd die buurten als de pest. Alleen voor het straatje naar mijn hotel moet ik de hondenhel trotseren. Ik heb dringend een bordje nodig met 'opgepast, ik blaf terug'. Of beter nog, 'ik eet hond'. 

De bezienswaardigheid van de stad is een tempel. Niet zomaar een. Wat Phra Mahatat Woramahawihaan, kortweg Wat Mahatat, is de belangrijkste tempel van Zuid-Thailand. Dat zie ik meteen aan de stroom Thaise toeristen die komt offeren. Boven de rode tempeldaken toornt een witte chedi uit, de gouden spits krijgt even de kans om te blinken voor er weer een donkere wolk de glans uitdooft. De tempel zou al meer dan duizend jaar oud zijn, toen werd een relikwie van boeddha naar hier gebracht, maar dat merk je niet. De laag verf lijkt er gisteren pas opgezet. Als ik nadien de tempel google, vind ik foto's met een grijze, verweerde chedi. De renovatieprincipes in Thailand stemmen niet altijd overeen met ons westers idee van mooi. Maar het blijft indrukwekkend. Rondom de 77m hoge stoepa staan nog eens 77 kleine, grijze stoepa's. Of dit toeval is of berekend, weet ik niet. Een goddelijk cijfer is het alleszins, maar boeddha is geen god... Alvast beter dan 666. 

Ik doe alles te voet, tegen de lokroepen van de motortaxi's in. Ik heb al lang genoeg stilgezeten. Tot groot jolijt van die vent die zich hoogdringend moet afrukken voor mijn ogen, met de vermoedelijk enige Engelse woorden die hij kent 'I love you'. Intussen raast het verkeer op de drukke Ratchadamnoen Road voorbij. Ik ben op nog geen honderd meter van het politiekantoor. Ik had een foto moeten nemen, het politiekantoor binnenwandelen en vragen 'kent u deze lul?'. Ik had het niet verwacht in Thailand. Vandaag kijk ik boos naar de mannen die mij toewuiven of nakijken. Alleen vandaag. Behalve naar dat oud mannetje dat rijst verkoopt en in zijn zeteltje voor zijn huis zit. En die man van het noedelstalletje waar ik gisteren at. En...

In de Lucky Department Store overvalt me een ontzettende drang om te kopen. Ik begin te passen en de verkoopster voelt dat het haar lucky day is. Ze is wanhopig vriendelijk. Ze haalt zeven modellen boven. Ik pas gedwee. Ik ben niet van plan om mijn bagage aan te dikken, maar ik kan de vrouw niet teleurstellen. Ik kan het echt niet. Later op de dag beland ik in de grotere en modernere Robinson Ocean Departmenstore. Ik hou me in. Morgen komt nog een dag.

Nakhon Si Thammarat, een kleine stad, een grote tempel, dubbele gevoelens...